Nýjar kvöldvökur - 01.10.1907, Qupperneq 7

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
247
»Hann kemur úr gröfinni til að sanna sak-
leysi þitt, Fransiskó« mælti þá dimm og drunga-
leg rödd, svo að kaldur hrollur fór um alla í
dómssalnum — en mest í gegnum Hawkhurst
og ræningjana við grindurnar. Þeir afmynduð-
ust í framan af óhug og hrellingu, þegar Kain
skjögraði inn í vitnastólinn, jafn tröllslega vaxinn
sem fyr.
En það var samt ekki sami maðurinn, sem
eg hefi áður lýst í sögu þessari. Hann hafði
tekið af sér skeggið, og var fölur, magur og
beinaber. Augun voru sokkin inn í höfuðið,
hann var kinnfiskasoginn, og hafði berrings-
hósta, svo að hann gat ekki talað nema með
hvíldum. Pað var auðsætt að hann átti ekki
marga daga ólifaða.
»Lávarður minn« sagði Kain, og talaði til
dómarans, »eg er Kain víkingur, — og var kap-
teinn á »Hefnaranum«. Enn þá er eg frjáls. Eg er
hingað kominn af eigin vild og hvötum til að
vitna um sakleysi þessa unga manns. Ennþá
hafa handjárnin ekki snortið hendur mínar eða
hlekkirnir fætur mína. Eg er ekki fangi, og
stend ekki á listanum yfir þá ákærðu. Fyrir því
er ekkert hægt að mæla á inóti vitnisburði
mínum eins og ástendur. Enginn þekkir mig
hér í dóminum, nema þeir ákærðu einir, og
þeirra vitnisburður er ógildur. Ress vegna bið
eg um að mér sé stafaður eiður til þess að
frelsa þenna ungling þarna — og aðeins til
þess«.
Eiðstafurinn var lesin upp með meiri hátíða-
blæ en vant var.
«Lávarður minn, og þið, háttvirtu kviðdóm-
endur! eg hefi verið við hérna í dómssalnum
síðan málsprófinn byrjuðu, og ber það fram
að hvert einasta orð, sem Fransiskó hefir sagt
ser til málsbóta, er satt. Hann er alveg saklaus
af öllum ránskap og manndrápum, — ög sama
mundi böggullinn hafa sagt; en svo eru í þeim
ýmis leyndarmál, sem eg vildi óska að
enginn vissi, nema Fransiskó einn, og til þess
gekk Cg nij framj ag þypfti að opna hann
nu- Hvernig þessi ungi sjóliðsforingi, sem hér
stendur, hefir komist fyrir það, að hann er
bróðir hans, veit eg ekki, en ef hann er líka
sonur Cesilíu Templemóre, þá er það satt.
Böggullinn sannar það alt saman.
«Nú hefi eg borið fram minn vitnisburð,
göfugu herrar, og þá er eg ánægður. Eg hefi
gert gott verk, áður en eg dey, og ofursel
mig nú í hendur réttvísinnar, af því að eg er
ræningi og svívirðilegur manndrápari. Reyndar
er nú hver seinastur fyrir mér, það á eg mann-
hundinum þarna að þakka, en eg kýs heldur
að líða þann dauðdaga, sem eg hefi til unnið
með glæpum mínum og illvirkjum.«
Kain sneri sér síðan að Hawkhurst, sem
stóð þar rétt hjá honum, en stýrimaðurinn var
eins og þrumulostinn. Hann var ekki búinn að
ná sér eftir ofboðið, sem á hann kom, og fanst
altaf, að Kain vera kominn þarna afturgeng-
inn.
»Mannhundur« öskraði Kain, og hafðimunn-
inn fast við eyrað á Hawkhurst, »margbölvaði
níðingur, þú átt að deyja eins og hundur, og
enginn að hefna þín; drengurinn er frjáls og
sýkn, og eg er lifandi.«
»Er það þá satt að þú sért lifandi?« spurði
Huwkhurst, og fór að jafna sig.
»Já, snarlifandi — hold og blóð, findu,
mannfýla, findu þennann handlegg, og gáttu úr
skugga um það, þú hefir fengið að kenna á
kröftum hans fyrri« sagði Kain háðslega. »Og
nú hefi eg lokið erindinu, lávarður; vertu sæll,
Fransiskö, eg elskaði þig, og hefi nú sýnt það
í breytni minni að eg elskaði þig. Hataðu elcki
minningu mína — en fyrirgefðu mér — já,
fyrirgefðu mér, þegar eg er fallinn frá« sagði
hann, og rendi augunum upp að loftinu í dóms-
salnum. »Já, þarna er hún, Fransiskó, þarna er
hún, lítt’ á» sagði hann og rétti báða armana
upp yfir höfuð sér, »hún lítur til mín, og er
brosandi. Já, Fransiskó, hún móðir þín sáluga
brosir — og fyrirgefur — «
Hann talaði ekki út; þegar Kain rétti upp
handleggina, sá Hawkhurst hnífinn, sem var í
belti hans; hann þreif þegar hnífinn eins og
elding, og rak h$inn í gegnum víkingaforing-
jann.