Nýjar kvöldvökur - 01.03.1924, Síða 11

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
41
un. — Alt sem á daga mína hafði drifið síð-
ustu 10 vikurnar, frá því jeg kyntist Percy.
Hann fylgdi sögunni með lífi og sál, og er
jeg hafði lokið henni, þakkaði hann guði fyrir
handleiðslu hans.
Svo bað hann mig að koma með sjer út,
þvíhann yiði endilega að sjá »Bravó« og Bob.
Sköm.nu seinna kom þjónn með skilaboð
frá Ellinor um, að hún vildi fá að finna hann.
Við gengum því inn í húsið aftur.
»Hvað getum við gert fyrir vesalings barnið
mitt?« — spurði hann. »Hún er mjögveik.*
»Látið þjer mig sjá um það,« svaraði jeg.
»Við verðum að fara varlega, er við skýrum
henni frá þessu, en draga þó ekki lengur að
flytja henni þessi gleðitíðindi. En nú ætla jeg
fyrst að lesa þetta brjef«, hjelt jeg áfram og
tók upp brjefið, sem Graham hafði fengið
mjer.
Pað var sem jeg vissi. Brjefið var frá Ellinor til
Percy, er ljet hann vita, að þau feðginin vaeru
jlutt, því þau vildu eigi búa í nálaegð markí-
ans frá Seymour. Með brjefinu hafði Trallope,
gamli bústjórinn, skrifað mjer nokkrar línur,
þar sem hann Ijet mig vita, að kona hans hafði
geymt brjefið undir hö'uðhvílu sinni og gleymt
því þar.
Jeg Ijet brjefin aftur í vasa minn og mælti
við Graham:
»Nú er jeg reiðubúmn, — við skulum nú
ganga inn til dóttur yðar.«
Við gengum nú inn í svefnherbergi Ellinor,
er voru mjög skrautleg, en þó eigi íburðar-
mikil. Jeg settist hljóðlega á legubekk I fremra
herberginu og gat jeg þaðan sjeð inn í innra
herbergið, því dyrnar stóðu opnar, en sjálfur gat
jeg verið ósjeð vitni að samræðunum milli
föðurins og dótturinnar. Jeg gerði Graham
bendingu um að ganga inn fyrir. Hann hik-
aði fyrst, því jeg sá að hann var í mjög mik-
illi geðshræringu.
»Pabbi!« kallaði Ellinor inn úr herberginu.
— »Pabbi, hvarertu? — Hvar ertu? — Komdu
inn til mín.«
Röddin var unaðsfögur og jegfann að hjarta
mitt barðist ákaft, þegar jeg nú eftir alla leitina
var svo nálægt henni. Nú gat jeg skilið að
Percy sagði, að það væri eins og englarödd, er
hún talaði.
»Nú kem jeg barnið mitt,« svaraði Graham
og jeg heyrði að rödd hans skalf, því hann
hafði enn eigi getað yfirbugað geðshræringu
sína.
»Hvaðgekká fyrir »Othello«?« hjelt hún á-
fram. »Kom einhver?*
Róbert Graham gekk nú inn til hennar.
»Læknirinn er kominn, Ellinor, — það var
þess vegna að »Othelló< Ijet svona. Ef til vill
þekkir hann Iækninn,* bætti hann við hik-
andi.
»Pekkir hann! . . . hvernig . . . því talar
þú svona einkennilega? Pú dylur mig ein-
hvers. Hvað er það? Pú ert fölur og titrar!
Hvað hefir komið fyrir. Pabbi! Talaðu —
talaðu. Pabbi þú ert í geðshræringu.
»Já, það er jeg . . . og jeg . . . jeg hefi
ástæðu til þess.«
»Hvers vegna? Hvar er læknirinn?*
»Hjer er jeg,« mælti jeg nú rólega, því jeg
heyrði það á rödd gamla mannsins, að hann
vissi eigi vel, hvað hann átti að segja. Svo
gekk jeg inn fyrir.
í mjúkum legubekk, vafin í silkipúðum, lá
Ellinor, klædd í'hvítan kjól úr dýrindisefni, en
með svörtum borðum og slaufum, því að, eins
og lesarinn veit, var örstutt liðið frá dauða
föðurbróður hennar. Hún studdi olnboganum
á höfuðhvíluna og hendi undir kinn. svo að
mjallhvítur armurinn kom í Ijós, svo fagur og
ávalur eins og á gyðju. Og andlitið! Hárið!
Líkaminn! Hvernig ætti mjer að vera unt að
lýsa slíkri fegurð; mannleg orð geta [)að eigi,
og englamyndir málarasnillingsins geta eigi
staðist þann samanburð. Pessir Ijósu hrynj-
andi silkilokkar og hið gyðjufagra andlit!
En á þetla engilfagra andlit hafði sorg og
þjáning rist rúnir sínar. Og það voru kvala-
fullir glampar í augunum fögru.
En aldrei hefi jeg sjeð fegurri konu í lífi
mínu nje barnslegri.
6