Nýjar kvöldvökur - 01.07.1938, Blaðsíða 45

ARAB AHÖFÐIN GINN
139
hefði höfðinginn leyft henni það; en hún
var alltaf óróleg og kvíðandi hans vegna,
hvert sinn er höfðinginn reið honum, þótt
hún vissi, að einmitt hann var eini mað-
urinn, sem hesturinn þoldi á baki sér, og
að höfðinginn hafði hestinn algerlega á
valdi sínu.
Hún gekk hægt til hans. „Ég hefi höfuð-
verk af því að vera inni allan daginn. Má
ekki Gaston ríða út með mér dálitla
stund?“ spurði hún ofurlítið _vandræðaleg
og þorði ekki að líta framan í hann. Hann
hafði ekki leyft henni að ríða út með
neinum öðrum en sjálfum sér, síðan flótt-
ann góða, og hafði neitað henni ákveðið
að taka upp aftur útreiðar sínar með
Gaston, er hún nokkrum sinnum hafði
ymprað á því. Hún sá, að hann hikaði við
svarið og kveið fyrir neitun hans, en leit
svo á hann bænaraugum. „Æ, jú, má ég
það ekki, monseigneur?“ hvíslaði hún
auðmjúklega.
Hann leit einkennilega á hana. „Ætl-
arðu kannske að strjúka einu sinni til?“
spurði hann hörkulega.
Henni vöknaði um augu, og hún sneri
sér undan til að leyna því. „Nei, ég ætla
ekki að strjúka aftur“, sagði hún svo lágt,
að varla heyrðist.
„Gott og vel! Ég skal segja honum til.
Hann verður hrifinn, sá góði Gaston.
Hann er þinn hlýðni þræll, þrátt fyrir
brellu þá, sem þú gerðir honum. Hann
er inndælis strákur, le pauvre diable!*
Hann er víst enginn Arabi, Díana litla?“
Glettninni brá aftur fyrir í augum hans,
er hann sneri andliti hennar að sér á sinn
venjulega harðleikna hátt, sem enga mót-
spyrnu þoldi. Svo rétti hann henni allt í
einu marghleypuna, sem hann hafði ver-
ið að fága, alvarlegur á svip. „Ég vil, að
þú hafi hana alltaf hjá þér, þegar þú ríð-
* »veslings djöfullinn«; sbr. á dönsku: »den
sölle Djævel«. Þýö.
ur út. Ibrahim Omair er alltaf á sveimi
hér nærlendis!“
Hún leit á hann skilningssljó.
„En —“ sagði hún.
Hann skyldi þegar, hvað hún var að
hugsa, laut ofan að henni og kyssti hana
létt og snöggt. „Ég treysti þér“, sagði
hann rólega og gekk leiðar sinnar.
Hún fylgdi honum fram að tjalddyrun-
um og hélt á skambyssunni í hendinni og
sá hann ríða á brott. Augu hennar ljóm-
uðu, er hún sá hann halda hinum tryllta
gæðing í skefjum. Svo sneri hún við og
gekk inn aftur í tjaldið, stakk marghleyp-
unni í hulstrið, sem hún hafði skilið eftir
á einum stólnum, svo tók hún eina af
bókum Saint Huberts ofan úr bókahill-
unni stakk henni undir handlegg sér og
fór með hana og marghleypuna inn í
svefnherbergið, kallaði á Zíluh til að
biðja hana að hjálpa sér úr háu reiðstíg-
vélunum, og fleygði sér svo niður á dí-
vaninn, til þess að eyða morguntímanum
og reyna að skapa sér mynd af höfundin-
um með því að lesa bók hans.
Hún hataði hann að óséðu. Hún var
blátt áfram afbrýðisöm. Hin óvænta
blíða höfðingjans hafði vakið hjá henni
von, sem hún þó varla áræddi að hugsa
til hlítar. Gat eigi hugsast, að vald það,
er hún hafði haft á öðrum mönnum, gæti
einnig náð til hans, þrátt fyrir þessa liðnu
mánuði, þegar eingöngu hennar líkam-
-lega aðdráttarafl hafði verið honum
nokkurs virði? Gæti eigi hugsast, að hjá
honum gætu þróast tilfinningar, sem
væru hreinni og göfugri en hin frum-
stæða þrá, er hún hafði vakið hjá honum?
Þótt hann væri Austurlandamaður, gæti
hann þó, ef til vill, eignast og varðveitt
hjá sér djúpar og varanlegar tilfinning-
ar? Ef til vill, ef til vill hefði hann farið
að elska hana, ef þessi óvelkomni vinur
hans hefði eigi komið allt í einu upp úr
kafinu og myndi nú rjúfa hina daglegu
18*