Eimreiðin - 01.01.1960, Qupperneq 38

26
EIMREIÐIN
,,Hvað skyldu þau, sum ungu skáldin okkar, segja um þettaP'
Ég þóttist sjá það út undan mér, að hann hvarflaði augunum
austur til Helgrindanna. Þær stóðu í skugga, því til þeirra náði
ekki blikið frá kvöldhimninum. Þær voru þess vegna ærið svip-
dimmar og klakakleprarnir dökkir í hinum svörtu brúnum. Og
það var á nv sem að mér setti hroll — eins og í hvert skipti í bernsku,
sem mér kom í hug fyrsta ljóðlínan í kvæðinu Miðsumar, þar sem
hann hafði komið helgrinda hjarninu að sem mjög áhrifaríkri and-
stæðu sumardýrðarinnar. Ég vissi, livað hann var að fara, en ég
fékk ekki séð, að í svipnum væri nein beiskja, heldur lnyggð og
íhugun: Hugur hinna ungu var í nánari tengslum við hel en him-
in. Sjálfur hafði hann sagt, að líf væri herför ljóssins, og hann hafði
ort sína brennandi vorhvöt og sannarlega orðið þeirrar gleði að-
njótandi að sjá, að hún hafði létt deyfðanna hjúpi af þjóð hans og
fengið hana til að draga sér af augunr dapurleg ský, — og nú mundi
hann ekki vilja dæma, heldur segja við hina ungu, sem hugðust
jassa og dansa úr sér hrollinn frá gusti Helgrindanna:
„Þú finnur aldrei hnoss i heimsins glaum,
hégómadýrðin gelst með bitrum sorgum.
Þú vilt hið góða, — flý þá trylltan flaum,
þar fiflast öld á streetum og á torgum,
en leita þess i huldum hjartans draum,
þvi duldar áttu í djúþi þinnar veru
þcer dýrstu perlur, — betri vist þecr eru
en froðan glcest á fölskum timans straum."
Mér hitnaði í hamsi, og ég varð hávær, getur meira en vel verið,
að til mín hafi heyrzt úr húsunum þarna inni á balanum og fólkið
sagt: Hann er meira en lítið skrýtinn, þessi náungi!
„Já, þess væri sannarlega þörf, að þú gætir komið fram fyrxr
fólkið, „hlaupið upp og hvesst röddina“ eins og forðum — og þa®
ekki aðeins í borginni, sem þú bjóst í fulla fjóra tugi æviára þinna,
heldur víða um land, í kaupstöðum og þorpum, já, líka úti í sveit-
inni, þar sem jrú sást bændabýlin þekku bjóða vina til. Þú munt
svo sem viðurkenna, að við höfum allir einhvern tíma, minnsta
kosti við og við, leitað hnossa í heimsins glaum. En þú áttir þá að:
Bjama og Jónas og Goetlie og Tegner og ótal marga aðra snillinga
og dáendur fegurðar og manndóms, og andi lífstrúar og gróandi
sveif hvarvettna í kringum þig, og ég og sú kynslóð, sem var á und-