Nýjar kvöldvökur - 01.08.1916, Side 34

226
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
Hugurinn komst smámsaman í jafnvægi aft-
ur og hún sofnaði að lokum með hönd Bárð-
ar á brjósti sér.
III.
F*au vöknuðu bæði í sama mund morgun-
uninn eftir, Bárður og Sigurlaug. Stjáni var
þá nýskriðinn á lappir, stóð bíspertur með
vasaspegil og greiðu og var að berjast við að
slétta flókinn lubbann. Jón gæruskinn sat þar
á kartöplupoka, ærið kuldalegur á svipinn, horfði
á þau og tinaði í ákafa.
»Guð gefi ykkur góðan dag,« sagði hann
og strauk um leið með handarbakinu kerlingar-
dropa af nefbroddinum; »við erum komin inn
að Elliðaey. Ekki er hann hlýr, nú andar hann
Ifka beint af jöklinum. — Skelfing langar mig
til þess, Sigurlaug mín, að biðja þig að gefa
mér kaffidropa áður en jeg fer í land, þó að
eg verði aldrei maður til að launa þér alt það
góða, sem þú hefur sýnt mér á þessu ferða-
lagi. Nú skiljast okkar vegir hér í Stykkishólmi.«
»Já, þú ætlar að skilja við okkur hérna, Jón
minn,« sagði Bárður; »það er svo sem sjáif-
sagt, að þú fáir þér kaffidropa með okkur og
svolítinn árbít, en eg sting upp á því, að við fá-
um okkur svolitla hressingu á undan, svona út
af fyrir okkur, fil þess að taka úr okkur morg-
unhro!linn.«
Jón varð eins og að nýjum manni og rétti
sig í sætinu.
»Ekki ætlar þú að gera það endaslept við
m'g> °g vandi er velboðnu að neita.«
Reir gengu báðir áleiðis ofan á annað far-
rými, því að þar var helzt fanga von.
Stjáni var gramur yfir því, að Bárður skyldi
ekki bjóða honum staup líka, og hann þurfti
að láta gremju sína bytna á einhverjum. Hann
skálmaði til Sigurlaugar, þar sem hún var að
tína á sig spjarirnar, bretti brýrnar og hvíslaði
ertnislega:
»jyiér þótti þú hafa veitt vel! Svei því að
nokkuð vantaði á, að þú værir búinn að draga
hann alveg upp í til þín.^
En í þetta sinn galt Lauga líku.
»Pér ferst, stráknum, sem sefur með sjö-
tugar kerlingar undir vanganum framan í öllum.«
Stjáni sótroðnaði.
sRað var ekki mér að kenna að . . . . «
Sigurlaug hnykti til höfðinu og sletti í
góminn.
»Sá þykist saklaus!*
Stjána varð orðfall. Nú kastaði tólfunum,
Lauga var farin að stinga upp í hann! Hann
ranglaði í fýlu upp á þilfar og stóð þar með
hendur í vösum, þangað til skipið var lagst.
Að stundarkorni Iiðnu söfnuðust þau ötl
saman til þess að borða morguumatinn og ráðg-
ast um, hvernig hentast væri að verja deginum.
Þau vissu að skipið mundi ekki leggja af
stað fyr en undir kvöld, og það var afráðið
etfir langar og miklar bollaleggingar, að þeir
karlmennirnir skyldu fara á land, en Sigurlaug
átti að verða eftir til þess að sjá um að eng-
in tæki rúm þeirra eða stjakaði dóti þeirra
burtu. Svo kvaddi Jón hana með mesta kær-
leik, bað guð að blessa hana og launa henni
alla hennar vinsemd og greiðvikni við hann.
Hún fylgdi þeim upp á þilfarið.
»Góði, vertu ekki mjög lengi,« hvíslaði hún
að Bárði.
»Rað er éngin hætta, eg verð varla stranda-
glópur,* sagði hann.
Svo fóru þeir ofan í bátinn og héldu frá
skipinu. Jón gæruskinn tók ofan stormhúfuna
og Sigurlaug veifaði til hans með hendinni.
Regar skipin liggja á höfnum, fara aliir í
land, sem vetlingi geta valdið; sumir fara til
þess að hitta gamla kunningja, aðrir til þess
að ná sér í eitthvað í sarpinu eða þá aðeins til
þess að hreyfa sig. Sigurlaugu þótti þó ekki
sérlega mikið fyrir því að vera ein eftir,
bæði vegna þess að hún þekti éngan í Hólm-
inum og þótti það ekki ve! viðeigandi að elta
þá karlmennina þar fram og aftur; svo var líka
dótið þeirra alt þar í lestinni og einhver óráð-
vandur gat haft hönd á því, ef enginn gætti þess.
Sigurlaug var þannig skapi farin, að ef eitt-
hvað merkilegt bar við, þá þurfti hún langan
tíma til að velta því fyrir sér, rifja það upp