Nýjar kvöldvökur - 01.01.1911, Blaðsíða 18

16
4
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Pá féll Fabían á kné fyrir hinni yndislegu
mey, skjálfandi af fögnuði, eins og hún væri
María mey sjálf, og margkysti hendur henn-
ar. Heimurinn hvarf honum alveg; Rósaríta var
honum alt. Bois-Róse, það umliðna og ókomna
hvarf honum eins og draumur og hann hróp-
aði hugfanginn:
«F*inn að eilífu — þú átt alt líf mitt.«
En þá hrökk Rósaríta saman og rak upp
lágt hljóð. Fabían sneri sér við og stóð sem
steini lostinn.
Svo sem tvö fet að baki þeim stóð Bois-
Róse og studdist fram á byssu sína og horfði
á þau ástúðlega.
«Ó, faðir minn,« sagði Fabían sárlega,
»getið þér fyrirgefið mér að eg hefi látið bugast?»
«Hver er sá er ekki hefði látið bugast í
þínum sporum, elsku-Fabían minn,» sagði
Bois-Róse brosandi.
«Eg hefi gengið á heit mín — eg hafði
lofað að elska engan nema yður — — fyrir-
gefið mér.«
«Eg ætti heldur að biðja þig fyrirgefningar
barn, þú hefir vcrið göfuglyndari enn eg. Eg
vildi eiga þig einn, og dró þig með ofbeldi
með mér út í eyðimörkina. Eg hélt eg væri
sæll með það af því eg vildi það, og eg hélt
þú værir sæll með það líka. Og þú möglaðir
ekki; eg hefi verið eigingjarn, en ekki göfug-
lyndur, því eg ofbauð þér sjálfs mín vegna.
En ef hugraunin hefði drepið þig, þá hefði eg
dáið líka.»
«Hvað eigið þér við?» sagði Fabían.
«Hvað eg á við? Hver hefir vakað yfir þér,
sofandi og vakandi, og lesið út þínar leynd-
nstu hugrenningar, þegar þú vissir ekki af?
Eg. Hver hefir fylgt manninum, seni við frels-
uðum í hólmanum fyrir þinn bænastað, alla
leið hingað? Eg. Hver hefir sent hann til þess,
að njósna um hug meyjarinnar, hvort hjarta
hennar myndi þig enn þá? Eg. Hver hefir
borið velferð þína fyrir brjósti, og annast þig
sem sjáaldur auga síns, og fengið þig til þess
að gera þessa síðustu tilraun til þrautar? Eg.
Á morgun sagðist eg skyldi taka boði þínu;
en Gayferos hafði lesið djúpt í hjarta hinnar
saklausu meyjar. Talaðu því ekki um að biðja
um fyrirgefningu. Eg á að biðja þig um hana.«
Og Kanadarinn breiddi faðminn á móti Fa-
bían, og Fabían flaug í fang honum og sagði:
«Ó, faðir minn, mig óar við svo mikilli
hamingju. Enginn maður er sælli en eg.«
«Sorgirnar koma þegar guð vill svo vera
láta, < sagði Kanadarinn hátíðlega.
»En hvað verður nú um yður?« sagði Fa-
bían með áhyggjusvip, «á skilnaðurinn að verða
beiskjublandan í hamingjubikar mínum?«
»Guð forði því,» sagði Kanadarinn, »satt
er það að sönnu, að eg get ekki lifað í bœ-
junum — en er ekki þetta heiinili, sem verð-
bráðum þitt — rétt við jaðarinn á eyðimörk-
inni? Hefi eg ekki endalausa víðáttu rétt hjá
mér? Við Pepe byggjum okkur...............Pú
þarna Pepe,» kallaði hann hátt* «Komdu og
festu loforð mitt.»
Pepe og Gayferos komu þegar hann kallaði:
»Eg og Pepe byggjum okkur kofa úr berki
og viðarstofnum á sama blettinum, sem eg fann
þig fyrst á hér í öræfunum; reyndar getum
við ekki alt af verið þar heima. En ef einhvern-
tíma skyldi renna í hug þér að hverfa heirn til
Spánar og vitja þar eigna þinna og < rfðarétt-
inda, eða fara í dalinn, sem við vitum af, þá
skaltu minnast þess, að þú átt vini hér, sem
eru tilbúnir að fylgja þér á heimsenda, því að
minn fögnuður er tvöfaldur, bæði sjálfs mín
og þinn.«
En svo varð Bois-Róse daprari á svipinn
og bætti við:
»En enn er eitt til tálmunar . . . Faðir
meyjarinnar.«
«Hann býzt við syni sínum á morgun,«
sagði Rósaríta og roðnaði svo að það sást í
tunglsljósinu.
»Gotí og vel, þá vil eg blessa son minn,«
sagði Kanadarinn.
Fabían féll á hné við fætur hans.
Bois-Rose tók ofan tóuskinnshúfuna og lyfti
tárvotum augum til stjarnanna.
»Guð minn góður« sagði hann, »blessaðu