Ægir - 01.02.1926, Side 6

20
ÆGIR
farir fiskimanna landsins, sem lítill, sómi
væri að. Glannar eru alt annað en góðir
sjómenn og munu aldrei eiga samleið
með hinum síðartöldu. Að vanrækja að
hafa lúkur lokaðar að sjómannasið eða
að strengja línur milli reiða, fyrir menn
til að grípa i ef sjór fellur yfir skip, er
ófyrirgefanleg vanræksla, sem þeir að
eins leyfa sér að viðhafa, sem enga
hugmynd gera sér um, hvað það er að
stofna lifi manna sinna i voða, og er því
ekki trúandi fyrir fleytu. Ásiglingar hafa
hjer orðið svo, að þegar til sjórjettar
hefir komið og skýrslur hafa verið lesn-
ar upp, gengur það hneyksli næst, að
slík skrif, sem sumar þeirra innihalda,
skuli framlögð í sjórjetti landsins. Oss
er það öllum í fersku minni þegar sú
fregn barst hingað sunnud. 10. janúar
að 2 mótorbátar hefðu lagt frá Stokks-
eyri deginum áður (er loftþyngdarvog
henti á storm), með um 30 menn hvor,
úl á Atlandshafið og verið úti um nótt-
ina fram á hádegi næsta dag, tekið
þennan lifandi farm frá konum og börn-
um, ættingjum og vinum, til þess máske
að ástæðulausu að stofna þeim í voða
og bersýnilega lífshættu. Nokkrir menn
komu til mín mánudag 11. janúar og
báðu mig að skrifa um það, sem sumir
nefndu morðtilraun og bréf fjekk eg upp
á hið sama, en til þessa hefi eg ekki
lálið ota mér til skrifa, hefi gert
það ótilkvaddur enda voru bölbænir
manna hér til þeirra, sem fyrir ferðalagi
þessu stóðu slíkar, þótt ekki kæmu þær
á prent, að eg vildi engu bæta við, eink-
um þar sem eg í hóp annara manna
horfi oft og títt á fólksflutning þann á
mótorbátum, hjeðan frá bryggjunum, sem
er til háborinnar skammar, og drýgði
sjálfur þá synd 14. maí 1916, að flytja
telpu, sem hjá mér var út i »Svan«, sem
átti að leggja á stað um kvöldið og var
hún 105. farþeginn og auk þess son minn
út á sama skip sunnudaginn, sem flug-
vélin drap hér barnið og var hann hinn
75. f^rþegi. Var þá töluverð dekklest á
skipinu. Eg fór út á »Botniu«, sem lá
við bryggjuna, til þess þaðan að veifa
klút til stráksa, þá var »Svanur« að
komast á skrið og voru þá 3 unglingar
að búa um sig í bakborðsbátnum, sem
bar um 8 menn i logni, en í þeim á
stjórnborða sátu fjórir og borðuðu »fro-
kost«. Við borðstokkinn á »Botniu« stóðu
kokkar, þjónar og tveir hásetar og skemtu
sér vel við að horfa á burtför skipsins
og mátti þar heyra setningar á dönsku
svo sem: »Se paa den Sejlads, sikke
Idioter, det er et nydeligt Passagerskip,
Den kommer sku ikke langt för den
kæntrer. Gud straií'e mig om de ikke
gaar til köjs i Redningsbaaden«. Begar
hingað var komið fór eg á land og lang-
aði ekki til að heyra meir, gat ekkert
sagt gegn rjettmætum orðum hinna
cjönsku og sjónin var í alla staði ljót —
og okkur til hneysu.
Á Aðalfundi Fiskifélagsins 1925 var
kosin nefnd til að rannsaka orsakir til
slysa á sjó og leggja fram tillögur sínar
fyrir Fiskiþing 1926, um hvernig helst
mundi komið í veg fyrir hin mörgu slys
og er nú fyrst komið það skrið á málið,
að heita má að alvara fylgi og miklu
betri aðstaða fyrir okkur 5 nefndarmenn
að halda ýmsu á lofti er um vankupn-
áttu, glannaskap og skeytingarleysi ræðir,
en meðan eg einn var að benda á eitt
og annað, og tyggja hið sama upp hvað
eftir annað, því eg tel það vist, að þeir
sem í nefndinni sátu, munu ekki láta
sita þar við, heldur fylgjast með ýmsu,
í hinni nýmóðins sjómensku og láta til
sín heyra þegar einhver fyrirbrigði koma
fyrir, sem verður að halda á lofti öðrum
til varnaðar. í 12 ár hafa menn sofið