Nýjar kvöldvökur - 01.03.1910, Side 14

86
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
vafamálin og jafnvel komin lengra stundum.
Svo hrökk hún upp úr hugsunum sínuni eins
og við vondan draum,og reyndi þó að hrinda
þeim frá sér af öllu afli. Og hún ásetti sér að
þjóta á fætur úr rúminu og gera með því
skjótan enda á öllum þessum heimsku hugs-
unum. En samt lá hún kyr.
Var hún kannske reið, — hafði hún fengið
það upp úr ferðalaginu ofan áalt annað? Hún
fann, að sér var ilt í höfði og eitthvert mátt-
leysi í henni allri. Rað var ekki sjálfrátt, hvað
hún átti bágt rneð að komast á íætur.
Nú var rjálað við hurðarhandfangið að
framan. Rorgerður hrökk við og settist upp í
rúminu.
Hurðin var opnuð í hálfa gátt og Gunnar
litli gægðist inn í húsið, rjóður í framan og
bústinn. Hann horfði þegjandi á mömmu sína
í rúminu, eins og hann væri hissa.
«Komdu inn, drengur, og láttú aftur hurð-
ina!» sagði Rorgerður í lágum hljóðum. Hún
kiptist til í rúminu —það sló að henni kulda.
Gunnar iitli kom inn á mitt gólfið, en
gleymdi að loka hurðinni. «PSbbi bað mig að
segja þér, að piltarnir þyrftu strax að fá mat-
irin; þeir eiga að fara fram á stekk og rýja
geldféð, sem kom framan úr Tungusveit í
nótt.»
Svo sneri hann við og fram í dyrnar. —
»Heyrðu, Gunnar!«' kallaði móðir hans á eftir
honum, «farðu fram fyrir mig og segðu henni
Borgu, — nei, það er annars bezt að láta það
vera —það þarf ekki, og þú mátt fara, Gunnar.»
Hann fór og skildi húsið eftir galopið. Hún
varpaði sænginni upp í liorn og settist framan
á og fór að tína utan á sig fötin. Hendurnar
skulfu dálítið, þegar hún reimaði að sér bol-
inn; í kinnunum voru rauðir flekkir..
Regar hún var búin að klæða sig, leitaði
hún stundarkorn að einhverju í fatahrúgu á
borðinu og samanbrotnum þvotti, sem lá á
kistu við vegginn. Svo tók hún stóra, Ijósgráa
ullarhyrnu sem hékk á nagla á fremra stafni
rétt við súðina, og lét hana á sig og gekk
fram.
, Yngri börmn komu í þvögu utan um hana
í frambaðstofunni. Rað var ekki sjón að sjá
þau eftir öll lætin, fötin öll í ólagi, sokkarnir
um ristarnar, og Helga litla, sú yngsta, ber-
fætt á öðrum fæti.
Þorgerður fór að laga fötin á hinum. Svo
fór hún að leita að sokk og skó Helgu litlu.
«Hvað hafið þið getað gert við skóinn
og sokkinn, krakkar?» sagði hún, þegar hún
hafði leitað um stund meðfram rúmunum og
undir þeim.
«Me veit etti — é vi a dada mi!« sagði
Helga og hékk í mömmu sinni.
«Egtek þig ekkert, stelpa, nema þú komir
með sokkinn,» sagði Rorgerður og byrsti sig.
«Ójú, ójú — dadda dadda mi!- hljóðaði
Helga og stappaði í gólfið og ætlaði að fara
að gráta.
Rorgerður varð að láta undan. Hún tók
hana og bar hana á handleggnum um bað-
stofuna meðan hún ieitaði að sokknum.
í þessum svifum kom Sigmuudur inn úr
baðstofudyrunnm.
Hann var þreklega vaxinn og knappaxla
og dálítið boginn í herðum, kinnbeinahár og
breiðleitur. Hann var skoljarpur á hár og hékk
hárið niður á ennið, skeggið var rauit á lit,
þ'ykt og breitt en ekki sítt. Augun grá og lágu
djúpt.
Hann nam staðar rétt fyrir innan hurðina
og horfði kuldalega á konu sína. «Skilaði
Gunnar litli engu til þín?» sagði hann rólega.
«Jú, — og eg var núna á leiðinni fram, en
eg tafðist við krakkana, þegar eg kom fram-
fyrir, — þú hefðir átt að sjá útganginn á
þeim.»
«Krakkana? — kannske það sé krökkunum
að kenna — þetta!« svaraði hann og lagði áherzlu
á síðasta orðið.
Rorgerður svaraði engu, en lagði barnið
frá sér á gólfið. Svo gekk hún þegjandi fram.
Sigmundur gekk upp í húsdyrnar og leit
snöggvast inn fyrir. Svo hallaði hann hurðinni
að stöfunum, tók tindakassa ofan af hillu uppi
yfir dyrunum, settist á rúm fyrir framan og fór