Nýjar kvöldvökur - 01.01.1908, Síða 5

BEN HÚR.
3
gera þá að fullkomnu ævinámi, einkum eftii'að
eg hafði fundið, að dularsamband hlýtur að
vera milli guðs og mannssálarinnar, sem enn
þá er lftt ransakað. En spekingar vorir gátu
ekkerí greitt úr þeirri gátu fyrir mig; eg stóð,
eins og hár og þéttur múr væri fyrir framan
mig.»
Anægjubros lék um varir Hindúans.
í Pessalfu, norðurhluta ættjarðar minnar,»
hélt Grikkinn áfram, »er fjall eitt er Ólymp
heitir, og ætla landar mínir að guðirnir eigi þar
heimá. Rar er sagt að Seifur búi, æðstur guð-
anna. Eg leitaði mér vistar í helli einum í
sunnanverðu fjallinu, og gerðist einsetumað-
ur, og helgaði hugleiðingum allan minn tíma,
eða með öðrum orðum: eg beið þar opinber-
unar. Eg trúði örugglega á guð hinn hæsta
°g ósýnilega, og eg treysti því fastlega, að hann
uiundi að síðustu líkna mér og birtast mér.»
«Eins og hann birtist öllum, sem ákalla hann
með öruggri trú,« hrópaði Hindúinn.
»Heyrið ennfremur,« sagði Grikkinn; «dyrn-
ar á helli mínum sneru út að Þermuflóa. Einn
dag sá eg mann detta fyrir borð á skipi, er
Slg'di fram hjá. Eg barg manninum, tók hann
a<3 mér og hjúkraði honum. Maður þessi var
Qyðingur, og vel að sér í sögu og lögmáli
Þjóðar sinnar. Hjá honum fékk eg að vita að
sa guð, er eg tilbað, var til, og hefði þegar
um margar aldir verið drottinn, löggjafi og
°g konungur Gyðingaþjóðarinnar. Hér var op-
mberunin fengin, sem eg hafði beðið svo lengi
eftir. Og það var ekki nóg með það. Maður-
inn> sem guð hafði þannig sent mér, hélt því
fram, að spámenn þeir, er umgengist hefðu
^uó á tímum hinar fyrri opinberunar, mundu
^ma aftur innan skamms. Pað sýndi hann
nieð mörgum stöðum í hinum helgu bókum,
ug hann bætti við, að tími þessarar endurkomu
Pe'rra væri þegar í vændum — þeirra væri nú
enimitt vænst í Jerúsalem.
Q' ikkinn ])agnaði nú aftur, og var- eins og
skugga brygði fyrir ásjónu hans. »Já, en hann
sagði nú reyndar,» bætti hann við, «að sá guð
sú opinberitn væri að eins handa Gyðing-
um, og sá, sem koma ætti yrði að eins kon-
ungur Gyðinga. En eg gat ekki áttað mig á
því, að elska og gæðska guðs ætti að ná að
eins til svo fárra; og þegar eg gekk á gest
minn, kannaðist hann við, að forfeður sínir
hefðu að líkindum verið aðeins útvalið verk-
færi til þess að geyma þessa sannleika, sem all-
ur heimurinn æíti síðar að njóta góðs af. Eg
braut heila minn lengi um þetta, eftir að mað-
urinn var frá mér farinn, og eg var orðinn
einn. Og svo var það eitt kvöld, að eg sat úti
fyrir helli mínum, og var í djúpum hugsunum;
þá sá eg stjörnu eina blika skært í myrkrinu
til austurs yfir hafinu. Hún hækkaði hægt og
hægt á lofti, og færðist nær mér, og stóð að
síðustu geislandi yfir fjallinu og sveipaði mig
birtuljóma. Og í draumi— því að eg starði á
stjörnuna þangað til eg sofnaði — heyrði eg
röddu sem sagði: «SælI ert þú, því að trú þín
hefir sigrað. Ásamt tveim öðrum, sem koma
skulu frá yztu endimörkum jarðarinnar, skal
þér auðið verða að líta Hann, sem er fyrir-
heitinn mannkyninu, og vitna um hann. Far
þú til hans; treystu andanum, hann mun vísa
þér leið.«
«Pað var kominn morgunn þegar egvakn-
aði. Eg kastaði þegar einsetumannsgerfinu, og
klæddist sem áður, tíndi saman alt það er eg
átti, og tók mér far til Antiokkíu. Þar keypti
eg mér úifalda og önnur farargögn, og fór svo
eftir Orontes-bökkum um Emesu, Damaskus,
Bostra og Filadelfíu og alt hingað. Svo er saga
mín, bræður. — Segið nú yðar sögu!»
Og svo sögðu þeir Hindúinn og Egyftinn
líka sögur sínar. Hindúinn hét Melkíor, hafði
verið Bramaprestur og líka lifað lengi sem ein-
setumaður; hann hafði hafst við upp í Hima-
layafjöllum, og búizt þar undir dauða sinn með
bænnm og hugleiðingum, föstum og meinlæt-
ingum. Egyftinn hét Baltasar, fæddur í Alex-
andríu, af tiginborinni prestaætt, og uppalinn
svo sem tign hans og ættgöfgi sómdi; en svo
hafði hann farið langt inn í Afríku, til þess að
hugleiða þar í næði líf sálarinnar eftir dauð-
atin, af því að honutn hafði ekki ftillnægt vana-
1*