Nýjar kvöldvökur - 01.09.1907, Side 7

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
223
viðbúnað í móti, annar báturinn fór þegar frá
»Hefnaranum», og stökk Hawkhurst í hann
um leið og hann lagði frá. Kain var úti á
skipinu, og gekk um þiljurnar til þess að gæta
þess, hvort enginn hinna særðu manna væri
eftir, og fór svo frá skonnortunni í síðasta bátn-
um, og stefndi sömu leið og þeir. Var hann
2-300 föðmum á eftir bátnum er Hawkhurst
var í.
Þegar Kain lagði frá skonnortunni var erfitt
að segja, hvort hermannabátunum mundi takast
að komast í veg fyrir nokkurn víkingabátanna.
Var róinn lífróður á báðum, og þegar fyrsti
báturinn með Klöru og Fransiskó náði landi
voru þeir, sem eltu varla meira en áttung úr
mílu á eftir þeim. En grynningarnar á milli
töfðu fyrir herbátunum, og varð það víkinga-
bátunum að liði. Hawkhurst náði landi með
sinn bát rétt um leið og stórbáturinn frá «Kóm-
usi» hleypti af átján punda fallbyssu; seinasti
báturinn var um hálft annað hundrað faðma
frá Iandi, þá skaut stórbáturinn frá «Kómusi»
— en hann var of stór til að geta flotið inn
yfir rifið — annari kúlu; kom hún á skutinn á
síðasta bátnum; fyltist hann óðara af vatni og
sökk.
«Hann er dauður« sagði Fransiskó; hann
hafði farið með Klöru í helli einn, og stóð í
dyrunum til að vernda hana; «þeir hafa skot-
bátinn hans í kaf — nei, hann syndir inn
að landi, og nær hingað bráðum, löngu áður
en ensku hásetarnir komast að landi.»
Það var alveg satt; Kain klauf vatnið karl-
niannlega og synti með hraustlegum tökum að
v°g einutn litlum, sem var nær því er bátur-
lnn hafði farist en víkinni, þar sem Fransiskó
hafði náð landi með Klöru og sára liðið. Voru
^'appir nokkurar og sker á milli, er gengu
f'am í sjóinn, og hurfu síðan á kaf. Fransiskó
t>ekti foringjann vel frá hinum, er líka voru
a sundi til lands, því að hann var kippkorn á
nndan þeim, En þegar hann kom nær strönd-
' lnni fór hann á hvarf fyrir klappirnar svo að
Fransiskó sá hann ekki. Fransiskó vildi feginn
v'ta, hvernig honum reiddi af, og klifraðist því
upp eftir klettunumtil þess að geta séð til hans.
Kain var ekki nema fá faðma frá landi; þá
reið af byssuskot; kapteinninn reis til hálfs upp
úr sjónum — baðaði höndunum í kringum sig
— blátær sjórimi roðnaði af blóði — svo sökk
hann og kom ekki upp aftur.
Fransiskó þaut fram frá klöppunum og sá
Hawkhurst standa þar neðan við með byssuna
í hendinni og var að hlaða.
sRessa verks skaltu einhverntíma fá að gjalda,
mannfýla« æpti Fransiskó.
Havkhurst hafði látið kveikipúður á byss-
una og lokaði pönnunni.
«Ekki af þinni hendi», svaraði Hawkhurst
bar byssuna upp að kinninni, tniðaði á Frans-
iskó og hleypti af.
Kúlan kom í brjóst Fransiskó; hann hrökl-
aðist aftur á bak, skjögraði yfir sandinn, náði
hellisdyrunum og hneig niður við fæturna á
Klöru.
«Guð minn góður» æpti autningja stúlkan,
«eruð þér sár? Hver verður þá til þess að
vernda mig?«
«Eg veit ekki almennilega hvað eg á að
halda,« svaraði Fransiskó látt og slitringslega,
eg finn ekkert sár — mér finst eg nú vera
hressari« — og hann tók hendinni til hjartans.
Klara hnepti frá brjósti hans, og fann þá
böggulinn, sem Kain hafði gefið Fransiskó;
hafði Fransiskó stungið honum í barm sinn;
hafði kúlan komið á böggulinn, og eigi gert
honum annað mein, en höggið, sem kúlan
greiddi. En svo var hann magnþrota eftir þetta
högg, að höfuð hans hneig niður á kjöltu
Klöru.
En nú verður að geta þess, hvað aðrir
höfðust að í ógangi þessum. Eðvarð Temle-
móre hafði haft nákvæmar gætur á öllu því,
er fram fór við skonnortuna, af skipi sínu, og
var alls eigi rótt innan brjósts. Hann sá hana
stranda á skerjunum, og svo sá hann hvað
þessir djörfu víkingar tóku til bragðs. Hann sá
alt vel í langa kíkinum sínuni, og varð óró-
semi hans að nístandi sálarkvölum þegar hann
festi augu á hvítum blaktandi kvenmannskjól