Nýjar kvöldvökur - 01.04.1946, Blaðsíða 20

66
SLÆM FYNDNI
N. Kv.
Er það ekki að stela frá Pétri til þess að
borga Páli?“
„Jú, herra,“ sagði leikarinn, „en yðar
hátign þarf ekki að óttast, að það verði goid-
ið líku líkt, því að vissulega mun engum
detta í hug að stela frá Páli til þess að borga
Pétri.“
Svarið var biturt, en keisarinn hafði (,ft
heyrt viðlíka svör og ekki fengizt um þau.
En að þessu sinni sortnaði hann í framan og
skildust menn frá borði í þungu skapi.
Fragéra var þungt niðri fyrir. Hann, sem
hafði gert sér fyndni að atvinnu, hafði nú
vegna misheppnaðrar fyndni beðið ósigur.
Þetta var um miðsvetrarleytið og því enn
dimm nótt. Undir morgun vaknaði Fragéra
við ákafa barsmíð á dyrnar. Hann fór á
fætur og opnaði og — hver getur hugsað
sér ótta hans, — úti fyrir stóð foringi í her-
liði keisarans og fiinm menn úr lífverðin-
um, með alvæpni. Foringinn rétti honum
tilkynningu útgefna af keisaranum, sem
skipaði svo fyrir, að hann skildi samstundis
flytjast til Síberíu. Fragéra varð sem steini
lostinn og hrópaði:
„Hverskonar glæp hefi ég framið, sem
verðskuldar slíka hegningu! Er það ómögu-
legt, að ég geti fengið að sjá keisarann, og
að mér leyfist að fleygja mér fyrir fætur
hans og biðja hann miskunnar?"
, Já, það er ómögulegt. Skipunin var á-
kveðin — og Páll keisari gætti þess ná-
kvæmlega að skipunum sínum væri bók-
staflega fylgt. — Hið eina sem foringinn —
sem var einn af vinum Fragéra — veitti
honum fyrir þrábeiðni hans, var nokkurra
mínútna frestur til þess að ganga frá nokkru
af fötum og þvottaáhöldum til að hafa
með sér. Svo var farið með hann að vagni,
er beið hans stutt frá húsinu, og var hann
umkringdur af öflugri riddaraliðs-fylgdar-
sveit. Tveir hermenn með brugðum sverð-
um og skammbyssur í beltum, settust við
hvora hlið hans í vagninum. Síðan var
dyrunum lokað og vagninum ekið burt
með hraðri ferð. Vesalings fanginn var í
niðamyrkri. Fylgdarmenn hans önsuðu hon-
um engu hvernig sem hann spurði þá, og
þannig var haldið stöðugt áfram, lengra og
lengra, þar til loks eftir langan tíma. að
vagnhurðin opnaðist aftur.
Það var kominn hábjartur dagur, en það
var ekki lengi sem honum var leyft að njóta
ánægju birtunnar; það var bundið fyrir
augu hans og farið með hann inn í hrörleg-
an kofa. Þegar inn kom var tekið frá aug-
um hans, enda var myrkt í kofanum. Var
síðan kveikt á týru og honum gefinn matur
í tréskál — og má geta nærri hvort honum
hefir ekki brugðið við, sem sat að allsnægt-
um við borð keisarans kvöldið fyrir, að vera
nú borinn hrár og vondur matur — mat-
væli sem hann áleit algjörlega óæt. Auk
þess hafði ha.mingjusólin í gær stráð geisl-
um sínum yfir hann, en nú var hann fallinn
í ónáð og gerður útlægur, ög varð að sætta
sig við, — í viðbjóðslegu hreysi, — að neyta
þeirrar máltíðar, sem hann daginn áður,
mundi liafa fyrirorðið sig fyrir, að bjóða
hinum auvirðilegasta þjóni sínum. — Um-
hverfis sig sá hann aðeins svipþung, ógn-
andi andlit og alstaðar ríkti þögn, enginn
vék einu einasta hughreystingarorði til
til hans. Vesalings Fragéra lá við örvílnan.
Hinn vingjarnlegi foringi, sem hafði
fylgst með til þess staðar, mælti nú við Fra-
géra:
„Ja, hér hljótum við að skilja, — er það
nokkuð ennþá, sem ég get gert fyrir yður?“
„Talið við keisarann,“ stundi hinn ó-
hamingjusami.
„Arangurslaust! En, ef annars er eitt-
hvað sem ég get gert, þá segið til. Ef þér
óskið, skal ég geyma fyrir yður peninga
yðar og fjármuni, þar til þér komið aftur.“
„Það er þó með, að mér verði aftur-
komu auðið. Er ég ekki dæmdur til æfi-
langrar útlegðar?“
„Alls ekki! Aðeins til sex ára, og þau
líða fljótt! “