Ægir - 01.07.1912, Blaðsíða 6

82
ÆGIR.
og liann hefir skj'rt frá í Isafold, eftir
að hann kom lieim úr ferðinni.
Eftir heimkomu sína dvaldi hann um
hríð í Reykjavík, byrjaði þar á fiskverslun,
o: faslri verslun með nýjan fisk, en það
hafði enginn gert áður. Til þess að eíla
þessa verslun íór hann, þó fjelítill væri,
að gera út mótorbát, sem þá var lílið reynt
hjer syðra, og síðar fjekk hann sjer í fje-
lagi með nokkrum öðrum mönnum stóran
mólorbát, og var sjálfur með hann. Tók
liann upp þá nýjung, að leggja þorskanet
langt úti á rúmsjó og lánaðist vel, en því
miður reyndist báturinn illa og bakaði eig'-
endunum og ekki síst Hrólfi slórljón. Varð
hann að hætla við þessa útgerð og fluttist
svo til ísafjarðar og stundaði þar róðra
annað veifið. Haustið 1910, liið sama og
liann var að liugsa um Jan Mayen-ferðina,
stundaði hann sjó á litlum mótorbát. í
desbr. reri hann sem oftar, en kom
aldrei aftur, og hefir ekkert spurst til hans
nje fjelaga hans síðan.
I Hrólfi sál. var hin mesta eftirsjá; hann
var gáfaður maður með opin augu fyrir
allskonar þarflegum nýjungum og ótrauð-
ur á að brjóta ísinn; hann hugsaði sjálf-
sagt minna um sína hagsmuni, en að ryðja
öðrum braut. Þesskonar menn fá oft ekki
önnur laun, en að vera taldir hugarburð-
armenn af þeim sem gætnari eru og kunna
betur að forðast blindskerin í liagsmuna-
legu tillili. Jeg efast ekki um, að Ilrólfur
hefði byrjað á ýmsu þarflegu, ef honum
liefði orðið lengra lífs auðið — hann drukn-
aði tæpl. þrítugur. Að líkindum hefði
hann ráðist í ferðina til Jan Mayen vorið
1911, því að sú ferð var rík í huga hans.
Hann endaði brjef sitt til mín um hana
á þessa leið: »PeningaIeysi hvað útbúnað
snertir gæti lielst tept för mína; því það
skal nokkuð til að kaupa allan útbúnað
og útgerð og borga út í hönd; jeg býst
ekki við, að kaupmenn vilji lána íshafs-
selfangara fyrst til að byrja með; þeir hugsa
máske að hann sjáist ekki aftur«.
Jeg sá eftir Hrólfi sál.; jeg var honum
dálitið kunnugur og fjell svo velviðliann;
hann var lipurmenni og snyrtimenni og
svo áhugamikill um all það, er mátti vera
íslenskum fiskiveiðum til framfara og þrifa,
og hver veit, ef honum hefði enst aldur til,
nema hann hefði getað rutt íslendingum
braut inn i Íshafið, sem er oss svo nærri,
en þó svo ókunnugt, en hefur orðið frænd-
þjóðum vorum, ekki síst Norðmönnum,
góður skóli í karlmensku og vegur lil fjár
og frama.
B. Sœm.
Frakkar hafa lengi verðlaunað sjávarúl-
veg sinn, og í fyrra voru samin og slað-
fest lög til þess að koma betra sldpulagi
á þessi verðlaun. lJau eru einkum gerð
lil þess að hvetja útgerðirnar til þess að
slá ekki slöku við hinn fjarlægari útveg,
bæði hjer við land og við Newfoundland,
Færeyjar, Doggerbanks í Norðursjónum og
vesturslrönd Afríku.
Verðlaunin eru tvennskonar, önnur fyrir
mannaflann á skipunum og' hin fyrir veið-
ina sjálfa.
Fyrir hvern mann skipshafnarinnar eru
verðlaun, frá 15 frönkum upp i 50, eftir
því hvert haldið er út. Minst fá þau
skipin, sem veiða á Doggerbanks, 15 fr.
þar næst þau, sem fiska við Færeyjar,
Afríku og Newfoundland, 30 fr. á mann,
sem þó getur hækkað upp i 50, ef fiskur-
inn er þurkaður á staðnum. Þau, sem
fiska hjer við ísland, fá 50 fr. á mann.
Auðvilað eru þessi verðlaun margvísleg-