Nýjar kvöldvökur - 01.09.1907, Síða 11

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
227
reynið sjálfa yður og segið mér svo svör yðar
í fyrramálið. Ef yður finst að þér þolið ekki
þetta, skuluð þér fá son yðar aftur.»
«Eg get svarað yður nú þegar, herra ríkis-
ráð,» sagði frú Neumann með átakanlegri still-
ingu, »ef þér haldið að það væri að vilja manns-
ins míns sáluga, að eg léti barnið í hendur
afa þess, þá lít eg á það sem helga skyldu að
verða við því, þó að eg springi af harmi af
því.«
«Rað er ekki svo hætt við því. Meðvit-
undin um að barninu líður vel, getur varnað
því. En nú er um að gera, að þegja yfir þessu
við alla. Við þrjú, eg, þér og Klern'm vitum
ein um leyndarmálið.»
En ef eg ýrði nú spurð að, hvar barnið
mitt væri?«
«Spyrji einhver embættismaður yðuraðþví,
þá skuluð þér segja, að það sé utan Berlínar
hjá skyldfólki sínu um tíma. Annars finnið þér
mig, og eg skal þá jafna það.»
Rá hættu þau talinu, er ríkisráðið hafði
kviðið svo mjög fyrir. Ró að ekkjan væri með
tárin í augunum, fór hún samt nokkurn veginn
stilt og róleg. Klemm fyigdi henni út í and-
dyrið, og sneri svo aftur inn til húsbónda síns.
«Nú er það búið, herra ríkisráð,» sagði
hann og neri saman lófunum, «réð eg yður
Vel eða illa áðan?«
Ríkisráðið brosti og leit á úrið sitt.
«Ráð þitt var svo hyggilegt, að þú gefur
ráð aftur næst í þessu máli, því að það er
ehki alt búið enn. En farðu nú að hátta, Klemm,
Því við höfum nóg að gera í dag.»
En það var eins og Klemm ætti eftir að
seSÍa eitthvað.
<(Jæja, Klemm, hvað er nú?»
»Frú Neumann verður að fara úr bakhýs-
11111 á morgun, húnskuldar tveggja mánaða leigu,
°g við getum tekið húsgögnin að veði fyrir
henni.»
«Ertu vitlaus, maður?»
«l3að er aðeins vegna ógoidinna reikninga
1 hókinni; hver, sem getur ekki greitt leiguna,
Verður að fara. Rað er iíka þegar búið að ieigja
íbúðina. Eg vil rækja ráðsmannsstöðuna rétti-
lega, hver, sem ekki greiðir, verður að fara,
þetta er mín regla, og eftir henni breyti eg!»
»En þú gætir gert undantekningu í þetta
skifti. Fyrir hádegi á morgun máttu til að vera
búinn að leigja aðra íbúð handa frú Neumann.
Eg má þá reiða mig á það, Klemnt, og okkur
dettur auðvitað ekki í hug, að fara að halda
eftir þessum litlu fjármunum ekkjunnar.«
Rað glaðnaði yfir Klemm.
»Eg veit af lítilli íbúð hérna nálægt, þar
sem frú Neumann kynni vel við sig. Eg ætla
að leigja hana handa henni, og vera henni
hjálplegur við að flytja þangað. Rað er réttast
að hún fari sem fyrst úr því húsi, þar sem
svo margt mótdrægt hefir henni ^ð höndum
borið.»
»lJað er alveg rétt hjá þér, það er líka
betra, að ekkjan búi í einhverju öðru húsi, því
að hver veit, nema Neumann verksmiðjueig-
andi gæti fengið einhvern grun um það alt
saman.» — — —
Snemma næsta morgun drap Klemm á dyr
hjá ekkjunni. Henni hafði eigi komið dúr á
auga alla nóttina og farið á fætur í dögun.
Þegar hún opnaði fyrir Klemm, var hún ró-
leg á svip, eins og menn eru vanalega eftir
miklar geðshræringar og hjartastríð.
«Hafið þér sofið vel, frú Neumann?»
Hún hristi höfuðið þunglyndislega.
»Rað er svo óttalegt að verða að vera ein,
herra Klemm.»
»Menn venjast við það, eg hefi reyntþað;
það er eins og það sé bezt að vera einn, og
hafa skemtun af sjálfum sér.«
Klemm var nú kominn inn í stofuna og
sestur.
»Rér verðið aðflytja héðan í dag, frú Neu-
mann; nýi leigjandinn kemur í dag eftir hádeg-
ið með alt dót sitt.»
Ekkjan spenti greipar.
«Eg er ráðalaus,» sagði hún lágt, og brá
um leið blygðunarroða á andlit henni, «eg hefi
engan annan bústað.«
«f*að hefir verið séð fyrir honum. Egveit
29‘