Sumarblaðið - 20.04.1916, Blaðsíða 3
Útgefanöi: íþróttafélag Reykjavíkur
1. ár
Sumardagurinn fyrsti
1916
Sumarið kemur!
Litið á náttúruna! Hún er föl og þeg-
jandi. Það er eins og kuldalirollur sé i
henni og hún spyrji okkur, hvort við sjá-
um ekki blána fyrir sumrinu.
Við skulum horfa til suðurs. Bráðum
sjáum við það koma með sólina heita og
bjarta í fanginu.
Fuglarnir, sem fiugu á brott er þeir
heyrðu veturinn hlæja í norðrinu, eru i för
með þvi, svo að íslenzka náttúran þurfi
ekki að vera þögul og söngvalaus þann
stutta tíma, sem sumarið er gestur hennar.
Mennirnir líta upp um leið og þeir sjá
sumarið svífa yfir með allan fuglahópinn.
Það birtir í hugum þeirra. Þeir brosa
hver til annars án þess að vita af því.
Bóndi stendur í hlaði. Hann horfir yfir
túnið sitt með björtum augurn. Honum
þykir vænt um hverja laut og hvern þúfu-
koll eins og fjárhópinn sinn, sem hann
geymir i húsum inni þangað til sumarið
guðar á gluggana.
í fyrra var túnið grænt og loðið og glóði
af gulum blómum. Nú liggur það í sár-
um eftir veturinn.
En nú kemur sumarið með smyrslin á
sár náttúrunnar.
Blómin stinga höfðinu upp upp úr mold-
inni og strjúka stírurnar úr augunum,
undrandi yfir því, hvað þau hafa sofið
lengi.
Sólin er komin hátt á loft!
Þau líta í kringum sig og sjá alstaðar
gamla kunningja, sem eru nývaknaðir, og
horfa píreygðir á sólargeislana.
— Hvað stendur til?
— Við áttum að vekja ykkur til þess
að fagna sumrinu, segja sólargeislarnir.
Þá brostu öil blómin. Þau þekkja sum-
arið og vita hvernig þau eiga að fagna
því. Svo opna þau krónurnar og fylla
þær með sólskini.
Mennirnir kunna líka að fagna sumrintt.
Þeir fara úr loðkápunum og taka af sér
skinnliúfurnar. Þeir klæðast einni skyrtu
færra en áður og hafa þynnri trefil um
hálsinn. Þeir fara úr þungu skónum og
taka aðra iéttari í staðinn. Þeir setja hatt
á höfuð sér, sem skýlir þeim fyrir sólar-
geislunum, og konurnar bregða sólhlífum
yfir höfuð sér, svo að sólin geti hvergi
náð til þeirra.
Svo fagna mennirnir sólinni og sumr-
inu. Svo fagna þeir lífinu og fegurðinni.
Náttúran breiðir út faðminn og býður
að vagga þeim í grænum dölum fullum
af sólskini.
Hún býður þeim upp á fjöllin, þar sem
þeir geta séð yfir »landið fríða, þar sem um
grænargrundirliðaskínandiárað ægi blám«,