Nýjar kvöldvökur - 01.12.1928, Síða 10

184
NYjAR KVÖLDVÖKUR
GUÐS MÓÐIR OG LEIKARINN.
FRÖNSK ÞjÓÐSAGA. (EFTIR ENDURSÖGN H. F. FEILBERGS)
Það var einu sinni trúðleikari, sem langa
lengi hafði ferðast úr einum stað á annan;
hann var vanur að koma á markaðina, í
hallir herramannanna, þangað sem riddara-
leikír voru háðir og á alla aðra staði, þar
sem mannfjölda var von, og allstaðar, þar
sem hann kom, sýndi hann listir sínar, alls-
staðar hafði hann hlaupið, hoppað og dans-
að og aldrei hugsað neitt um morgundag-
inn. En er árin færðust yfir liann, fór hon-
um að Ieiðast flakkið. Hann gaf þá fátæk-
um alt það er hann átti og gerðist leik-
bróðir í Clairvaux-klaustri.
Hann var ennþá maður fríður sýnum og
tigulegur í framgöngu, veraldarvanur og
vissi hvernig hann átti að haga sér með-
al manna, hvar sem hann kom. En !íf-
ið í klaustrinu og reglur þess komu hon-
um ókunnuglega fyrir. Pað, sem hann
kunni öllum betur, voru allskonar íþróttir:
hæðarhlaup, dans, handahlaup og líkar listir.
En aldrei hafði neinn hugsað um, að kenna
honum svo mikið sem Faðirvor, Ave Maria
(Maríu-bæn) eða neitt trúaratriði, er gat
gefið honum sálarfrið.
Hann var auðmjúkur í anda og undrað-
ist stórlega alt það, er hann sá og heyrði:
í klaustrinu voru margir guðhræddir menn,
sem voru svo vandaðir, að þeir mæltu
aldrei orð frá munni og aðeins gerðu sig
skiljanlega hver fyrir öðrum með bending-
um, þeim vildi hann líkjast, og gekk nú
um hríð þegjandi og alvarlegur, þangað til
yngri bræðurnir hlógu að honum og
neyddu hann til að tala.
Hann sá, að hver maður hafði sitt á-
kveðna starf að inna af hendi, og að hver
og einn þjónaði Drottni á sína vísu: Hann
sá prestinn gera skyldu sína við allarið,
heyrði djáknann lesa guðspjallið; á nætur-
vökunni lásu lægri klerkarnir pistlana og
bænir. Klausturlærlingarnir sungu sálma í
kór, og leikbræður lásu »Iitaniu«. Meira að
segja hinn lægsti og aumasti gat Iesið
Faðirvor alveg viðstöðulaust. Aðeins hann
einn varð að standa yzt, drúpa höfði og
skammast sín fyrir kunnáttuleysi sitt. —
Hvað kunni hann? Ekkert!
Einmana rölti hann í kring um klaustrið,
litaðist um í sölunum og hlustaði við klefa-
dyrnar,' en innifyrir heyrði hann grát og
ekka, þung andvörp og kveinstafi. — »Hér
hefir sjálfsagt eitthvert hörmulegt slys viljað
til,« hrópaði hann þá — »hvað ætli það sé
— og hversvegna kveina menn svona?«
En er hann hugsaði sig betur um, skildist
honum, að þeir báðust fyrir, iðruðust synda
sinna og sárbændu Guð um fyrirgefningu
og miskun. Pá sagði hann við sjálfan sig:
»Hvað á eg að gera hér — og hversvegna
er eg kominn liingað í þetta Guðs hús?
Eg kann enga bæn, og eg skil ekkert af
því, sem hér á að gera. Eg get ekkert
annað en ráfað frá einu til annars og glápt,
og ekki á eg skilið, ^ð fá hér svo mikið
sem brauðmola til að seðja hungur mitt.
Ef munkarnir taka eftir, hve ónýtur eg er,
fæ eg sjálfsagt ekki að vera hjer, en verð
rekinn burtu með skömm og svívirðingu
eins og eg á skilið. — Ó, Drottinn minn
og Guð minn, miskuna þig yfir mig og
taktu sál mína til þín!«
Að svo mæltu fór hann að leita sjer að
einhverju skúmaskoli, þar sem hann gæti
falið sig og harm sinn, og nú flýði h<n n
niður í kappellu, sem var grafin í jörð