Nýjar kvöldvökur - 01.04.1946, Side 6

52
„KYNLEG HUNDGÁ OG NEYÐARÓP"
N. Kv.
að mynd þeirra eða eftirlíking mótaðist í
ijósvakaefnið. Sigurður Guðmundsson seg-
ir: „En þeirri spurningu skýtur ósjálfrátt
upp, þótt henni verði að líkindum aldrei
fuhsvarað, hvort óhljóðin, sem heyrðust í
hundunum á Æsustöðum, og hjálparköllin
sem heyrðust í Tungunesi, geti ekki hafa
verið í eins konar sambandi við samræður
þeirra lestamannanna um drukknun þeirra
Hannesanna." — Samkvæmt því, er áður er
sagt um skýringu bókarkaflans, er getgáta
Sigurðar Guðmundssonar hár rétt.
Pegar Guðmundur Klemenzson segir Ei-
ríki Jónssyni frá Djúpadal frá slysförum
þeirra nafnanna á Móvaði, haustið 1882, þá
endurkallar hann „neyðaróp“, sem mótaðist
í Ijósvakanum um leið og þeir nafnar
drukknuðu og heimafólkið í Bólstaðarhlíð
heyrir ópið. — Sigurður Guðmundsson get-
ur þess ekki, hvort hundunum á Æstustöð-
um hafi verið veitt nokkur sérstök athygli
meðan á hinu æðislega gelti þeirra stóð.
Þetta skiptir nokkru máli. Hafi einhver
gengið fram og verið sjónarvottur að æði
þeirra og hávaða, þá tæki það af öll tvímæli
um að læti þeirra hefðu raunverulega gerzt
haustið 1888. Um hitt gæti verið að ræða,
að hundar þei'r er heima áttu á Æsustöðum
1882, hafi haft veður af neyðarópi þeirra
nafnanna, er þeir voru að drukkna, og þá
hafi raunverulega gerzt það, sem endurtek-
ur sig á Æsustöðum 1888. Það eru þá Æsu-
staðahundarnir frá 1882, sem sennilegast
er að heyrzt hafi til 1888. Óhljóðum þeirra
endurvarpar ljósvakinn eftir sex ár, en það
er frásögn Guðmundar Klemenzsonar í Ból-
staðarhlíð, sem leysir þau úr læðingi. Sé
hægt að fá vissu fyrir, að hundunum á Æsu-
stöðum hafi verið veitt athygli haustið 1888,
þá horfir málið þannig við, að frásagan
sefjar rakkana á Æsustöðum um leið og
hún framkallar neyðarópið frá 1882.
Grænu bolfarnir.
JÓNAS RAFNAR þýddi.
Saga vor hefst um áramótin 1870—71,
þegar Þjóðverjar sátu um Parísarborg. Hver
sprengjan á fætur annarri kom þjótandi inn
yfir borgina, og dimmar skotdrunurnar frá
fallbyssum óvinanna yfirgnæfðu öðruhvoru
hvellina frá sprengjunum og brak og bresti
hrynjandi múrveggja. Fáir hættu sér út á
göturnar vegna skothríðarinnar. — Eg var
þá sjálfboðaliði í rauða krossinum, og eitt
kvöld, er eg var á heimleið frá störfum
mínum, tók eg eftir hárri stúlku, sem ber-
sýnilega var af heldra tægi og að minni
hyggju ensk; hún var á leið yfir götuna. Þá
heyrðist allt í einu hvinur og hvæs, hvellur
af sindrandi sprengju og síðan skelfingaróp
nokkurra áhorfenda, þegar enska stúlkan
datt niður og lá hreylingarlaus á götunni.
Við lyftum henni upp, bárum hana í hlé
við skothríðina, og kom þá í Ijós, að hún
var með lífi. Sprengjuflís hafði snortið
vinstra gagnauga hennar, svo að sást í dökk-
rauðan blett undir ljósu hárinu, en við
höggið hafði hún rotazt. Til allrar ham-
ingju var nafn hennar og heimilisfang skrif-
að á dálítið blaðahylki, sem hún hafði
lialdið á og í voru nokkrar vatnslitamyndir.
Á því stóð „Maud Neville, Rue Montcha-
gun no. 37.“
Við bjuggum í skyndi til börur úr nokkr-
um spírum úr hrundum húsurn þar í nánd-
inni, og svo fékk eg tvo verkamenn fyrir
góða borgun til að bera með mér ungfrú