Nýjar kvöldvökur - 01.01.1911, Blaðsíða 11

GULLFÁRARNÍR.
Q
GDLLFARARNIR.
Eftir Gabriel Ferry.
XV. KAPÍTULI.
Maðurinn með rauðu skýluna.
Sex mánuðir eru síðan að orustan stóð
v'ð Rauðukvíslar, rigningatíminn var liðinn, og
komið haust, og brennaudi hitar. En engar
fregnir höfðu borizt af leiðangri Don Estevans
UPP í gulldalinn.
Þá kom einn maður og undarlegur einn
góðan veöurdag ríðandi til Túbak, sem enginn
þekti; hann kom þar altaf við og við, en hvarf
í burtu á milli. Maður þessi var alvarlegur
og fáorður mjög og stökk aldrei bros. Hann
var skarpleitur í andliti, greindarlegur og at-
hugull, en einkennilegast var það af öllu, að
hann hafði alt af skýlu úi rauðtiglóttum dúk
um höfuð sér. Var henni vafið um höfuðið
ofan á augabrýr og eyru og tók hann hana
aldrei af sér. Fólk kallaði hann því altaf
->manninn með rauðu skýluna«.
Túbaksbúar voru óvanir gestakomum, og
því spurulir mjög. En gesturinn varðist allra
frétta, svaraði fáu en spurði margs, eink-
um um það er gerðist á búgarðinum del Ve-
nadó. En þeim var lítt kunnugt um það, Tú-
baksbúum, vissu aðeins að þar var til stórauð-
ugur bóndi þar f grendinn, sem héti Don Agúst-
'n Pena, og svo lítið meira. En þéttbýlið var
nú ekki meira þá en svo, að þrjár langar dag-
leiðir voru þangað frá Túbak og til búgarðs-
ins.
Loksins eftir hálfan mánuð fór maðurinn
uieð rauðu skýluna að spyrja til vegar til bú-
garðsins, og svo um það, hvort donna Rósa-
r'fa, dóttir bónda, mundi vera gift, og var svo
að sjá, að honum stæði á mjög miklu um að
vita það.
Daginn eftir komu tveir inenti ríðandi til
Túbak eftir leiðinni að sunnan. Pað voru
sendimenn frá Don Agústín Pena, bústjóri hans
og annar maður til, einn af nautahirðum hans.
Tóku þeir sér þar gistingu í húsi einu, og
þótti þetta alt slík nýlunda, að hópur letingja
og forvitinna manna söfnuðust þegar að húsinu.
Bústjórinnn lét ekki lengi bíða eftir því að
hann léti heyra eritÉi sitt. Tók hann þegar
að spyrja um leiðangur þann, er lagt hafði upp
í gullleitir undir forustu Don Estevans de Ar-
echiza fyrir einum sex eða sjö mánuðum þar
norður í eyðimörkitia; vildi hann umfratn alla
muni vita, hvað margir þeirra hefðu komið aft-
ur úr þeirri för.
Bæjarbúum varð ógreitt um svörin. Sum-
ir sögðu að enginn hefði komið aftur, en sum-
ir að það hefði komið einn aftur.
«Jæja, það er þá einum fleira en við þorð-
um að vænta« svaraði bústjórinn, ef hann er
þá sá, sem hann segist vera.«
«Eg þori að segja að maðurinn með rauðu
skýluna er einn þeirra, sem var í förinni,«
svaraði einn í hópnum, «eg þyrði að bölva
mér upp á það.«
»Hvaða vttleysa, »sagði þá annar, »hann
hefir aldrei komið hér í vígið fyrri.»
«Að minsta kosti verður hann greiðari í svör-
um við fólk frá del Venadó en hann hefir
verið við okkur,» sagði sá þriðji.
»Pað er ágætt,« sagði bústjórinn, »því að
þið skuluð vita, að Don Agústín Pena var trún-
aðarmaður Sennor Arechiza, og hefir ekkert
um hann heyrt í marga mánuði, og bíður nú
eftir honum, til þess að geta haldið brúðkaup
donna Rósarítu hinnar fögru og ráðherrans
Don Vincente Tragadúros. En svona leið og
2