Nýjar kvöldvökur - 01.01.1911, Side 7

UR BLÖÐUM JÓNS HALTA
5
‘Nei, ekki ímynda eg mér það, en það
hefir nú átt að vera svona fátt til að kosta
sem minstu til.«
«Eg skal ekki eyða nokkrum hlut frá hon-
um,« sagði eg og hló við, »enda eruð þér
nú búnar að gera mig svo úr garði, að eg
þarf þess ekki með.«
»Og ekki held eg það sé nú,« sagði kerl-
ing og brosti við, »það var nú ekki öðru til
að tjalda hjá mér; það er heldur fátæklegt hérna
fram i selkofunum til þess að taka á móti svona
mönnum.«
»Einmitt eins og bezt átti við mig. En eft-
ir á að hyggja, varhann orðinn gamall, þessi Jón?«
«Hann var víst eitthvað á sjötugsaldri; hann
var orðinn mikið gráhærður og með stóran
skalla að framan aftur á hvirfil, Hann var
ógnar einkennilegur að 'sjá með langt, hvítgrátt
skegg ofan á bringu, en augabrýrnar svartar,
stórt kónganef, og harðlegur í augunum og
gult það hvíta. Hann tók mestu fyrn í nefið,
og hvar sem hann var, vildi hann að hús-
bóndinn tóbakaði sig, en það gerðu víst fáir,
því að það hefði höggið djúpt skarð í með-
gjöfina með honum. Hún var ekki svo hefð-
arleg, trú’jeg.«
«Var hann í vináttu eða kunningsskap við
nokkurn mann?«
»Ekki veit eg til þess. Hann var þur og
önugur við flesta, neina helzt þessa Helgu, dótt-
ur Þorbjörns. En svo reið hann á hverju ári
sem eg vissi til, vestur fyrir hálsa, til þess að
finna þar konu, bláfátæka ekkju, sem er þar
að berjast við að verjast sveit með eina sex
krakka. Það hefir enginn fengið að vita hvern-
ig á því stóð, en hlýlega talaði hann varla
um nokkra aðra manneskju, nema hana; og þó
vildi hann ekki vera þar.«
«Fór hann þá aldrei neitt annað?«
»Jú, hann fór oftast í kaupstað einusinni á
sumri, en enginn vissi til þess að hann tæki
neitt út, því að það sem hann annars fékk úr
kaupstað, bæði tóbak og ritföng og annað
eitthvað smávegis, lét hann Helgu kaupa, og
það oftast á haustin.«
Nú, bar margt að í einu. Kerling hafði
látið dæluna gariga og orðið heldur tafsamt
við að búa í strokkinn, en nú var það loks-
ins búið. Fór hún nú að hamast við hann.
Hún krepti báðar hendur að bulluskaftinu,
færðist í aukana, því strokkurinn var stór og
þungur, og strokkaði af afli. En rétt þegar
strokkurinn var kominn af stað kom smalinn
inn í dyrnar. Hann var í móhvítri brók, ut-
anhafnarbuxnalaus, og héngu sokkarnir niður
um mjóaleggina, svo fæturnir á honum voru
eins og soðnir kálfsfætur. Snöggklæddur var
hann að ofan, en hafði stóran, mórauðan ull-
artrefil um hálsinn, tvívafinn, og þykka vað-
málshúfu á höfði með gjörð í kring úr lambs-
skinni, og var derið fóðrað með sama. Óðara
en hann kom í dyrnar, kallaði hann upp í
hásum og strákalegum róm:
»Ertu ekki búin að hita kaffið, Mang»?»
«Jú, fyrir Iöngu,« svaraði kerling, «kannan
stendur á kögli út í eldhúsinu.«
«Eins og mér sé ekki sama hvar í fjand-
anum hún er, eg vil hafa morgunkafíið!«
»Eg hélt þú gætir tekið það sjálfur — þú
sérð að eg hefi annað að gera.«
Og eg held þú getir örlazt það sjálf, eg
hefi líklega ekki átt hægra í nótt en þú, að
eltast við ærskrattana.»
Kerling varð að yfirgefa strokkinn, því að
Glámur sá, er í dyrunum stóð, var líklegastur
til að vilja engar refjar hafa, Eg stóð þá upp
líka og fór út og fór að svipast að Skjóna.
Hanti hafði ekki haft mikið um sig, en bitið
hvað aftólc. Eg vatt mér því að kerlingu, tók
krónu upp úr vasa mínum og bað hana þiggja.
Kerlingarauminginn hefir víst ekki oft eignazt
slíka gripi á ævi sinni, sízt með svo hægu
móti, því að hún leit á krónuna bæði undr-
andi og viknandi; svo leit hún á mig, varð
ekkert að orði, en rauk að mér og kysti mig
rembingskoss fyrir.
Svo var ekkert undanfæri annað en eg drvkki
annan bollan til út í eldhúskofanum, áður en
eg færi af stað. En smaiastrákinn rak hún
tvöfaldan til að ná í hestinn minn, leyma hann