Nýjar kvöldvökur - 01.03.1924, Side 18

4S NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Rað var eigi fyr en 1845, að ritdómarinn P.
L. Möller lætur hann njóta fulls sannmælis.
Einnig hafði Ingemann og Sören K rkegaard
lagt honum liðsinni sitt. En Kirkegaard hafði
sjálfur á þeim tímum við mikinn mótbyr að
stríða.
Hina stóiu vekjendur — eða alþýðuvekjend-
ur — Dana mætti nefna þessi andlegu stór-
menni: Oehlenschláger, Grundtvig, Ingemann
og BLcher. Pað eru foringjarnir í gullaldar-
bókmentum Dana. Aiþýðlegastur þeirra ailra
mun Blicher vera. Eitt af hinum mörgu áhuga-
málum hans var læktun jósku heiðanna og
varð honum þar allmjög ágengt.
Seinustu ár Blichers voru hörmuleg. Hef r
Dönum eigi farist ver við r.eitt af stórskáldum
sinum. Var sem alt legðist á eitt með að þjaka
honum. H inn m sti p.eslsembæltið, konan var
honum ótrú, tengdasonur hans fyrirfór sjer af
völdum dóttur hans og þar við bættist ákaf-
leg fátækt, er hann átti við að stríða. Hann
átti fjölda barna og ritstörf hans gáfu nær ekk-
ert í aðra hönd, hvorki gull nje heiður. Lengi
vel gerði hinn þróttmikli andi hans uppreist
gegn því að verða aumíngi, en um síðir varð
hann að lúta. Hann reyndi að gleyina hörm-
um sinum í bikarnum, sem aðeins gerði ilt
verra. Embætlismissirinn mun hafa verið mikið
því að kenna, að hann var eigi hirðusamur
um störf sín, því að ha;in gat eigi lifað fyrir
eitt starf; það var svo margt, er hugsjónir
hans störfuðu að. En elskaður var hann af
sókriarbörnum sínum fyrir hina miklu Ijiif
mensku og hjartagæsku sina. — Hann varð
aumingi af ofraunum og var fluttur á spítala
í Kaupmannahöfn, þar sem látæklingur hjálp-
aði honum um nokkra rikisdali til að lifa af.
Svo var hann aftur fluttur heim til sín og dó
þar á Spentrup á Jótlandi.
Blicner var blóni, sem festi rætur og breiddi
út blöð sín löngu fyrir tímann, blóm, sem
varð að lifa einmana og yfirgefið i kuldanæð-
ingum, ólíkt öllum hinum, því að samtíðm var
enn eigi vaxin til að skilja gildi fegurðar þess.
í N. Kv. er ssgan »Einbúinn* í 13. árg.
eftir hann.
S k r í 11 u r .
Fró ófriðarórunum.
Oyðingur nokkur var að kaupa sjer föt hjá klæð-
skera. »Eiga fötin að vera ineð ensku, frönsku eða
þýsku sniði?€ spurði klæðskerinn. »Nei, um fram
alt ekki; þau eiga að vera alveg hlutlaus, því að
jeg fer ekki að gera upp á milli þeirra,« svaraði
Oyðingurinn.
Böðull var að hengja þjóf, en þá vildi svo til
að snaran slitnaði. Böðullinn varð vandræðalegur
og sagði: »Jeg hefi aldrei orðin fyrir svona löguðu
óhappi.t »Og jeg ekki heldur,< svaraði þjófurinn.
Gamall svíðingur gerði sjálfan sig að einkaerf-
ingja sínum, af því að hann gat ekki unnað öðrum
arfsins.
Svo bar við i París fyrir nokkru, að brúðhjón
gengu til skrifta, rjett áður en átti að fara að gefa
þau sainan. Brúðguminn lauk sjer af á örfáum mín-
útum, en brúðurin var að því, heilan klukkutíma.
Loksins kom hún glöð á svip yfir því að hafa feng-
ið fyrirgefningu syndanna, en brúðguminn var
brúnaþungur og sagði: »Ekki get jeg Iagt út í að
giftast stúlku, sem þarf heilan klukkutíma til að
skrifta syndir sínar.* Pað varð ekkert af giftingunni.
Maður nokkur bað stúlku á þessa leið: »Ef þú
vilt mig, þá segðu strax já, en viljir þú mig ekki,
þá neitaðu mjer. Jeg fer þá undireins, og ónáða
þig ekki framar.í
Jónas hjet maður Einarsson frá Flatey á Tjömesi.
Hann fór eitt sinn að ráði föður síns að biðja Sig-
ríðar systur sjera Jóns Ingjaldssonar, prests á Húsa-
vík, og gerði það með þessum orðum: »Hvað ætli
þjer segðuð, sjera Jón, ef jeg tæki hana Sigríði
systur yðar og hjeldi henni og slepti henni aldrei
meir?« Prestur svaraði: »Jeg gegni ekki því, sem
ekki gengur,« og með það fór Jónas. Pegar faðir
lians frjetti hartn að málalokum, sagði hann orð
prests. Þá ftgði Einar: »Sæktu hestinn, drengur
minn, jeg skal sjálfur finna karlinn.t Síðan rak hann
erindið fyrir hönd spnar síns og fjekk jáyrði.
Einum biðlinum fórust þannig orð við þá út-
völdu: iHemm! Jeg vætni þú viljir ekki það sama
og jeg, nefnilega að leggja þilt sanian við mitt?
Það spillir nú ekki heldur til að jeg er prestssonur.«
Ekki getur um erindislok.
Biðill gerði boð fyrir stúlku, sem hann hafði
augastað á og sagði: »Sæl og blessuð; gott er
blessað veðrið. Ekki vænti jeg að þú viljir festast
við mig?«