Nýjar kvöldvökur - 01.07.1907, Blaðsíða 17

NÝIAR KVÖLDVÖKUR.
185
hann kom í hús Hellers, fékk hann þá frétt, að
öll fjölskyldan væri komin til Parísarborgar.
Hann varð hryggur við þá fregn. Honum
fanst hann vera svo vesall og einmana, þótti
sem þessar vinardyr væri nú harðlokaðar fyr-
*r sér um aldur og æfi.
Hann fór til bróður síns, en liann fann
enga hugsvölun hjá honum. jóhann hafði nóg
að hugsa tyrir sjálfan sig; hann var að búa sig
undir kaupmannsstöðuna. Hann var einn þeirra
nianna, sem hugsa að eins um sjálfa sig.
Aðólf vissi ekkert hvað hann átti af sér að
gera. Hann var ekki í því skapi, að hann hefði
gaman af að fara í leikhúsið eða á aðra opinbera
skemtistaði. Hann lét berast með fólkstraumn-
um á götunum, og loks mætti hann gömlum
kunningja sínum. Pað var ungur Iögfræðingur.
Faðir hans var prestur. Hann fór heim með
honum.
Þegar þeir voru komnir í fordyrið, mundi
lögfræðingurinn eftir einhverju, sem hann hafði
gleymt. Hann lauk upp hurð að herbergi einu,
°g bað Aðólf að bíða sín þarinni, hann kæmi
að vörmu spori. Rar var dimt inni, en í næsta
herbergi logaði ljós. Pað var skrifstofa prests-
ins.
Hann var að tala við ungan erfiðismann,
se*n kominn var til þess að biðja hann að lýsa
hjónabands með sér og heitmey sinni.
Aðólf heyrði hvert orð er þeir sögðu.
Þegar þeir höfðu talast við um stund, mælti
Presturinn: «Heyrið þér, góði maður! eg er
annars vanur að taka borgunina fyrir fram.»
Það fór hrollur um Aðólf. Hann mintist
þess er Jesús rak kaupmennina út úr muster-
*nu. £n hristnu prestarnir voru skyldaðir til
Þess af ríkinu sjálfu að selja guðs orð og hin
hdlögu sakramenti, og fórna hinum sauruga
rnammoni á altari drottins.
Þarna sá hann sorglegt dæmi þess, hversu
vaninn getur leitt' menn langt, þessi vani, að
selja hvert embættisverk þeim, er þess skyldi
**jóta. . . .
Það voru sannarlega beiskir ávextir.
Hann hefði aldrei trúað því, ef hann hefði
ekki heyrt það með sínum eigin eyrum, að
nokkur drottins þjóna gæti svívirt guðs eðli
sjálfs sín með því, að heimta fyrir fram borg-
un fyrir kirkjulegar athafnir, og svo afar róleg-
ur, eins og það væri sjálfsagður hlutur.
Aðólf mintist sjálfs sín, og varð ótta sleginn.
Hann fann, að hann var á glötunarinn-
ar vegi. Hann hafði sjálfur truflast af hugsun-
inni um ágóðann, þegar hann framdi helgustu
embættisverk sín. . . En það var ómögu-
legt, að harm léti nokkurn tíma leiðast svona
langt. Hann ásetti sér að forðast það.
Honum fanst stjórnin hafa mikla ábyrgð á
herðum. Hún skyldaði prestana til þess að heimta
lífeyri sinn á hlaupum hjá hverjum einstökum
manni, sem þeir veittu einhverja prestsþjón-
ustu.
Margir þeirra. sem þunga fjölskyldu höfðu
fram að færa, og rírar tekjur höfðu, hlutu að
verða auðvirðilegustu auraþrælar.
Pað var tekið í skrifstofuhurðar lykilinn
Aðólf þreif hatt sinn, og böglaði honum
saman milli handanna. Hann var í mjög illu
skapi, og hann vildi ekki eiga tal við nokkuru
mann. — Hann flýtti sér út, Hann vildi vera
þar einn með drotni sínum og frelsara.
Pað var búið að loka hliðinu, þar sem
gengið var út á Löngulínu. — Parna út frá
— þar sem blánaði fyrir himni og hafi —
hafði hann oft og einatt háð stríð við hugs-
anir sínar. Hann gekk Iengi aftur og fram á Kalk-
hússtígnum, fullur harms og kvíða. Hann hét
því, að hann skyldi aldrei ata sig sauri ágirnd-
arinnar, Hann ásetti sér að hreinsa hug sinn
og hjartá, og verða þjónn drottins í raun og
sannleika.
Pað rifjaðist alt í einu upp fyrir honum,
er hann hafði komið heim á prestssetrið með
skólabróður sínum, þegarhann var dálítill hnokki.
Pað var á Sunnudegi. Pað átti að skíra barn
sem presturinn átti. Skírnarvottarnir, sem prest-
urinn valdi, voru báðir ríkismenn —en —þeir
hafa þó líklega ekki búist við að þurfa að borga
presti skírnartoll fyrir að skíra eigið barn sitt.
Þegar komið var úr kirkjunni, kallaði prest-
23