Nýjar kvöldvökur - 01.07.1938, Blaðsíða 25

SÝ SLUMANN SDÆTURN AR
119
Elsku smátelpurnar hans — og yndis-
lega hrífandi unnustan hans.
Þegar hún kom þangað, var hún vön að
setjast í djúpan og góðan hægindastól, og
svo bað hún með ómótstæðilega töfrandi
raddblæ. — „Ó, Christian — o, inndælu
telpurnar mínar, spilið þið nú dálítið fyr-
ir mig“. Og feðginin þrjú höfðu víst
sjaldan haft þakklátari áheyranda og
skilningsríkari. Þá sat fulltrúinn og at-
hugaði hana gaumgæfilega. Hún leit al-
drei af „Christian“, sem hún auðsjáanlega
dáðist mjög að. Og djúp ást blikaði í aug-
um hennar. Og fulltrúinn andvarpaði.
Hann hugsaði um önnur augu, sem blik-
uðu af þverúð — bræði og kátínu. Og enn
önnur augu, sem blikuðu af mildi og eins-
konar blíðu. — Svo fjölbreytt gat blik
augnanna verið. —
Malla frænka — þessi góða sál — tók
henni þegar með móðurlegri ástúð og
blíðu. Hjarta Möllu frænku var afar rúm-
gott.
„Christian“ er svo hamingjusamur“,
sagði Malla frænka. í tvö stutt ár hafði
Christian gert einkasystur hennar að
„lukkulegustu manneskju í heimi“, — þar
af leiðandi verðskuldaði Christian alla þá
hamingju, sem hann gat nálgast.
Og Malla frænka hugsaði sér, að nú
sæti litla rómantíska Signý hátt upp í
himni sínum og legði blessun sína yfir
þetta.
Og úr því Signý gerði það, þá gerði
Malla frænka það líka. Hún óskaði þeim
allrar blessunar.
Og sýslumaðurinn og unnusta hans
urðu bæði djúpt hrærð.
Þau höfðu verið gefin saman í Ósló í
kyrrþei. Fámennur miðdegisverður með
nokkrum af ættingjum hennar var allt og
sumt. —
„Hálfs mánaðar hringferð í okkar eigin
kæra Noregi“, hafði verið hámark óska
■ungu frúarinnar. Og nú var þeirri hálfs-
mánaðar ferð lokið. — Annað kvöld áttu
þau að koma, og frú Álfhildur átti að
setjast að í ríki sínu.
Hinir afsettu stjórnendur höfðu þvegið
og fágað, svo að húsið allt hátt og lágt
skein og ljómaði eins og „nýsleginn
skildingur“, að því er Malla frænka
sagði. — Það vantaði ekkert nema ný
blóm í skálarnar og háu kristallsglösin.
— En það átti Aníta að sjá um seinna. —
— „Já“, sagði Malla frænka, um leið og
hún hellti rjóma í kaffið, „það verður í
mörgu að snúast fyrir svona unga konu
— en þeim sem Guð veitir embætti, gef-
ur hann einnig vit“. —
Fulltrúinn litaðist um.
„Hvað varð af Hildu? — Ég hefi því
miður ekki máltæki á reiðum höndum,
svo að ég geti svarað yður í hvellinum —
góða Malla frænka, en — annars er ég
yður sammála“.
„Ég held, að hún sé verulega dugleg11,
sagði Aníta —■ „og þegar við verðum
búnar að búa um okkur á „Skógarvegin-
um“, þá verður allt saman gott og bless-
að“.
„Fyrir ykkur, já! — En ég, sem verð
eftir!“ sagði fulltrúinn.
„0“, sagði Aníta áhugalaust, — „þér
saknið okkar sennilega ekki svo mikið“.
„Hvaða heimsku-þvaður er í þér núna,
Aníta“, sagði Hilda, sem kom utan úr
garðinum með prestakraga í hendinni.
„Það vantaði nú bara, að hann skyldi
ekki sakna okkar! — Æ, góðu, helltu í
bollann minn! Ertu búin að hella í
hann?
Ég vil ekki volgt kaffi, skilurðu. —
Helltu því úr bollanum —“.
„Rósunum hefir víst ekki verið vökv-
að í dag“, greip fulltrúinn fram í.
„— rósunum. Fulltrúinn segir, að þú
hafir ekki vökvað þeim í dag“, sagði
Hilda feimnislaust. Er ég heimtufrek?
Nei, veiztu nú hvað, Malla frænka. — Er