Nýjar kvöldvökur - 01.09.1907, Blaðsíða 19

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
235
»Pau komu til að sættast við okkur. Sonur
minn grátbændi mig um fyrirgefningu, kona
hans lyfti grátandi upp barninu þeirra og það
rétti hendurnar að mér.«
Þessi frásögn fékk mjög á ungfrú Neumann.
»Og hvað sagðir þú?«
»Þið völduð sjálf ykkar hlutskifti —«
í sama bili hljóðaði Eðmund litli upp yfir sig
í næsta herbergi. Hann hafði klifrað upp á
stól og hafði stóllinn dottið með hann ofan á
gólfið.
Ungfrúin og bróðir hennar þutu dauðhrædd
inn í herbergið, og þegar þau sáu, að Eðmund
hafði ekki meitt sig. heldur aðeins orðið snögg-
lega hræddur, tókust þau í hendur þegjandi og
litu til himins. Pau færðu guði þakkir. Ætli
faðir drengsins þar uppi hafi heyrt það er
fram fór?
IV.
Eðmund var orðinn tuttugu og tveggja ára
gamall. Verksmiðjueigandanum og systur hans
fundust árin líða eins og sólbjartir vordagar.
Drengurinn var nú orðinn myndarlegur ung-
hngur. Vegna þess að hann var bæði glað-
lyndur og góðlyndur, þótti fósturforeldrum hans
mjög vænt um hann. Hann var líka langdug-
'egastur af öllum, sem unnu í skrifstofu verk-
smiðjueigandans.
Systkinin, sem þá voru orðin gráhærð, litu
a fósturson sinn eins og þá stoð, sem þau
gætu hallað sér að í ellinni, og horfðu því ör-
uSg fram á veginn. Sú tilhugsun gladdi gamla
IT|anninn mjög, að þegar hans misti sjálfs við,
'ifði annar eftir, sem var líklegur til að halda
Þvf áfram og leiða það til lykta, sem hann
§at ekki sjálfur; hann vat svo glaður yfir þessu,
ei hann hugsaði um það, að á yngri árum
Var hann tæplega glaðlyndari.
f*á stakk Formann ríkisráð upp á því við
f°rnvin sinn, að hann skyldi slá botninn í þetta
a|t saman með því, að koma Eðmund fyrir
v'ð einhverja stórverzlun í Berlín, þarsemhann
§æti bæði æfst og lært það, sem allir stór-
Itaupmenn nú á tímum þurfa með.
«Eg er nógu kunnugur til þess, að geta
komið Eðmund á framfæri,» skrifaði herra For-
mann, «en alt fyrir það er sjálfsagt, að sonur
þinn komi til Berlínar og velji sér sjálfur stað.
Með því er loku fyrir það skotið, að hann
verði þar, sem hann kann svo ekki við sig síð-
ar. Eg hefi búið honum herbergi í Markgreifa-
götu. Sendu mér svo Eðmund og láttu mig
sjá um hann.»
Herra Neumann varð við ósk vinar síns
og kom með fósturson sinn til Berlínar.
I fyrsta sinn sem Eðmund var einn síns liðs
og frjáls maður og gekk urn gólf í skrautlega
herberginu sínu, seig einhver víma á hann.
Hann fékk einhverja löngun til að stökkva út
í mannþröngina og láta berast með straumn-
um, eitthvað út í bláinn.
Pessi víma kemur yfir þá, sem hafa vanist
alt of miklu ófrelsi af foreldranna hálfu, þegar
þeir sjá allan ljóma frelsisins brosa við sér;
sælir eru þeir, sem eiga eitthvað það í sálu
sinni, sem þeir geta þá stutt sig við og flotið á.
Hann fór snemma að hátta, en gat ekki
sofnað fyrir hugmyndafluginu. Götuskarkalinn
á höfuðgötum borgarinnar truflaði hann svo
að hann mátti eigi hvílast, björtustu framtíðar-
myndir liðu fram hjá augum hans og, hann
var of ungur til þess að komast hjá, því að
láta þessar ginnandi hugmyndir æskunnar hafa
áhrif á sig.
Hann sofnaði ekki fyr en um það leyti, er
sótararnir þar í götunni voru að hafa sig á
kreik. Hann svaf vært til klukkan átta, klæddi
sig og fór að raða bókum sínum.
Meðan hann var að því, kom húsmóðir
hans inn; hún var mjög viðfeldin kona, ogvar
með útsaumaða svuntu og snjóhvíta morgun-
húfu, er hún kom inn til hans.
»Góðan dag herra Neumann,* sagði hún,
er hún kom í dyrnar, «hvernig hafið þér sof-
ið fyrstu nóttina, sem þér eruð í Berlín?»
Eðmund tók kveðju hennar og kvaðst hafa
sofið vel.
»Eg var hrædd um, að þér mynduð ekki
geta sofið fyrstu nóttina. Menn verða fyrst að
30*