Ægir - 01.06.1916, Blaðsíða 6

6G
ÆGIR
það ekki grautur, heldur er það rauð-
grautur«.
Þetta var satt, grauturinn hatði brunn-
ið það við hjá karli, að hann var rauð-
leitur og um leið óætur. — karlinn var
fullur og maturinn misheppnast af þvi
og þar við sat og við borðuðum okkur
sadda, þó rauðgraulnum væri slept.
Þetta er alt orðið öðruvísi nú — menn
heimta jafn þriflega tilreiddan mat á
skipum og hann er í landi, þeir vita að
matarefni eru góð og rífiega lagt til frá
útgerðarmanna hendi og eru óánægðir
og gramir þegar máltíðir mistakast.
Finnst mönnum ekki tími tilkominn
til að bæta einum gagnlegum skóla við
aðra skóla hjer, skóla, sem sendi frá sjer
menn, er geti tekið að sjer vandasamt
starf, sem kjrnnu að tilreiða góðan mat,
kynnu að láta þeim liða vel, sem þeir
tækju að sjer að annasl, kynnu að noia
leifar og spara útgerðinni fje.
Matsveinar eru sljelt út af fyrir sig,
hún yrði fámenn í byrjun en því meiri
von til að hún yrði góð.
Að kunnáttu fylgi sparnaður sjest besl
á þvi, að þar sem matsveinar taka að
sjer að selja skipshöfn íæði er matur vana-
lega nógur og góður og auk þess græða þeir
tje. Matreiðsluskólar mundu gera nemend-
ur færa um slikt skyldi það lag komast á
hjer, að matsveinar tækju að sjer að út-
vega matvæli og selja skipshöfnum fæði.
Eilt er áreiðanlega víst, og það er, að
þessi stjett manna verður að læra sitt
start og til þess þarf skóla eða námskeið,
þar sem þeir, er velja sjer þá stöðu í
lííinu geta lært.
Sá skóli er eklci til, en hann verður
að koma og mundi aldrei talinn meðal
þeirra sem gagnlitlir væru.
13. júní 1916.
Sueinbjörn F.gilson.
Nýtni.
Nú er dýrtið mikil um allan heim
og slafar hún eingöngu af Norðurálfu-
ófriðnum.
Lönd þau, sem nú eiga í ófriði eru
mikil framleiðslulönd og hafa áður lagt
drjúgan skerf til þarfa mannkynsins. Nú
má svo heita að þau geti litlu miðlað
öðrum löndum og sist meira en þau fá
frá þeim aftur. Verðhækkunin stafar eigi
aðeins af því, að framleiðslan er minni,
en á friðartímum, heldur og einkum af
þvi, að farmgjöld eru svo afarhá að
sliks eru engin dæmi áður.
Af þessu leiðir, að öllum þjóðum er
nú nauðsyn á að gæta hagsýni í hvi-
vetna. Gera nú stjórnir fleslra landa
sjer mikið far um að brýna hagsýni og
sparneytni íyrir þjóðunum. Fáum þjóð-
um mun meiri þörf á áminningu í þessu
efni en íslendingum. Mikið af þörfum
vorum þurfum vjer að sækja til annara
landa og koma því hin háu farmgjöld
hart niður á oss og gera oss allar lífs-
nauðsynjar, er vjer þurfum að kaupa
frá útlöndum dýrari en þeir sem nær
búa framleiðslulöndunum.
En er til nokkurs hlutar að vera að
fást um þelta? Eru nokkur tök að kom-
ast hjá að fá þessar nauðsynjar frá öðr-
um löndum?
Með öllu getum vjer aldrei komist
hjá að kaupa lifsnauðsynjar vorar frá
útlöndum, hversu dýrar sem þær verða,
en það er jafnvíst, að vjer getum kom-
ist af með miklum mun minni matvæla-
kaup frá öðrum löndum, en vjer nú
gerum. Ef vjer nýttum betur gæði
landsins mundum vjer komast af með
alt að helmingi minni kornvörukaup, en
nú gerum vjer.
Kartöflur geta svo oft komið í brauð-