Nýjar kvöldvökur - 01.07.1954, Qupperneq 20

96
NÓTT í FLÓRENZ
N. Kv.
burtu nokkru áður en hún hafði ætlað sér
í fyrstu. Hún mundi ekki nú, hvenær hann
hafði sagzt fara til Indlands. Það gat ekki
dregist mjög lengi. í Indlandi mundi liún
öðlast frið og öryggi. Þar mundi hún
gleyma.
Þegar hún ætlaði að fara að leggjast útaf,
datt henni í hug það sem Rowley hafði bor-
ið niður í eldhúsið. Hann iiafði sagt, að allt
væri í lagi. Einhvern veginn þorði hún ekki
að treysta því. Hún kiæddi sig í morgunkjól
og gekk niður í eldhúsið. Ef Nina eða Ciro
skyldi heyra til hennar, gat hún sagt, að hún
væri svöng og væri að leyta að einhverju
ætilegu. Húsið virtist hræðilega hljótt og
tómt. Eldhúsið eins og rökkvaður hellis-
skúti. Hluti af svínafleskinu lá á borðinu.
Hún setti hann inn í matkrókinn aftur.
Eggjaskurnið setti hún í sorpfötuna undir
vaskanum, síðan þvoði hún upp glösin og
diskana, sem þau Karl höfðu notað. Steik-
arpönnuna setti lrún á krókinn. Nú gat
ekkert vakið grunsemdir framar. Hún lædd-
ist aftur upp í svefnherbergið, tók svefn-
pillu og slökkti Ijósið. Litlu síðar var hún
sofnuð.
VI.
Þegar Mary opnaði augun næsta morgun,
stóð Nina við rúmstokkinn.
„Hvað var það?“ spurði hún syfjuð.
„Signora gleymir víst tímanum. Signora
á að mæta í Villa Bolognese klukkan eitt,
og nú er hún orðin tólf.
í einni svipan mundi Mary allt, sem
gerzt hafði, og óttinn greip hana á ný. Um
leið var hún glaðvöknuð. Hún leit á Ninu,
en hún var jafn brosmild og liún var vön.
Mary áttaði sig fljótt:
„Eg gat ekki sofnað eftir að þú vaktir
mig í nótt. Mig langaði ekki til að vaka, það
sem eftir var nætur, svo eg tók svefnpillu."
„Signora má til með að fyrirgefa mér. Eg
lieyrði eittlivert hljóð, og mér datt í hug,
að aðgæta, livort nokkuð væri að.“
„Hvaða hljóð heyrðirðu?"
„Eg veit ekki vel. Það líktist skoti. Mér
datt í hug skammbyssan, sem signoro fékk
signoru, og svo varð eg hrædd urn að eitt-
hvað illt hefði komið fyrir.“
„Það liefur aðeins verið í bifreið niðri á
götunni. Það er svo hljóðbært á nóttum.
Gefðu mér nú kaffibolla. Svo máttu undir-
búa baðið. Eg þarf að flýta mér.“
Strax og Nina var farin út úr herberginu,
stökk Mary fram úr rúminu og að dragkist-
unni, þar sem skammbyssan var geymd.
Andartak var hún hrædd um, að N ina lrefði
fundið hana meðan liún svaf og ef til vill
haft hana á brott með sér. Maðurinn henn-
ar hefði strax séð, að eitt skot hafði verið
notað. En ótti hennar var ástæðulaus. Byss-
an var þar enn. Meðan hún beið eftir kaff-
inu, braut hún heilann urn, hversvegna
Rowley hafði lagt svo mikið kapp á, að liún
færi í miðdegisverðarboðið. í fari hennar
og háttum mátti ekkert vera, sem vekti
grunsemdir. Hún varð að vera hræðilega
varkár, bæði sín vegna og hans. í hjarta sínu
var hún Rowley ákaflega þakklát. Kaldur
og ákveðinn hafði hann séð fyrir öllu og
lagt ráðin á, hvað gera skyldi. Hver hefði
getað trúað því, að svo mikill dugur leynd-
ist í þessum auðnuleysingja? Hvernig hefði
farið, ef Iiann hefði ekki verið jafn snarráð-
ur og raun var á, þegar ítalana bar að, á
hinni miklu hættustund? Það gat vel verið,
að hann væri ekki sérlega þarfur þjónn
samfélaginu, en enginn gat neitað því, að
liann var góður félagi.
Eftir að Mary hafði drukkið kaffið og
farið í bað, settist Iiún við snyrtiborðið og
greiddi sér. Hún fékk roða í kinnar á ný.
Það var vissulega aðdáunarvert, hve lík hún
var orðin sjálfri sér, þrátt fyrir þrengingar
næturinnar. Hvorki ótti né tár höfðu skilið
eftir nein sjáanleg merki í andliti hennar.
Hún virtist prýðilega fyrirkölluð. Hörund
hénnar sýndi engin merki um þreytu og
missvefn. Hárið gljáði og augun ljómuðu.