Nýjar kvöldvökur - 01.12.1928, Blaðsíða 11

NÝJAR KVÖLDVÓKUR
185
undir gólfi klaustursins. En þar var iík-
neskja Guðs móður reist við einn vegginn,
og logandi kerti stóðu báðum megin við
það.
Par leitaöi hann sér skjóls og hugsaði
með sér, að hann gæti verið einn með á-
hyggjur sínar. . Pegar hann’ hafði setið þar
litla hríð, heyrði hann klukkurnar hringja
og kalla til tíða. Hann spratt þá á fætur
og sagði: »Á eg nú að sitja hérna eins
og einhver fábjáni, þegar allir aðrir"safnast
saman hér uppi og syngja hinni heilögu
mey Iof og dýrð? Pað er þó að minsta
kosti einn hlutur, sem eg kann almennilega
— jafnvel þótt það nú eiginlega ekki geti
talist með munkasiðum! Hver og einn
verður að heiðra hana og dýrka eins og
hann getur bezt — og nú ætla eg þá líka
að gera mitt til.«
Hann fleygði nú af sér munkakuflinum,
girti þunnan stakk, sem hann bar innan
undir, niður í brækurnar, og gekk svo fram
fyrir líkneskjuna, laut henni og sagði: »Pér,
vor heilaga frú, þjóna eg með líkama og
sál. Pú, sem ert drotning allra kvenna, eg
treysti því, að þú takir til þakka það lítið,
sem eg hefi að bjóða. Eg vil gleðja þig
með því, að sýna þér þær fögrustu og
beztu listir, sem eg hefi lært. Lambið úti
á vellinum hoppar og dansar fyrir augum
móður sinnar. Eg er alveg viss um, að
þú munt eigi fyrirlíta það, sem eg í ein-
lægni hjarta míns hefi að bjóða þér!«
Ómurinn af sálmasöngnum ofanað barst
niður til hans, og nú hóf hann leikinn:
hljóp í loft upp bæði aftur á bak og áfram,
stundum hærra, stundurn Iægra, snerist í
hring, dansaði á fimum fótum, gekk á
höndunum, steypti sér kollhnýs í loftinu
— og í hvert sinn, sem hann hafði sýnt
eitthvert fimleikabragð, gekk hann fram fyrir
líkneskjuna, hneigði sig og sagði: »Petta
geri eg alt þér til dýrðar!«
Eins og listin frekast krefur sýndi hann
»slátrarahlaupið« og »Rómverjahlaupið« og
mörg önnur; en í hvert sinn sneri hann
aftur til líkneskjunnar: »Sjáðu«, sagði hann,
»var þetta ekki laglega gert? Pað eru nú
ekki margir, sem geta gert það eftir mér!
En eins og þú veizt er það mín hæsta
ástundun, ef eg gæti giatt þig, sem ert
gleði alheimsins!«
Svo byrjaði hann aftur, stóð keipréttur
með fæturnar fast saman, lagði báðar
hendur á ennið, og með örsmáum skrefum
dansaði hann hvern hringinn af öðrum, en
tárin runnu ótt og títt niður eftir kinnun-
um: »Ó, vor heilaga frú. Eg heilsa þér
af insta grunni hjartans, eg heilsa þér með
allri sáJ minni og öllu hjarta, með hendi
og fæti! Uppi yfir okkur hljómar sálma-
söngurinn frá bæði stórum og smáum. En
eg kann enga sálma og get því eigi verið
með þar. Eg bið þig, gefðu mér Ieyfi til
að dansa fyrir þér í sölum himnaríkis þíns.
Þú ræður þar að sjálfsögðu svo miklum
húsuni, að þú getur lánað mér eitthvert
horn að hýrast í. Eg er þinn, og á mig
ekki lengur sjálfurU
Eins Iengi og munkarnir héldu áfram að
syngja í kirkjunni uppi yfir, hélt hann áfram
að dansa, hann var næstum því örmagna
af áreynzlu og svitinn lak af honum, en
hann reyndi af ýtrasta megni að halda sér
uppi. Að lokum varð hann þó alveg Ié-
magna og hné niður við fætur líkneskj-
unnar.
Og sjá! Himnadrotningin laut niður,
brosti við honum og veifaði dúk sínum
kælandi yfir brennheitt andlitið á honum.
Á meðan hann dansaði, hafði einn munk-
anna borið að, hann sá hverju fram fór og
sótti ábótann, sem einnig hafði staðið á-
Iengdar og með hrærðu hjarta séð jarteikn-
ið. Hann hrópaði: »Pessi maður er sann-
heilagur!«
Daginn eftir sendi ábóti boð eftir leik-
bróðurnum. Hann varð mjög óttasleginn
og hugsaði með sér: »Já, nú er þetta á
enda; það fyrsta orð, sem þú munt heyra
24