Sumarblaðið - 17.06.1917, Blaðsíða 12

6
SUMAKBLAÐIÐ
studd, vandkvæði á framkvæmdura
þeim, sem stjórnin hefir hugsað sér.
Þessar úrtölur hafa oft orðið til þess að
koma í veg fyrir nauðsynlegar ráðstaf-
anir stjórna, til þess að ýta félaginu
fram á við í áttina að takmörkum sín-
um. En meðlimir verða að athuga hin
dýpri áhrif sem þeir hafa á stjórnir
sínar með því að telja úr framkvæmd-
um hennar, og þau eru, að vilji stjórn-
arinnar svekkist og að traust stjórnar-
innar til meðlima minkar, en það er
nauðsynlegt f}7rir framtíð félaganna að
stjórn finni að félag það, sem hún veitir
forstöðu, sé sá bakhjarl sem treysta
megi, svo að stjórnin komi í framkvæmd
hugmyndum sínurn, sem miða til þess
að efla félagið og auka álit þess.
Það mundi áreiðanlega treysta félags-
skap, hver svo sem hann er, ef með-
limir hans findu til þeirrrar ábyrgðar
sem hvílir á þeim gagnvart tilgangi fé-
lagsins.
íþróttaöómar.
Það er langt síðan að sést hefir dóm-
ur um leikfimi. Einn slíkur birtist í
Vísi fyrir skömmu. Má ekki minna vera
en Sumarblaðið þakki höfundi dóms-
ins.
•Ef þannig dómar, bygðir á þekkingu
og'athugun, birtust iðulega um íþrótta-
sýningar. sem lialdnar eru hér á landi,
mundi íþróttamönnum fara meira fram
ár frá ári en hingað til hefir verið.
Menn eru viðkvæmir fyrir útásetn-
ingum og á það við um íþróttamenn
jafnt sem aðrá, munu þeir því fremur
kosta kapps um að lagfæra það, sem
betur má fara, þegar þeir vita að tekið
er eftir hverri hreyfingu þeirra og þeim
svo bent á með allri sanngirni hvernig
á að gera hreyfingarnar svo þær séu
eins og vera ber.
»Blöðin eru eitt stórveldið«, hefir ver-
ið sagt, og það með sanni. Þau mundu
því gera íþróttunum stórgagn, ef þau
vildu sjá til þess að íþróttasýninga yrði
getið, og þar sett út á þær, svo þátt-
takendur fái að heyra galla þeirra.
Með íþróttadónnim er lika unnið ann-
að gagn: Almenningur fær við lestur
þeirra meiri skilning á íþróttum, og við
það meiri áhuga fyrir þeim, og þá er
mikið unnið.
Upp á Hengil
fóru nokkrir ungir og röskir sveinar
héðan úr bænurn um hvítasunnuna.
Lögðu þeir af stað laugardag fyrir
hvítasunnu upp að Kolviðarhól. Upp á
Hengilinn fóru þeir á hvitasunnudag.
Veður var gott og sólskin. Undanfarna
daga hafði verið rigning og mátti því
búast við, að ill væri færðin á fjallinu.
En það reyndist vonum betur. Allvíða
var samt gljúpur jarðvegurinn og urðu
þeir félagar stundum að vaða aurinn
upp í mjóalegg.
Loftið var hreint, og var bjart yfir
fyrri hluta dags og sást vítt urn. Vest-
mannaeyjar sáust greinilega og Eyja-
fjallajökull, Ilekla, Langjökuli og Skjald-
breið. Fegurst hafði útsjónin verið yfir
Þingvallasveitina. Sást Þingvallavatnið
spegilslétt og glampandi og eyjarnar í
því sýndust eins og smáþúfur. Ferðin
gekk vel upp fjallið. Mjög víða voru
stórir snjóskafiar. Rendu þeir félagar
sér niður skaílana í bröttustu hlíðunum,
og fóru þeir eins hart og fuglinn fljúg-
andi. Ileldur var blautlént i dölunum
og náði snjókrapið stundum upp undir
kné. — Þeir komu aftur seinni part
dags að Kolviðarhól, allir votir og auri