Ungi hermaðurinn - 01.07.1920, Síða 7

ITngl hermaSurlnn
55
Stúlkan fræddi hana ura elsku
Krists, um hann, sem er fullur
Qáðar og sannleika, og hin fallna
kona öðlaðist miskun og fyrir-
gefning sinna mörgu synda við
kross frelsarans. Og þegar hún
losnaði úr fangelsinu, þá helgaði
hún Kristi iíf sitt til að starfa
meðal sinna föllnu systra, og
vitnaði um hann, sem þegar hafði
sagt við hana: »Eg sakfelli þig
ekki heldur, far þú héðan og
8yndga ekki framar.« (Jóh. 8.11.)
Þakklæti er hin fegursta
rós, sem vex í sálu mannsins,
°g hið mannlega hjarta þekkir
6nga rós, sem hefir inndælli ilm.
En andstæðingur þessarar rósar,
vanþákklœtið, er eiturjurt, sem
e>gi aðeins eitrar sjálfa sig, held-
hr fyllir hún og andrúmsloftið um-
kverfis sig, allskonar eiturefnum.
Heimili, þar sem bæði faðir,
naóðir og börnin öll leggja kapp
a að gera hvert annað hamingju-
8amt, má með réttu kallast himna-
ríki á þessari jörð.
1.
Lag: Nú litlu vakna blómin.
Á
A vorin, já, á vorin, er brosa
þlómin smá
og blítt um loftið fuglasöngvar
hljóma,
þá gleðjumst vér börnin og glaða
söngva þá
á gleðinnar hörpu látura óma.
Á sumrin, já, á sumrin, er skrýdd
er jörð í skart
og skærum sólin stafar geislaröð-
um,
í stöfum þeim sjáum vér lífsins
letur bjart
og lesum á náttúrunnar blöðum.
Á haustin, já, á haustin, er húmið
þekur grund
þá horfum upp til ljóssins fögru
sala;
þar stjarnanna sveítir í ljósum
himinlund
um ljósanna föður þöglar tala.
Á vetrum, já, á vetrurn, er hörð
er úti hríð
og hjúpar jörðu næturmyrkrið
svarta,
þá inni vér kveikjum guðs orða
ljósin blið
þar englar Guðs lýsa’ og verma
hjarta.
2.
Með sínu lagi.
í öllum löndum lið sig býr
í ljóssins týgi skær,
og æskufjör það áfram knýr,
svo ekkert tálmað fær.