Nýjar kvöldvökur - 01.07.1942, Qupperneq 43

N. Kv.
DÆTUR FRUMSKÓGARINS
137
Dolores, er hann nefndi Perluna í Sonora,
þá svaraði hann:
,,Ef mínum rauða bróðir er einhver þægð
í, þá getum við viðurkennt að hann hefir
rétt fyrir sér. F.n ef hann á eitthvað óræ.tt
við Perluna í Sonoya, þá er hún hér. Sam-
talið verður að vera stutt, því við getum
ekki lengi gleymt því, að óvinur okkar á í
hlut.“
„Bleika blóm“, hóf indíánahöfðirjginn
niál sitt. „Svartifálki kemur ekki sem yíga-
maður, heldur sem boðberi friðarins. Bræð-
ur mínir, indíánarnir, eru fúsir til sátta við
hina hvítu innflytjendur og munu láta
lausan hinn unga bróðir þinn, ef þið sem
búið í hinum stóra gamma hverfið brott
þaðan og brott úr þessum lendum, sem frá
ómunatíð hafa tilheyrt ættfeðrum apac-
hanna. Svartifálki er fús til að láta ykkur- í
té nauðsynlega, fylgd til næstu nýbyggðar."
„Ég mun með gleði jafnvel yfirgefa óðal
föður míns ef ég með því get frelsað bróður
minn og þjónalið“, svaraði Donna Dolores
í stundar fögnuði.
„Trúðu honum ekki", kallaði þá faðir
Matteo. „Loforð indíánans eru einkis virði,
ef hvítur maður á í hlut. Láttu mig tala við
bann. — Og ef við göngum ekki að skilmál-
«m þínum, hvað þá?“ kallaði hann til
Svartafálka.
„Ef þú talar í nafni húsmóður þinnar,
þá er svar Svartafálka þetta: Verði ekki
gengið að skilmálum okkar, þá verður haci-
endan jöfnuð við jörðu og íbúarnir látnir
líða hinn kvalafyllsta dauðdaga. Stríðs-
menn Svartafálka eru jafnmargir trjám
skógarins og dropum ltafsins. Svartifálki
mun berjast til sigurs, þótt hann verði að
fórna til þess helftinni af sínum hraustu
stríðsmönnum. Hvíti höfðinginn, sem við
höfum sem gísl, mun verða leiddur til písl-
arstaursins. Konur pekoanna og börn skulu
fá að skemmta sér við að steikja líkama
hans með glóandi járnum".
Svartifálki bjóst til að fara með band-
ingjann, er hann hafði þetta mælt.
„Bíðið!“ hrópaði Donna Dolores, „ég
fellst á. . . .“
Faðir Matteo greip fyrir munn hennar,
svo að hún fékk ekki lokið við setninguna.
Svarti fálki bjóst við að Don Jaime, sem
átt hafði þess nægan kost að kynnast
grinnnd og hlífðarleysi indíánanna, mundi
'á síðustu stundu eggja systur sína á að láta
undan kröfum indíánanna, en sú von brást.
„Systir!“ kallaði Don Jaime. „Ætlar þú
að treysta loforðum þessa rauða hunds og
selja honum í hendur þig sjálfa ög búgarð-
inn, til þess að frelsa mig? Trúðu mér, -r
meira glapræði gætir þú ekki framið. Með
klækjum hyggst hann að komast yfir það,
sem honum annars með valdi og miklum
mannfórnum, eða alls ekki, tækist að fá. Ó-
stjórnlegur hefndarþorsti knýr hann til ill-
verkanna. Hann hefir svarið þess dýran eið,
að hætta ekki ofsóknum sínum, f.yrr en
haciendan er jöfnuð við jörðu og íbúar
hennar dauðir. Aðeins þér vill hann þyrma,
vegna fegurðar þinnar. Hann hefir ákveðið
að flytja þig til gamma síns og gera þig að
frillu sinni.“
Donna Dolores huldi andlitið í höndurn
sér.
„Guð minn góður, hvað á ég að gera"
stundi hún.
„Gefðu þessum rauða djöfli viðeigandi
svar“, svaraði Don Jaime.
„En bróðir minn, hvað verður um þig?“
„Vertu Ókvíðin mín vegna. Ég verð aldrei
fórn þessara rauðu varmenna. Jalnvel þótt
ég stæði bundinn við píslarstaur þeirra, þá
mundi ég ekki örvænta“.
Systkinin höfðu talað saman á ensku, svo
Svartifálki skyldi ekki hvað þeim fór á
milli.
„Nú“, spurði hann, „hvað hefir Perlan í
Sonora ákveðið?“
„Hún segir að þú skulir fara til fjandans!"
svaraði Don Jaime fyrir systur sína. „Hún
18