Nýjar kvöldvökur - 01.07.1938, Blaðsíða 47

ARAB AHÖFÐIN GINN
141
lega, hleypti í sig kjarki, spratt upp og fór
í stígvélin, setti mjúkan flókahatt á höf-
uð sér og stakk í belti sér markhleypuxmi,
.sem höfðinginn hafði fengið henni.
Gaston varð allur að einu brosi, er hún
loksins komst út til hestsins. Sem allra
.snöggvast varð henni hugsað til þess með
hlygðun, er þau síðast riðu út saman. En
irá því hann birtist á ný í tjalddyrunum
kvöldið góða, vissi hún, að hann bar eng-
an kala né óvild til hennar, og að áhyggju-
svipur hans og orðafálm við höfðingjann
.stafaði ekki af ótta við það, hvað fyrir
hana kynni að hafa getað komið í eyði-
mörkinni, heldur óttinn við það, hvers
hún nú myndi eiga von í höndum hús-
bónda hans.
Hestur sá, sem hún reið nú ætíð, var
fallegur, fannhvítur gseðingur, er nefnd-
ur var Dansandi, og stafaði nafn þetta af
því, að hann hafði þann vana, er honum
var riðið af stað eða stöðvaður, að rísa
upp á afturfótunum og dansa í kring eins
og fjölleikahestur. Það var því erfitt að
komast á bak honum, og hann hörfaði nú
einnig undan til hliðar, er Díana ætlaði
að stíga í ístaðið. Loksins komst hún þó á
bak, og um leið og hann hætti öllum sín-
um kúnstum og kenjum, var Gaston einn-
ig kominn á bak sínum hesti. „Síðan ég
fór að ríða Dansanda, væri ég ekkert
smeik við að verða félagi í Concours Hip-
pique“, sagði hún hlæjandi og leit um öxl
og keyrði síðan hestinn sporum.
Það var henni mikið áhugamál að fá
.sem mesta og erfiðasta líkamlega hreyf-
ingu, svo hún gæti orðið verulega þreytt
og farið að hugsa um eitthvað annað en
það, sem hugur hennar í sífellu snerist
um, og nú hafði hún fullt í fangi með að
hemja hestinn. Hún mátti ekki sleppa af
honum huga stundarkorn. Hún lét hann
teygja sig á harðasta spretti bæði vegna
hans sjálfs og einnig sín vegna, og hreina
útiloftið og hreyfingin ráku skjótt höfuð-
verk hennar á brott, svo að hún varð að
lokum glöð og ánægð. Að nokkurri stund
liðinni stöðvaði hún hestinn og gaf Gaston
bendingu um að koma til sín. „Segið þér
mér nú eitthvað um þennan greifa de
Saint Hubert, sem á að koma. Þér þekkið
hann sennilega, úr því þér hafið verið
svo lengi hjá Monseigneur?“
Gaston brosti. „Já, ég þekkti hann meira
að segja áður en Monseigneur. Eg er
fæddur á herragarði föður hans, bæði ég
og Henri, tvíbura-bróðir minn. Við hirt-
um báðir veðhlaupahesta monseigneur le
Comte, og er við höfðum innt af hendi
herskyldu okkar í riddaraliðinu, varð
Henri þjónn hjá monsieur le Vicomte, og
ég hjá Monseigneur".
Díana tók af sér hattinn og þurrkaði
sér um ennið og var hugsi. Fyrír fimm-
tán árum síðan hlaut Ahmed að hafa ver-
ið á tvítugsaldri. Hversvegna skyldi ar-
abahöfðingi á þeim aldri — eða á hvaða
aldri sem hann var — hafa breytt þver-
öfugt við það, sem venja var í hans landi
og taka sér franskan einkaþjón, og hver
var ástæðan til þess að franskur þjónn
fylgdi Arabahöfðingja út í eyðimörkina
langt burt frá allri siðmenningu? Hvert
sem hún sneri sér, sá hún enga leið út úr
þeim leyndarmálum, sem umkringdu
mann þann, er hún unni.
Hún sneri sér aftur að Gaston til að
spyrja um fleira viðvíkjandi gestinum,
og nú sat hún á hestbaki og horfði á
hann stórum spurnaraugum og reyndi að
veifa hattinum til að svala kinnum sín-
um samtímis með að halda Dansanda í
hömlu. Hestur Gastons stóð grafkyrr, og
gat Frakklendingurinn því hæglega þurrk-
að af sér svitann. Díana hætti við að
spyrja. Gaston, sem var fæddur og upp-
alinn á hinum gamla herragarði, myndi
auðvitað ekki vilja segja neitt þaðan, og
er öllu var á botninn hvolft, var senni-
lega réttast, að hún sæi sjálf og dæmdi