Nýja Ísland - 01.01.1906, Blaðsíða 8

20
NÝJA ÍSLAND.
Augu mín fyltust gleðitárum ; nú var
öll nauð á enda. Tveim dögum síðar
flutti ég í lnís hans. Hjá honum hlaut
ég heimili, og hann og kona hans, ei
voru barnlaus, Iétu sér svo ant um mig
sem ég væri sonur þeirra.
Tvö ár liðu svo, að ég var sístarfandi.
En morgun einn kom kennari minn
gamli lil mín og sagði við mig: »Sonur
minn, þetta má eigi lengur svo vera.
Þú verður að hreyfa þig. Þetta starf
tálmar þroska þínum. I3ú verður að
kvnnast veröldinni og mannlífinu, annars
verðurðu eins og trjemaðkur, sem stöðugt
skríður í sama staurnum. En ég vil
eigi hafa það á samvizku minni. Bróðir
minn, sem er yngri en ég, en þó eins
konar Krösus, hefir skrifað mér og biður
mig að velja kennara handa dóttur sinnil
meðal lærisveina minna. Þú munt sjáj
þar alt stórfeldara en hér; þar eru jafn-
vel gróðurhús fyrir pálmatré og þvi um
líkt, svo að þú getur í reyndinni sýnt
þekkingu þína. Nú, af stað með þig, að
ári liðnu kemur þú aftur!«
Já, kæri vinur, nú var það sann-nefnd
paradís, sem jeg komst i. Og dísin
þar var álfaharnið dutlungafulla, sein ég
kendi. En eigi leið á löngu áður mér
tókst að temja hana. Fif talað var um
mildi, þolinmæði og þess liáttar við liana,
gerði hún ekki annað en hlæja. Kenslu-
kona hennar átti fult í fangi með hana,
jafnvel faðir hennar, sem unni henni
mjög, vissi ekki, hvernig hann átti að
fara með hana. Móðir hennar var dáin.
í þessum vanda hafði ég hugsað mér
nj’ja uppeldisaðferð, en ef hún dygði
eigi, ætlaði ég mér að hverfa burt þaðan,
þvi að ég taldi mig of góðan til þess að
stríða við keipótta stelpu.
Morgun einn, þegar kenslustundir áttu
að byrja, kom ég með stráhatt á höfð-
inu og grasakassa á öxlinni inn í kenslu-
stofuna, þar sat gamla kenslukonan og
var mjög hátiðleg.
»Eg kæri mig ekki um að lesa í dag,
Agnes, viltu koma með mér út í skóg,
þar getum við leikið okkur«.
Hún varð forviða, hún var óvön því,
að þannig væri við sig talað,
Hún þaut til mín og var mjög glöð í
bragði, en gamla kenslukonan leit á
okkur undrandi.
Fyrst keptumst við um, hvort íljótara
væri að hlaupa. Þetta féll henni vel í
geð. »Það er gaman að leika sér við
yður«, mælti hún og rétti mér höndina.
Smám saman gerðist hún þreytt. Við
gengum nú hægt og liægt hvort við ann-
ars hlið, og ég fór að kenna henni að
þekkja jurtir. Eg sagði henni frá því,
hvernig ég hafði hlotið verðlaunin fyrir
ritgerð mína, og revndi að rekja fyrir
henni leyndardóma skýlublómanna. Við
konium hress heim aftur og vorum mjög
hungruð. Kenslukonan var mjög stygg
í geði, og kommerceráðið leit til mín
undrandi. En um kveldið benti ég honum
á dóttur lians; hún kom neðan úr mat-
jurtagarðinum og hélt á smásjá í annari
hendi, en jurt í hinni, og var mjög al-
varleg á svipinn. Þá skildi hann, hvað
ég fór, og tók í hönd mér.
Þannig byrjaði ég að ala liana upp,
cn jafnframt naut ég sjáll'ur fræðslu og