Nýjar kvöldvökur - 01.07.1938, Blaðsíða 37

ARAB AHÖFÐIN GINN
131
ingu, og óðara hlupu fram tveir menn og
héldu í hestinn, meðan höfðinginn rétti
Díönu að Yusef, sem tók á móti henni.
Hún var stirð í öllum limum og lá við
svima, og ungi maðurinn fylgdi henni og
studdi hana inn að tjaldskörinni, en hvarf
svo aftur til baka í hinn þétta hóp manna
og hesta.
Þegar Díana var komin inn í tjaldið,
hneig hún dauðþreytt niður á dívaninn og
faldi andlitið í höndum sér, skjálfandi af
þreytu og kvíða. Hvað myndi hann nú
gera við hana? Hvað eftir annað spurði
hún sjálfa sig þeirri spurningu og reyndi
að einbeita og efla þrek sitt og þor til að
mæta honum. Loksins heyrði hún rödd
hans, og er hún leit upp, sá hún hann
standa í tjalddyrunum. Hann sneri baki
að henni og var að gefa mönnum sínum
einhverjar fyrirskipanir. Loksins sneri
hann sér við og gekk inn í tjaldið og Dí-
ana titraði öll, er hún sá svip hans, og
hnipraði sig saman á koddunum, en hann
gaf henni engan gaum, kveikti sér í vind-
lingi og tók að ganga fram og aftur um
tjaldið.
Tveir þjónar komu hljóðlega inn með
máltíð, sem þeir höfðu matreitt í skyndi.
Díana hafði ekki bragðað mat allan dag-
inn og neyddi því fáeina munnbita ofan
í sig. Höfðinginn mælti ekki orð af munni
og lét, sem hann sæi hana ekki. Loksins
var máltíðinni lokið, og þjónninn fór út,
er hann hafði borið inn tvo litla kaffi-
bolla. Henni gekk illa að koma sínu kaffi
niður, en höfðinginn var aftur farinn að
ganga um gólf, eirðarlaust, fram og aftur
í sífellu og reykti hvern vindlinginn á
fætur öðrum. Þetta gerði Díönu stöðugt
órólegri, svo að hún að lokum hrökk við
í hvert sinn, sem hann gekk fram hjá
henni, þar sem hún lá samanhnipruð á
dívaninum, og augu hennar, dauðskelkuð,
héngu eins og töfruð við andlit hans.
Hann leit ekki við, en leit aðeins öðru
hvoru á armbandsúr sitt, og svipur hans
varð í hvert sinn þyngri og ægilegri.
Tvisvar kom Yusef inn með einhver
skilaboð, og í seinna skiftið kom höfðing-
inn hægt gangandi inn aftur úr tjalddyr-
unum, þar sem hann hafði staðið stund-
arkorn og talað við Yusef, staðnæmdist
fyrir framan Díönu og horfði einkenni-
lega á hana.
Ósjálfrátt rétti hún út hendurnar eins
og í varnarskyni og hjúfraði sig skelkuð
niður í koddana, og augu hennar hvim-
uðu til og frá og þorðu eigi að horfast í
augu við hann. „Hvað ætlið þér nú að
gera við mig?“ hvíslaði hún ósjálfrátt
með skrælþurrum vörum.
Hann horfði gaumgæfilega á hana
stundarkorn án þess að svara, eins og
hann vildi teygja kvalir hennar sem
lengst, og augnaráð hans var grimmdar-
legt. „Það er undir því komið, hvernig
Gaston vegnar“, sagði hann að lokum.
„Gaston?“ endurtók hún skilningssljó.
Hún hafði algerlega gleymt þjóninum —
í æsandi viðburðafjölda dagsins hafði
hann bókstaflega horfið úr huga hennar.
„Já — Gaston“, sagði hann alvarlega.
„Þú virðist ekki hafa hugsað út í það,
hvað fyrir hann kynni að geta komið?“
Hún reis hægt upp á dívaninum og
horfði á hann, eins og hún áttaði sig ekki
enn. „Hvað ætti að geta komið fyrir
hann?“ spurði hún forviða.
Hann dró tjaldskörina til hliðar og
benti út í myrkrið. „Þarna langt í suð-
vestri er gamall höfðingi, Ibrahim Omair.
Kynkvíslir okkar hafa verið fjandmenn
öldum saman. Upp á síðkastið hefi ég
komist á snoðir um, að hann hefir hætt
sér nær vorum landamærum en nokkru
sinni áður. Hann hatar mig. Það myndi
því meiri fengur fyrir hann að geta hand-
samað einkaþjón minn, heldur en hann
nokkurntíma hefir getað dreymt um!“
Hann lét tjaldskörina falla og tók á ný
17*