Nýjar kvöldvökur - 01.08.1916, Qupperneq 19

LIANA
211
var hún alveg veik af þrá eftir honum; hún
slapp frá mér og hljóp ein til hallarinnar, og
marskálkurinn hilti hana á ganginum fyrir fram-
an sjúkraherbergið . . . Hvað gerst hefur, hvort
hún hefur ætlað að hljóða upp, og hann hefur
þess vegna tekið fyrir kverkar henni, eða hann
hefur gert það viti sínu fjær af afbrýði, veit
enginn, og það mun aldrei vitnast, en að hann
hefur gert það sjálfur, veit eg af tilburðum
hennar, því eg skil hana og augnaráð hennar
eins vel og hún hefði mál. í fyrstu hafði hún
b'ka fult ráð og rænu, en svo fór hirðprestur-
inn að venja hingað komur sínar og tala við
hana, þangað til einu sinni, að hún hljóðaði og
veinaði svo afskaplega, að hann lagði niður
skottið og hljóp burt sem fætur toguðu. Svo
kom hann ekki aftur, en vesalings konan fékk
aldrei fult ráð eftir það. Nú hef eg sagt yður
a**» og nú bið eg yður að taka við siifurkeðj-
nnni af hálsi hennar.«
»Nei, ekki rétt núna,« sagði Líana óttasleg-
*n. Hún gekk til sjúklingsins og laut yfir hahn.
gæti aldrei fyrirgefið mér það, ef hún
skyldi á meðan Ijúka upp augunum og verða
Þess áskynja, að verið væri að ræna hana þess-
°ni dýrmæta grip. Þegar öllu er lokið, skul-
uð þér undir eins sækja mig, jafnvel þó það
verði um hánótt. Eg verð að ásaka yður um
ei^» frú Shön, þó mér þyki það leitt, Þér áttuð
undir öllum kringumstæðum þá þegar að koma
éfinu til viðtakanda.*
»Náðuga frú,« sagði frú Shön og þaut á
fætnr. »Það segið þér nú, þegar alt ætlar eð
enda vel — en þá! — Eg stóð uppi alein og
og hafði alla höfðingjasúpuna á móti mér. Eg
skal segja yður hvernig þá hefði farið. Náðugi
jungherrann mundi hafa tekið við bréfinu af
mér og sýnt það báðum hinum göfugmennun-
um, þeir hefðu farið að skellihlæja og sagt, að
þeir vissu betur um það, því þeir hefðu aldrei
yfirgefið sjúklinginn, hvorki nótt né dag; nei,
eina ráðið var að bfða og vera þolinmóður.
Það hefði líka verið öðru máli að gegna, ef
eg hefði vitað, hvað stóð á blaðinu; en eg
stóð ekki nógu nærri húsbóndanum sálaða,
meðan hann var að skrifa, og átti fuit í fangi
með að Iesa utanáskriftina. Seinna reyndi eg,
einu sinni meðan hún Iá í ópíum-svefni, að
Ijúka hylkinu upp, en mér var það ómögulegt.
Það verður víst að brjóta það upp.«
»Því betra,« sagði unga konan, gekk fram
að dyrunum og kallaði á Gabríel.
Það var orðið framorðið, alt of framorðið
til að segja Mainan frá þessu, áður en hann
tæki á sig náðir, og hann hafði líka sagt henni,
að hann af sérstökum ástæðum tæki á móti
heimboðinu. Hún flýtti sér samt út úr húsinu,
til þess að leita Mainan uppi og segja honum
í fám dráttum það helzta, en hann fanst hvergi,
og einn af þjónunum sagði henni, að ‘hann
hefði farið út, en hvert, vissi hann ekki, ef til
vildi til garðyrkjumannsins. Hún fór því í
þungu skapi inn í búningsherbergið.
Meira.
Háttprúða stúlkan.
Eítir Louisc May Alcott.
Velkar vonir.
Polly ritaði Ned bréf, sem bar vott um á-
iuga hennar á að útvega Tuma arðvænlega
Stöðu* °g Ned svaraði þegar og gaf henni góð-
ar vonir. Svo var bréfaviðskiftum um það efni
haldið áfram, og eftir mikið mas og bcllalegg-
ingar var sú ákvörðun tekin, aðTumi færi vest-
ur og tækist á hendur þau slörf, sem Ned var
búinn að tryggja honum. Þar lágu helztfram-
tíðarvonir fyrir þennan pilt, sem fæddur var og
27*