Nýjar kvöldvökur - 01.01.1908, Síða 18

16
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
rétti Bovreuil frá Parísarborg, var þolinmæði
áheyrendanna lokið, og allir fóru að skelli-
hlæja. Petta var of mikil raun fyrir okurkarl-
inn. Hann misti alla stjórn á sér og óð upp
á suma þeirra, sem við voru staddir með ill-
yrðum og skömmum. Meðal annara móðgaði
hann herra Murlyton, en það tiltæki var hon-
um dýrkeypt. Englendingurinn rétti honum vel
útilátinn löðrung utan á vangann, og dró auð-
sjáanlega ekkert af honum.
»Pessi fauskur leyfir sér að móðga mig í
áheyrn dóttur minnar, hann þarf að vita hvað
það kostar,» sagði Murlyton um Ieið.
Bovreuil hafði oltið um við löðrunginn, og
veltist nú um á þilfarinu og neri á sér dreyr-
rauðan vangan.
«Einnig hann erámóti mér.» skrækti hann,
«-eg hélt þó að hagsmunir okkar myndu þó
stefna í sömu áttina, en það gerir þessi böl-
vaður Lavarede, þessi manndjöfull og ræningi.»
»Atyrðið nú ekki „herra Bovreuil svona,»
svaraði ungfrú Aurett, «sjáið þér ekki herra
Lavarede,«að hann er einmitt að tala við stýri-
mannninn um það, hvernig bezt sé hægt að
hjálpa yður.»
«Hann — að hjálpa mér — Drottinn minn
— en hvernig þér getið talað,» — og í ó-
sköpunum yfir þessu stökk hann á fætur.
Lavarede var þá einmitt að tala við stýri-
manninn um, hvernig ætti að fara með aumingja
geggjaða manninn.
Hvað svo sem átti að gera við hann ? skip-
ið var komið út á rúmsjó, og það var ekki
hægt að kasta mannræflinum í sjóinn. Stýri-
maður og Lavarede töluðu við skipherra um
þetta, og þeir komu sér saman um að rétt-
ast væri, með tilliti til annara farþega, að loka
þennan geggjaða mann inni í sjúkraherbergi
skipsins á næturnar, af því að hann kynni að
fá eitthvert kast, þegar minst vonum varði.
Hann gæti svo borðað hjá hásetunum, og til
þess að láta hann vinna fyrir mat sínum
væri hægt að láta hann fara ofan í kolarúmið
og hjálpa til að moka frá ösku, og færa að
kol, og á annan hátt að aðstoða kyndarana. A
slíkum skipum er ávalt nægilegt að vinna niðri
við katlana; maðurinn virtist- hafa góða krafta
og vera ivel vinnufær.
Lavarede sneri sér þvi næst til Bovreuils,
sem var nýstaðinn upp eftir löðrunginn, sem
Englendingurinn hafði vikið honum. Byrjaði
hann svo með mestn geðfró, en háðslegu brosi,
að skýra Bovreuil frá, við hver kjör hann ætti
að fá að búa og hver störf honum væru ætl-
uð þar á skipinu.
Bovreuil var nærri sprungin af bræði, þeg-
ar hann heyrði um hlutskifti það, er honum
var ætlað.
«Svo hann ætlar að taka þessu á þennan
hátt, en ilt má það heita, ef ekki er hægt að
laga þrælinn til.«
«Nei, nei,» öskraði Bovreuil bálvondur, «eg
fer ekki fet ofan í kolarúmið, þið hafið ekk-
ert leyfi til þess að setja mig ofan til kyndar-
anna. Eg er farþegi. Eg hefi minn farmiða og
eg vil hafa mitt herbergi. Pað er eg sem er
Bovreuil. Eg hefi peninga. Lítið á, lítið« á og
hann rétti fram vasabók, sem bungaði út und-
an bankaseðiunum.
Einn af hásetunum þreif liana af honum
og rétti hana að Lavarede. «Petta er auðvitað
vasabókin yðar,« sagði hann.
Lavarede bandaði með hendinni á móti og
sagði:
«Látum hann hafa hana fyrst um sinn, ef
við tökum hana af honum, verður hann ein-
ungis óðari, eg bið yður að eins að minnast
þess herrar mínir, að eg á farmiðann i vasa-
bókiuni.*
Ungfrú Aurett og faðir Iiennar lituánægju-
lega hvort til annars. Pau höfðu í svipinn
verið hrædd um að Lavarede myndi neyðast
til að fara óærlega að ráði sínu, en hann flaut
fram hjá þessu skeri. Hann lék óvin sinn grátt,
en hann stal ekki af honum.
Sjö daga ferð er frá Santander til azorisku
eyjanna og »Lorraine» tók nú stefnuna þangað.
Hinn ógæfusami Bovreuil hafði alls ekki heilsu
til að vera alla þessa daga niðri í hinu óholla
kyndararúmi. í byrjuninni bölvaði hann og