Varðeldar - 01.01.1930, Blaðsíða 7

VARÐELDAR
5
leita tinda vesturfjallanna viö brenni-
steinsgulan himin. Yið höldum lieim að
kofanum, látum skiðin inn í anddyrið og
setjumst inn í stofuna. Austlendingurinn
bætir á eldinn og bjarminn af bálinu leik-
ur sjer við skuggana um gólf og þiljur.
Jeg sit i horninu öðrum megin gluggans,
og yfir mig sígur þung og þægileg þreyta.
Austlendingurinn situr lijá arninum, og
bjarminn frá eldinum flöktir um andlit
honum. Við fætur hans liggur hundurinn
og umlar i svefni. Beint á móti mjer situr
Sunnlendingurinn. Hann liefir kveikt í
pipu sinni og hallast makindalega fram á
hendur sjer.
Við sitjum góða stund þöglir, uns Aust-
lendingurinn segir alt í einu:
— Det var engang en bonde her i
dalen ....
Og nú rekur hver sagan aðra. Allar eru
þær um dýraveiðar á fjöllum og í skóg-
um, og við flestar þeirra er eittlivað dul-
arfult og í ætt við þau óskiljanlegu, en
styrku áhrif, er myrkviðir og heiðarlend-
ur bafa á flesta menn.
Þegar hlje verður á frásögninni, minnist
jeg á það, að sumir telji það svívirðilegt
að veiða dýr og fugla.
Það er bara „hysteri“, segir Austlend-
ingurinn og skarar i eldinn. — Það er ó-
mannlegt a ðkvelja dýr og hverjum veiði-
manni ósamboðið —- en skjótum við ekki
hesta, kýr og kindur og liöggvum hænsn
og endur?
Sunnlendingurinn liallar sjer upp að
þilinu, og nú færist líf í augun og roði í
kinnarnar.
— Það er best að jeg segi ykkur nú
sögu, sem þetta minnir mig á. Hann afi
minn sagði mjer liana.
Jú, við vildum báðir gjarna lieyra sög-
una.
Það er sagt i sveitinni minni, að þar í
skóginum liafist við elgur, sem hefni fyr-
ir ómannúðlega meðferð á skógardýrun-
um, Hann hefir meira vit en nokkurt ann-
að dýr. Hann virðist ávalt vita það sam-
stundis, ef einbver kvelur skógardýrin af
ásettu ráði, og fáum hefir enn þá tekist
að flýja liefnd lians og engum liepnast
að vinna bug á honum.
Fyrir tveim mannsöldrum bjó á bæ
þeim, sem heitir Brekka, maður, sem var
frámunalega ágjarn, óhlutvandur og
grimmlyndur. Einn vetur bar það við, að
bjarndýr fór úr hýði sínu á útmánuðum.
Braut það upp fjós þessa bónda og drap
eina kúna. Bóndi lagði dýraboga í skóg-
arjaðrinum, og dag einn, er hann vitj-
að bogans, var björninn fastur í honum.
Bóndi steytti að honum hnefann og sagði
að nú skyldi hann fá að dyssa í bogan-
um fram undir kvöldið, eins og liann
ákvað kvikindið. Svo labbaði bóndi heim.
I rökkurbyrjun fór hann svo út í skóginn
með byssu sína. En þegar liann kom i
nánd við björninn, sá hann elg bregða
fyrir inni í skóginum. Og bóndi bugsaði
með sjer að nú bæri jólin heldur en ekki
upp á páskana — og svo þaut hann af
stað á eftir dýrinu. Iiann sá það við og
við, en fjekk ekki færi á því. Elti hann
það lengra og lengra og var loks orðinn
því nær viti sínu fjær af vonsku og á-
kafa. Alt í einu sá liann dýrið liorfa á
sig milli trjástofna, og nú bar hann byss-
una að kinninni. En þá brá dýrið við og
hvarf eins og það hefði sokkið í jörð. Og
bóndi æddi áfram hamstola, en hafði
aðeins farið stuttan spöl er hann steypt-
ist ofan í gljúfur. Nokkru seinna um
kvöldið átti veiðimaður leið frain lijá
gljúfrinu. Ileyrði bann þá lcveinstafi
sára og átakanlega. Hann var maður
hugaður og kleif niður í gljúfrið. Fann
hann þar bónda, er lá limlestur á svell-
bólstri. Varð liann farlama alla sína æfi.
En svo sagðist lionum frá, að þá er liann
hefði legið hmlestur á svellinu, liefði
bann alt í einu sjeð elginn skamt frá sjer.
Hefði hann siðan staðið þar uns veiði-
maðurinn kom. Kvaðst bóndi aldrei
mundi gleyma augnaráði dýrisns. Svo