Ægir - 01.11.1913, Síða 4

124
ÆGIR
gagnsemin af slarfi erindsrekans verði
sem mest og verksvið hans sem viðtækast.
Að endingu viljum vjer taka það fram,
að gerl er ráð fyrir, að erindsrekinn dvelji
á þeim stöðum erlendis, er hentugast
þykir fyrir verslun landsins, samkvæmt
þeim reglum, er nánar verða gefnar síð-
ar, eins og líka honum verður gert að
skyldu, að senda Fiskifjelaginu nákvæma
skýrslu um alt er að starfsemi hans lýt-
ur, annaðhvort hálfsmánaðarlega eða
mánaðarlega, Iiæði brjetlega og símleiðis,
ef þörf gerist, og verða þær skýrslur
sendar yður jafnóðum og þær koma.
Eins og líka hitt, að fyrirspurnum, sem
gerðar kunna að verða til hans, hvort
heldur frá yður eða öðrum, er leggja
fram fje í sama tilgangi, verður honum
gert að skyldu að svara svo lljótt, sem
hann getur.
Yjer vonum, að fjelagið megi vænta
styrks frá yður viðvíkjandi þessu, og
biðjum yður að gera svo vel og tilfæra
upphæð þá, sem þjer viljið leggja af
mörkum, ásamt nafni yðar, á meðfvlgj-
andi lista, og verður svo upphæðarinnar
vitjað til yðar gegn kvittun og nafnyðar
inntært í bækur fjelagsins á þann lista,
er nöfn þeirra manna og íjelaga slanda
á, sem erindrekinn á að standa í beinu
sambandi við, jafnt Fiskifjelaginu sjálfu.
Af því að starfinn ælli að veitast við
næsla nýár, þyrftum vjer að fá svar yð-
ar sem allra fyrst.
Með mikilli virðingu.
í stjórn Fiskifjelags íslands.
Mallhías Pórðarson. Tr. Gunnarsson
B. Sœnumdsson. Jón Ólafsson.
Geir Sigurðsson.
Þannig er þessu máli komið nú, og
bíður stjórn fjelagsins þess að heyra und-
irtektir manna um þessa fjárbeiðni sem
hjer um ræðir.
Mjög er það líklegt, að þótt alt gangi
vel, sem ekki er að efa, að staða þessi
veitist ekki íýr en með mars eða seinni
hluta vetrar.
Siglingar.
Fyrir mörgum árum, þegar jeg sigldi
með seglskipum í langferðum, var skip-
stjóri nokkur danskur, sem spurði mig
hvers vegna við íslendingar flyttum ekki
vörur vorar sjálfir að og frá landinu.1)
Þessari fyrnefndu spurningu liefði, að
mínu áliti, verið rjett svarað, með því
að segja, að það væri af þekkingarleysi,
vantrausti og viljaleysi. Jeg gerði það
auðvitað ekld, en svaraði eitthvað á þá
leið, að við værum svo fáir og hefðum
þvi nóg með fiskiveiðarnar fyrst um sinn;
og þetta veit jeg fyrir víst að var hugs-
un rnargra landa minna þá, og það er
því miður meining sumra þann dag i dag.
Það er eins og einhver eimur sje eftir frá
einokunartímunum, eitthvert ósjálfstæði,
og svo það, að þykja alt golt og blessað,
sem útlent er, en lasta svo kannske það
innlenda sem er við hendina, þó það
sje mikið betra.
Það eru ekki mörg ár síðan að póst-
og farþegaskip eitt sigldi á land fyrir
norðan í bliðviðri um hábjartan sumar-
1) Hann var frá Fanö þessi skipstjóri, -
eyjunni i Noröursjónum rjett fyrir utan Es-
bjerg, aöalheimkynni langferðaskipa í Dan-
mörku, -- þar sem hvert mannsbarn, mátti
heita, átti part eöa hlutabrjef í skipi. Nú er
allur sá skipastóll aö hverfa og í staðinn komiö
allmikið gufuskipafélag, sem hefur aðselur sitt
í Esbjerg.