Nýjar kvöldvökur - 01.11.1910, Blaðsíða 15

HEFND
155
brjótast um í feninu, og afllaus í fótunum af
kuldanum, að hún gat varla hreyft sig. En þá
kom honum ráð í hug. Hann losaði um fæt-
urna á henni öðrumegin og gat með því móti
velt henni á hliðina að lokum ; svo tók hann
aftur í hornin og bisaði henni með miklum
erfiðismunum til lands.
Petta mátti ekki tæpara standa ; eftir skamma
stund hefði skepnan hlotið að drepast þarna.
En nú var eftir að vita, hvort hún mundi hjarna
við; hún bara lá eins og gæraá bakkanum og
hélt aðeins höfði.
Steini hafði oft heyrt talað um það, hvern-
•g fara ætti að við kindur, sem lentu ofan í
og yrðu kalsa. Nú fór hann að reyna þetta,
því hann vildi ekki skilja við ána svona, ef
annars væri kostur. Hann fór því að strjúka
á henni fæturna og hrista þá, og eftir æði-
stund fór Móra að reyna til að brölta, F.n illa
gekk það framan af, en svo gat hún þó stað-
ið, með því að hann styddi hana.
Pá datt Steina í hug, að réttast væri að
hlaupa tafarlaust heim og segja Gísla til, ef
hann vildi fara út eftir og hlúa eitthvað að
henni. Sjálfsagt mundi ekki veita af því.
Steini var orðinn nokkuð forugur af svift-
ingunum við Móru. ^Það verður að sitja við
það,» sagði hann við sjálfan sig, «og eg hefi
þó ekki farið erindleysu. Nú veit eg fyrir víst,
að Gísli verður aftur vinur minn.»
Svo hljóp hann á stað, en fór ekki sömu
leið til baka, heldur nokkru austar. Skammt
frá bakkanum á syðstu tjörninni fór hann fram
hjá þéttum, stórvöxnum hrossanálarrunna. Hon-
um datt í hug að skyggnast inn í runnannog
sá, að hann var bældur í miðjunni. Hann
þreifaði ofan í bælið og kippti upp dálítilli
hettu af lausu heyi. En hvað var þetta I Guði
Se lof — hann ætlaði varla að trúa sínum
eigin augum: það var hreiður með fimm grá-
£®sareggjum!
Steini hampaði eggjunum í lófa sínum og
lagði þau uncjjr
vanga sinn gagntekinn af fögn-
uði. Nú fanst honumj þó ætla að fara að ræt-
ast úr fyrir sér.
Svo lét hann eggin í húfuna sína og batt
fyrir hana með snærisspotta. Pá beið hann ekki
boðanna, en hélt beint heim.
Hann flýtti sér í plöggin sín á túnjaðrin-
um og hljóp í sprettinum heim túnið á Stað.
Hann sá, að búið var að loka bænum og fólk
alt að sjálfsögðu háttað. Upp á glugga varð
hann að fara — hann vissi, að Gísli svaf í
suðausturhorninu á frambaðstofunni.
Steini klifraði upp á vegginn og drap hægt
á gluggarúðuna. Gísli reis óðara upp í rúm-
inu og spurði, hvað um væri að vera.
«Eg þarf að finna þig út undir eins,» svar-
aði Steini og stökk ofan af veggnum.
Gísli kom út eftir skamma stund, og Steini
sagði honum upp alla söguna um viðureignina
við Móru. Gísli hlustaði þegjandi á, meðan
hann lét dæluna ganga, en þegar hann hætti,
sagði hann, og var auðheyrt, að hugur fylgdi
máli:
«Nú hefirðu gert mér hagræði, Steini minn,
sem eg fæ líklega seint fullþakkað þér. Pví satt
að segja hefði mér þótt ilt að missa Móru svona.«
«0, það er nú ekki mikið að þakka,» svar-
aði Steini; «mér þykir bara vænt um, að eg
skyldi vera svo heppinn að rekast á hana í tíma.«
«Má eg nú ekki sækja kassann?« sagði
Gísli og brosti.
«Jú,» svaraði Steini lágt og leit ekki upp.
Gísli hljóp út í skemmu og kom að vörmu
spori aftur og rétti Steina kassann. Steini tók
þegjandi við honum, en setti hann undir eins
frá sér niður á hlaðið og hljóp upp um háls-
inn á Gísla með tárin í augunum. «Eg ætla
að fá að borga þetta einhverntíma seinna.»
»Borga þetta!< át Gísli upp eftir honum
og kysti hann ; »þú hefir gert mér miklu stærri
greiða, það máttu til með að viðurkenna. Eg
veit þú verður góður drengur, elskulega barn.
En eins langar mig til að biðja þig að minn-
ast, þegar þú eldist og þroskast betur og átt í
stríði við sjálfan þig á einhvern hátt. Og það
er, að einmitt erfiði og mannraunir duga oft-
ast nær bezt af öllu, til að gera mann að góð-
um og miklum manni.«