Eimreiðin - 01.01.1960, Síða 68

56
EIMREIÐIN
hvi feli aftur ský hvern slueran tind;
hví kvíði og draumur, dauði og fœðing
svo dapurt skyggja á Ijóssins glæðing.
lwí hlaut sinn arf lwer heimsins son
af liatri og kccrleik, örvœntingu og von.
III
En engum speking eða skáldi hirtist
frá œðra heimi nokkur lausn þess vanda.
Þeir nefndu forlög, forsjón eða anda —
allt fánýt nöfn, og gagnslaus leit það virtist,
svo máttlaus þula ein, að aðeins fyrir girtist
að sigri efann vonin veik
eða vinni bug á hverfulleik.
En aðeins þú slœrð Ijósi á auðnir landa,
sem Ijóðahreimur létt og rótt
er leið um hörpustreng um nótt,
sem mánaskin á myrkum straum —
slcer þokka og sannleiksljósi á lífsins draum.
IV
Metnaður, von og ást er örskots blik,
sem yfirgefur að vörmu spori mann,
en ódauðlegur og almáttugur liann
þá ávallt væri ef liéldir þú þitt strik
og settist að til fulls í sál hans þar sem kvik
þín skeyti tendra skilningsbál,
sem skín í elskendanna sál.
Á þínum kveik vors hugar blossi brann
sem bál í myrkri. Hverf ei þá
eins fljótlega og þér fyrir brá,
hverf ei, svo verði von ei feig
og vinni oss dauðinn eins og lífið geig.