Nýjar kvöldvökur - 01.05.1925, Qupperneq 9

NÝJAR KVÖLDVÓKUR.
71
ugi, ómótstæðilegi og ókaupanlegi eiginleiki
snillingsins! Jeg var ekki orðinn svo blindaður
af andlegum hroka enn, að jeg gæti ekki sjeð
hinn guðdómlega eld, sem bálaði fyrir augum
mjer á hverri einustu blaðsíðu bókarinnar. En
mjer gramdist að þurfa að gera slíka játningu,
og það um ritveik konu! Jeg áleit, að konan
ætti að una kyr við sitt ætlunarverk sem þjón-
usta mannsins og le kfang hans — sem húsfrú,
móðir, fóstra, eldabuska og saumastúlka, sem
ráðskona yfirleitt. Hvaða rjett hafði hún til þess
að trana sjer fram á svæði listanna og rífa
lárviðarsveiginn af höfði herra síns? Bara að
jeg mætti skrifa um þessa bók, hugsaði jeg
öskuvondur. Jeg skildi með sannri ánægju
rangfæra og umsr.úa öllu í henni og tæta hana
sundur! Ressi Mavis Clare — jeg kallaði hana
»pilsavarg« í huga mínum, af því að hún gat
það, sem jeg gat ekki — hún sagði það, sem
hún vildi segja mjög svo unaðslega, en þó
með fullri einurð og vissi vel, hvað hún mátti
bjóða sjer og þetta fanst mjer læging fyrir sjálf-
an mig. Jeg hataði hana, án þess að jeg þekti
hana nokkuð — þessa kvensu, sem gat unnið
sjer til frægðar, þó að hún væri fjelaus og
naut svo auðsjáanlega virðingar allra manna,
að húi var hafin yfir alla ritdóma. Jeg tók
bókina hennar upp aftur og reyndi að hæðast
að henni — einum eða tveimur skáldlegum
samlíkingum — jeg brann af öfund! Jeg fór
úr klúbbnum seinna um daginn og tók bókina
með mjer. Annað veifið langaði mig til að
lesa bókina og votta henni viðurkenningu mína,
og í hinu veifinu var næst mjer að rífa hana
í smátællur og fleygja henni á götuna, svo að
hún yrði þar undir hunda og manna fótum. I
þessu skapi var jeg, þegar Rímanez kom lil
nn'n eitthvað kl. fjögur úr heinsókn sinni til
Mc. Wning. Hann var hinn kátasti og Ijek við
hvern sinn fingur.
»Samgleðjist mjer, Geofi'rey,* sagði hann
þegar hann kom inn til mín. »Samg!eðjist mjer
og sjálfum yður sömuleiðis! Jeg er orðinn laus
við ávísunina, sem jeg sýndi yður í morgun.*
»Mc. Whing hefir þá stungið henni í vas-
ann,« sagði jeg ömurlega. »Það er gott og
blessað. Bara að hún komi nú »góðgerðastofn-
un« hans að verulegum notum!«
Rímanez hvesti á mig augum.
»Hvað hefir nú komið fyrir, síðan við skild-
um?« spurði hann, fór úr yfirfrakkanum og
settist beint á móti mjer. »Rjer eruð eitthvað
afundinn núna og þó æftuð þjer sannarlega
að vera ánægður með lífið, því að heitasta ósk
yðar er nú að uppfyllast. Pjer sögðust vilja
verða »urntalsefni í London« — nújæja! Eftir
tvær eða þrjár vikur skuluð þjer sjá yðar getið
í öllum helstu blöðunum sem nýuppgötvaðs
snillings, er gefi Shakespeare lítið eftir — það
er fastmælum bundið, að þrjú helstu tímaritin
skuli segja þetta, alt með tilstyrk Mc. Whing
og þessara vesalings fimm hundruð punda. Og
samt erum þjer ekki ánægður? Rjer takið sann-
arlega að gerast heimtufrekur, kæri vin. Jeg
varaði yður við því, að of mikið meðlæti spilti
manneskjunni.«
Jeg fleygði bók Mavis Clare til hans.
»Lítið þjer á hana,« sagði jeg. »Borgar hún
kanske fimm hundruð pund til velgerðastofn-
unar Davíðs Mc. Wning?«
Hann tók bókina og leit á hana.
»Nei, alls ekki,« sigði hann. »En svo verð-
ur hún líka fyrir bakmælgi og fær ómilda
dóma.«
»Hvað gerir það til?« sagði jeg. »Maðurinn,
sem seldi mjer bókina, sagði að hver maður
læsi hana.«
»Já, satt er það!« svaraði Rímanez, »en kann-
ist þjer ekki við gamla máltækið: »Rað er hægt
að teyma hestinn að læknum, en það er ekki
hægt að neyða hann til að drekka.« Ef við
heimfærum það upp á þetta, sem hjer er um
að ræða, þá er það sama sem, að enda þótt
vissir ritdómendur, undir handleiðslu vinar okk-
ar Mc. Whing, geti teymt hestinn — eða les-
endurna — að bunu þeirri, sem þeir sjálfir
hafa framleitt, þá geta þeir ekki neytt hann til
að drekka af henni. Hesturinn snýr í þá r.....t
stekkur burt og ieitar sjer sjálfur að vatni —
og svona gengur það með ungfrú Ctare. Regar