Ægir - 01.10.1907, Blaðsíða 11

39
ÆGIR.
svo náin kynni við einstaklinga þjóðarinnar,
að starf þeirra, þegar rétt er áhaldið ber ein-
att góðan ávöxt. Bændur og flskimenn hafa
á stöku stað sameinað krafta sína og mynd-
að félög á þessu ári og þau hafa nú tekið
til starfa, en þetta má telja ávöxt af starfl
landbúnuðarfólaganna.
Nú er einnig lögð rneiri rækt við stjórn
fiskiveiðannb en áður. Fyrst og fremst fiski-
veiðatilskipun frá 1902. Framkvæmd hennar
krefur mikið starf. En framfarir fiskiveiðanna
gera það einnig að verkum að starf það, sem
hvílir á fiskiveiðaráðunautum og skrifstofu-
störf hafa á 3 síðustu áruin margfaldast. Það
er þess vegna nauðsynlegt að auka skrifstofu-
lið fiskimálastjórnarinnar. Þegar starfsmanna-
lið fiskimálastjórnarinnar hefir þannig aukist
má vænta þess, að fiskimenn bæði á sjó og
vötnum geti fengið þær leiðbeiningar og þá
stoð, sem þeir þarfnast svo nauðsynlega.
Til þess að fiskiveiðarnar geti tekið hag-
kvæmum og heillaríkum framförum verður
hver fiski maður og hver sá, sem á einn eð-
ur annan hátt rekur fiskiveiðar að hafa það
hugfast, að málefnið krefur að liann leggi
fram alla krafta sína og vinni sleitulaust.
Það má enginn tefja eða bíða eftir því að
annar komi sem vinni það sem vinna þarf.
En hver og einn skal afla sér þekkingar á
því sem hann fæst við. Fiskimenn verða að
skilja það að fiskveiðamálin komast því að
eins í það horf, sem vera ber, ef allir í ein-
ingu vinna af samhug og eindrægni fyi ir sinni
eigin og annara andlegu og líkamlegu farsæld.
Það verður að síðustu einstaklingurinn og
eija hans, sem ræður mestu um, hverjum
haldkvæmum þroska fiskiveiðaroar mega taka.
Hugleiðið þetta, fiskimenn, og fetið með
alúð og af fremsta megni stigu framfaranna.
Það duga ekki orðin tóm, en að eins þraut-
seigja, ósjerplægni og árvekni.
Minnist þessara heilræða.
Umsjón með fiskiveiðum.
Fiskimenn við sunnanverðan Faxaílóa:
Garði, Leiru og Keflavík, hafa oft orðið
að sæta þungum búsifjum af botnvörpu-ng-
unum, sem ekki ósjaldan um nætur hafa
látið greipar sópa um afla og veiðarfæri
þétt uppi í landssteinum. Engin furða er
það, að menn séu gramir yfir slíkum að-
förum og vilji með öliu mögulegu stemma
stigu við slíku, ef hægt væri. Vér liöfum
fengið bréf um þetta efni úr Faxaflóa sunn-
anverðum, sem vér birtum hér með kafla úr:
»Hver ráð gefast nú til að verja Faxa-
flóa? Pennan dýrmæta blett, sem gefur
af sér svo tugum þúsunda lcr. skiftir ár-
lega. Ráðin eru betri og duglegri lögregla
á sjó og þá jafnframt á landi. Við verð-
um sjálfir að hjálpa Dönum til, betur en
við höfum gert að ná í sökudólgana. Eg
hygg mjög lieppilegt ráð, sem »ísaf.« sting-
ur upp á, að liafa innlent gufuskip lil að
gæta landhelginnar. Ælti skip þella að
eins að hafa umsjón frá Vestmanneyjum
til Akraness. Það væri ekkert á móti því,
að hásetar allir væru íslenzkir að undan-
teknum höfuðsmanni og vélastjóra. Vér
hefðum ómelanlegt gagn af því að læra
hlýðni og láta hlýða.
Hin uppástungan í »Isaf.« um, að af-
marka svæðið með duflum er þýðingar-
laus, enda þekki eg Bretann svo, að hann
fljótt mundi sjá fyrirþeim merkjum. En við
þurfum einmg að hafa umsjón með veiði
á okkar eigin bátum t. d. merking skipa
og veiðarfæra m. m. í öllum hinum ment-
aða heimi, sem fiskveiði er stunduð, er
sérstakur yfirmaður, sem hefir fiskiveiða-
málefni með höndum. Slíkan mann vant-
ar hér. Við þurfum að fá slíkt embætti
stofnað. Uinsjónarmann yfir öllum fiski-
veiðum með talsverðu valdi i þeim efnum.
Umsjónarmaður með fiskveiði í sunnan-
verðum Faxallóa ætti að sitja í Keflavik