Ægir - 01.09.1920, Síða 7

ÆGIR
95
mílur er vegalengdin frá því Ijós vitans
sést og þangað til komið er upp í grjótið.
Hver dönsk mila fer að verða stutt fyrir
seglskip, sem í álandsvindi og hafróti
er komið upp á grunnið, en það er sjó-
mannasiður, að leita að vitum á annesj-
um, sem álitið er að sterkastir þurfi að
vera til þess frá sjónarhring hins þekta
ljóss að rétta sína stefnu. Sé það ljós-
magn minna en skýrt er frá, verður
stefnan önnur en ætlast er til, þ. e.
skipsraenn fara villn regar.
Ingólfshöfðavita. Þar er enginn vita-
vörður búsettur í vitanum eða við vit-
ann, og er þó Ingólfshöfði eyja, sem
fullörðugt gæti orðið að komast út í
þegar Skeiðará og önnur jökulvötn eru
i algleymingi, Á kortinu er næsti bær
höfðanum Fagurhólsmýri og virðist það
löng sjávargata. Ekki vil eg hér lýsa
ferðalagi manns þess, sem gefa á þessum
annesavita auga, því það get eg ekki
ennþá, en ekki þykir þó þurfa að hafa
ljósmagn hans meira en 17.5 sjómilur
og á milli sjónarbaugs hans og sjónar-
baugs Dyrhóla eru nálega 40 sjómílur.
Þar er svartholið, sem geymir leyfar
eftirfarandi skipa:
Friedich (þýzkur) strandaði 1900.
Prásident Herwig (þ.), strandaði 1898.
Lindsay (enskur), strandaði 1901.
Hichard Simpson (e.), strandaði 1899.
Innan sjónarbaugsins nær höfðanum
eru:
Friedrich Albert (þ.), strandaði 1903.
Wiirtenberg (þ.), strandaði 1906.
Þarna er því staðurinn, sem slysin
hafa flest orðið, þar er ljóslaust, og enn
hættulegra er svæðið kringum höfðann,
skyldi nú vitanum, sem stendur þarna
einn, detta í hug að gera skrúfu, eins
°g Dyrhólavita í fyrra.
Að slys hafa orðið svo tíð á þessu
svæði telja menn það, að yfirmenn skip-
anna hafa ekki ætlað fyrir því á stefnu
sinni, sem Golfstraumurinn ýtir þeim
upp að landinu, er úr hafi koma upp
að þvi. Yfirmenn skipanna hafa allir
álilið, að þeir væru á réttri leið fram
bjá Portlandi, en orðið of grunt og ef-
laust ekki ráðið við neitt er inn i grunn-
brotið var komið.
það er ekki svona beint út i loftið, að
sk)Vli það fyrir sldpbrotsmenn, er Thom-
sen gaf, var reist á þessum stað. Það eitt
var nægileg bending til þess, að þarna
væri reistur sterkasti viti landsins, með
húsi fyrir vitavörð, og vandað til alls,
en þar er sjófarendum boðið veikara ljós
en á Reykjanesi, þar sem hann lýsir
rúmri danskri mílu skemur út. Par er
engin til að halda glerjum hreinum dag-
lega, eða bera spritt á rúður þegar frost
er, og reynslan hefir sýnt, að þangað
ber framandi að, sem landsins leita til
að skila af sér nauðsynjum þeim, er við
getum ekki án verið.
Pólt ekkert tillit væri tekið til 800—
1000 manna, sem fyrir sunnan leita sér
síns brauðs um það leiti árs, sem veður
eru verst, ekkert tillit til þeirra, sem eiga
alt sitl undir þvi, að þessum mönnum
takist að ná landi, þá mætti þó vænta
þess, að tillit væri tekið til, hvort
vörubirgðir frá útlöndum, sem lands-
mönnum eru nauðsynlegar, kæmust á
réttan stað á réttum tíma og að alt landið
kæmist ekki undir gömlu »klausúlu«
Keflavikur, sem ekki mátti leggjast á,
nema að iðgjald væri sérstaklega greitt
vátryggjendum fyrir það.
Betri er enginn viti á annesjum eins
og Portlandi og Ingólfshöfða, heldur en
þeir, sem geta svikið sjófarendur þegar
inest á riður. Aðeins það, að sjómenn
hætta að reiða sig á þá, kostar tima og
le, enginn veit nú, hvenær Dyrhólavitinn
slokknar, vegna þess að grjót fýkur á