Ægir - 01.09.1920, Qupperneq 9

Æ GIR
97
Ingólfshöfða, sé hans leitað, eru seglskip
nörruð of langt inn að ströndinni og svo
má búast við, að enn sé farið lengra
inn, þegar viti þar logar ekki, þvi sönn-
unin er fengin fyrir þvi, að vitar suður-
strandar landsins þurfa gæslu aí mönnum,
sem farið er með eins og menn og sem
sjófarendur geta reitt sig á.
íslenzkir skipstjórar, sem vinna á
Bönknnura í skammdeginu hafa mótmælt
þessu patenti á landtökuvilunum, en þeim
er ekki sint. Kröfu um símsspotta til
Reykjaness er heldur ekki sint. Það
hreyfir sig enginn, þegar Dyrhólaviti
slokknar á miðri vertið — og myrkur
er þar i nokkra daga, það er sönnun
fyrir þvi, að okkur sauðsvörtum Islend-
ingum má bjóða alt og hér er það lika
sannarlega gert. Það er d5Trt að reisa
fullkomna vita, en dýrara getur orðið að
hafa óábyggilega mannlausa vita á hættu-
svæði, sem enginn getur reitt sig á, sem
þekkir, og getur orðið framandi mönnum,
sem treysta þvi, að alt sé eins og vera
ber, að fjörlesti. Þyki mönnum það
frekja af mér, sem ekki sem stendur
nota þessi ljós, að fara að gera þelta
lítilræði að blaðagrein, þá vona eg að
mjer sé gefið »vink« um það opinberlega,
að mér beri ekki að vera að niðra
mannvirkjum þeim, sem okkur eru af-
hent, og mér bent á að eg skilji ekki,
að við eigum að vera það góð börn,
að þegar við okkur er sagt: »Þarna hafið
þið iunréttÍDguna, svona á hún að vera
handa ykkur«, að við þá lofum og prís-
um alt, sem hið fullkomnasta, hvort
sem við getum notað það eða ekki. Enginn
hefir skorað á mig að hreyfa þessu máli,
að eins langaði mig til þess að komast
effir, hvað góð börn við æltum að vera
og vonast til að einhver finni sig til-
kvaddan að skýra það mál fyrir okkur
öllum.
Þvi mál þetta þarf að skýra, — fyrst
svo, að islenzkir sjómenn geti skilið það,
hvar í gróðinn felst, og í öðru lagi
hverjar afsakanir við getum framborið,
þegar erlend skip, er færa okkur flutn-
ing, leita að vitum og finna þá ekki þar
sem þeir eiga að vera, vegna þess að
maskineriið fungeraði ekki, eins væri ekki
úr vegi að sjófarendum væri bent á,
hvers vegna Dyrhóla- og Ingólfshöfða-
vitar þurfa eigi að liafa jafnsterkt Ijós
og Reykjanesviti.
óskandi fyrir okkur alla væri að skýr-
íngar þær yrðu svo sláandi, að eg og
aðrir mér líkir mættum skammast okkur
og þegja, að þær gleddu hin mörgu
hundruð manna, sem á löngum vetrar-
nóttum vinna fyrir sér og sínum á þessu
hættulega svæði, að konur, unnustur,
feður og mæður þyrftu ekki að lesa
auglýsingar i dagblöðum um það, að
þessi eða hinn vitinn logaði ekki þegar
mest riður á, og hafa engin lifandi ráð
til að koma fregninni um hættuna til
ástvina sinna, því vonandi verður ekki
skýringin svo: Sjókarlarnir eru ekkert
of góðir til að finna það út sjálfir, livort
logar á vitnnunx eða ekki. — En það
svar væri þó ekki ósvipað öðru hér.
Svo má vel vera, að vitabyggingar sem
væru við hæfi suðurstrandar landsins
þætti það dýrar, að fyrir okkar fátæku
litlu þjóð kæmi ekki til mála að ráðast
i slikt, en er þá öllu hjer ráðstafað svo,
að sú kynslóðin, sem ræðst i þau stór-
virki, sem koma kynslóð eftir kynslóð
að notum, eigi ein að borga brúsann.
Mjer hefur ávalt skilist það svo, sem
eftirkomendur okkar ættu einnig að
leggja fram sinn skerf og eitthvað gjöra
vitagjöldin.
Yitabyggingar og fyrsta flokks ljós er
afskaplega dýrt, það skil jeg vel, en óorð
það, sem suðurströnd landsins fær á sig