Varðeldar - 01.01.1930, Blaðsíða 6

4
VARÐEfcÐAR
fram hausinn og lieldur skottinu lárjettu.
Alt í einu herðir hann á bandinu, opnar
ginið og lítur spyrjandi til húsbónda síns.
Og nú bregður fyrir eins og gráu striki
í loftinu, svo sem tvö, þrjú fet frá jörðu.
Það er hjeri, sem liendist inn i skóginn.
Og hundurinn geltir og ýlfrar, hoppar og
hristir sig. En byssa er engin með í för-
inni. Og Austlendingurinn klappar hund-
inum og brosir.
Efst í skógarjaðrinum flýgur þiður úr
trjátoppi, veifar hratt vængjunum og
rennir sjer siðan rólega og tígulega niður
hlíðina. En um leið og hann fer, gefur
hann okkur auga. Jeg sje sjáaldrið blika
eins og hálfskygða glerperlu. Og þessi
smávægilegi atburður líður mjer ekki úr
minni. Hann hreyfir við streng í hugskoti
inínu, er ómar aftur og aftur. Og ósjálf-
rátt fer jeg að grafa og grafa í minni
mjer, fer að leita að minningu liðins at-
hurðar, sem þetta atvik minnir mig á.
Jeg finn það á mjer, að leitin muni verða
árangurslaus, en samt er jeg eins og knúð-
ur til að halda henni áfram. Það er eins
og þegar menn missa örlítinn hlut ofan í
djúpan og dimman hyl. Þeir vita, að þeir
hafa enga von um að ná honum aftur, en
geta samt ekki látið vera að standa langa
hríð á klöppinni og skygnast ofan í
skuggsýnt djúpið. Allir hafa reynt það,
að 1 undraró ósnortinnar og mikilfeng-
legrar náttúru, vaknar margt dulið í
djúpi minninganna — og hvern og einn
órar þá fyrir ennþá fleiru en hann getur
gert sjer grein fyrir. Ef til vill liefir þetta
litilfjörlega atriði snert hjá mjer streng,
er stendur í sambandi við lif og reynslu
löngu liðinna ættliða.
Við komumst upp fyrir skóginn, og
skóglaus snæbreiðan tekur við. Hvergi
sjer á stein eða strá. Alt er tindrandi livítt
og sljett og minnir mig á logndag á haf-
inu, þegar sólin skín gegnum gráleita
góðviðrishulu. En þó hefir auðnin alt
önnur áhrif á mig en hafið. Snæbreiðan
ögrar og ógnar, svo björt og lirein sem
hún er, en lygnt og sólskinið hafið er lað-
andi og friðandi. Dulrænt verður það ekki
fyr en húmið sveipar það eða stormurinn
æðir beljandi yfir hvítfexta, fnæsandi
sjóa. s
Austlendingurinn nemur staðar og
Iiundurinn kastar sjer niður og fyllir ginr-
ið af snjó. Snjókornin tindra á rauðri
tungunni og hundurinn horfir liálflukt-
um augum í sólina. Ilúsbóndi hans tekur
af sjer vetlinginn og tekur liandfylli sína
af mjöll, laugar á sjer andlitið og horfir
síðan á bráðnandi snjóinn í lófa sínum.
Það vottar fyrir brosi í öðru munnvikinu
á honum og augun eru óvenju skær. Jeg
sje, að hann veit elcki af okkur hinum.
Jeg þekki hann að því að liugsa skarpt og
rökrjett, skrifa fagurt mál og kunna að
hnitmiða orðin — en nú nýtur hann á
sama liátt og dýrið álirifanna frá auðn-
inni, er brosir kalt og sterkt við bláum
himni.
Upp úr liádegi komum við að kofanum.
Hann var bygður úr plönkum og á lion-
um er þak úr næfrum. Við tökum af okk-
ur skíðin og kröfsum mestu fönnina frá
dyrunum. Svo tökum við hlerana frá
glugganum og förum inn. Við komum inn
i ósköp lítið anddyri og síðan í stofu.
Gluggi er á gafli og undir honum veggfast
horð. Ekkert loft er í stofunni, en bekkir
með báðum veggjum. Á þeim liggja feldir
af elgjum og hreinum. Yfir dyrunum eru
elgsdýrshorn og yfir glugganum höfuð af
hirti með fagurlega greindum hornum. f
stofunni er dálítill arinn — og nú kveikj-
um við eld á honum, því að nægur viður
er niðri í öðrum bekknum. Upp úr bak-
poka Ausllendingsins er tekið flatbrauð,
smjer, sykur og te og yfir arninum hanga
tvö sauðarlæri. Við snæðum í mestu mak-
indum, en tölum fált. Að loknum snæð-
ingi förum við út og göngum spöl inn á
auðnina. Sólin hverfur eldrauð að fjalla-
haki og mjöllin verður eins og blóði drif-
in. Svo kemur húmið. Bláleitt og iðandi
færist það yfir auðnina — og nú ber grá-