Sumarblaðið - 17.06.1916, Blaðsíða 14

16
SUMARBLAÐIÐ
brjóta má á íþróttavellinum. Eira þeir
engu, sem þeir fá við ráðið, enda eru
nú allir lásar sprengdir og allar rúður
brotnar þar suður frá. Hafa áhöld öll,
sem iþróttafélögin geyma þar, verið
brotin eða ónýtt á annan hátt. Spjótin
hafa öll verið brotin af skafti og kast-
að svo í allar áttir. Kringlunum heíir
verið stolið eða kastað á braut. Svo
hefir verið farið með alt sem nýtilegt
var.
Þessar spellferðir á Iþróttavöllinn
hafa jafnan verið gerðar þegar búið var
að endurbæta það sem skemt hafði ver-
ið og láta nýja lása fyrir hurðirnar.
Það hefir reynst svo, að íþróttavöllur-
inn fær aldrei að vera óáreittur meðan
nokkuð er á lionum sem ónýta má.
Vonandi lætur vallarstjórnin ekki undir
höfuð leggjast að reisa skorður við her-
virkjum þessum, því ekki er að treysta
á, að þeir sem skemdunum valda,
skammist sín fyrir barnaskapinn.
Viðavangshlaupið fór fram á sumardag-
inn fyrsta eins og til var ætlast. Hófst
það kl. 3 á Austurvelli og endaði á
sama stað. — Fljótastir voru þessir:
1. Jón Jónsson,
2. Olafur Sveinsson,
3. Ottó B. Arnar.
Múgur og margmenni var saman komið
við Austurvöll til þess að horfa á hlaupið.
Sundskálinn. Eins og getið er um á
öðrum stað hér í blaðinu verður Sund-
skálinn opnaður á ný á morgun kl. 6
síðd. Eiga þar að synda allir beztu
sundmenn bæjarins, svo búast má við
afbragðs skemtun, enda er mönnum nýtt
að sjá sund nú orðið, því frá því er
lýsisbræðslustöðin kom þar á næstu grös
hafa allir menn forðast skálann. En
nú þarf ekki lengur að óttast grútinn,
því eigendur lýsisbræðslustöðvanna þar
suður frá hafa lofað að sjá um að engi
grútur færi í sjóinn nálægt skálanum.
Þinöarlaus þjóö.
Nálægt borg nokkurri að nafni Bo-
coyana í Chihuahua-héraði í Mexikó,
býr Indiána-íiokkur er nefnist Tara-
huraaras. Indiánar þessir geta hlaupið
svo mikið að undrum sætir. Það varð
fyrst vart við þennan eiginleika þeirra
þegar verið var að leggja járnbraut
þar um slóðir. Þá voru þeir notaðir í
sendiferðir og hlupu þeir oft 150—300
kílómetra með ótrúlegum hraða.
Hinir amerísku járnbrautarfræðingar
stofnuðu einu sinni til kapphlaups og
átti sigurvegarinn að fá 100 dali í laun.
Hjá Indiánunum varð uppi fótur og íit,
því fjárhæð þessi var gríðarmikið fé í
þeirra augum. Ilöfðingjarnir héldu fund
tneð sér og nefndu hina beztu hlaupara
til að keppa. Svo hófst kapphlaupið.
Keppendurnir gengu fyrst af stað í
hægðum sínum en hertu á sér smám-
saman. Þegar markinu var náð hafði
sigurvegarinn farið 23^2 milu danska
á 16 klukkutímum.
I nóvember ár hvert heldur þjóð-
flokkur þessi kapphlaup. Leiðin liggur
i gríðarstórum boga, sem er 128 kilo-
metra langur og þessa leið á að hlaupa
tvisvar. Á einu slíku kapphlaupi hljóp
sigurvegarinn leið þessa á 30 klukku-
tímum. Þrír voru rétt á hælum hans.
Einu sinni kom mexikanskur liðsfor-
ingi til Bocoyana og þurfti að koma
áríðandi skeyti á næstu símstöð, sem
var 216 km. í burtu. Hann fékk tara-
humara-hlaupara til að fara með skeyt-
ið. Eftir 9 tíma var skeytið komið á
stöðina. Sendimaður var 12 tíma á
heimleiðinni. Þegar heim kom, hvíldist
hann i þrjá tíma; að þeim tíma liðnum
var hann sendur með annað skeyti 230
kílómetra langan veg. Eftir 3 daga
kom hann aftur, og hafði aflokið erínd*
inu. Virtist hann þá jafn ólúinn og
þegar hann lagði af stað.
Hið mikla þol þessara mauna mun eiga
rót sína að rekja til þess, að þeir lifa
enn eins og »börn náttúrunnar«, og neyta
hvorki áfengis né tóbaks.
... 1 ■‘.fr ~ ■ ... . . - 'j|
Ábyrgðarmaður: Björn Ólafsson.
ísafold — Reykjavik 1916