Ægir - 01.02.1926, Síða 27

Æ G I R
47
Vélbátur sekkur.
Togarinn Vlðir bjargar mönnunnm.
Hinn 10. marsmán. fór vélarbáturinn
Málmey héðan og suður til Grindavikur,
til róðra þar. Þegar til Grindavíkur kom,
var orðið þar svo brimið. að formaðurinn
og eigandi bátsins, Gísli Gíslason. taldi teflt
á mikla hættu með því að leggja inn á
vikina, og sneii því frá. Var þá dagur að
kvöldi kominn, og veður hið versta. Lögðu
þeir til um nóttina og lágu undir áföll-
um. Var og vél ekki í góðu lagi.
Um morguninn komust þeir undir land,
og lögðust þá við svo nefnda Kistu, hérna
megin Reykjaness. En hinn 15. marsmán.'
breytir um vindstöðu, og verður þá ekki
haldist við þarna, og leggja þeir en á stað.
Stöðvast þá vélin, og þeir missa eitthvað
af seglum, en geta þó bjargað sér nokkuð
á þeim.
Hinn 16. marsmán. þeir ekki annað
fangaráð, en að halda til lands, og eru
staðráðnir í að sigia bátnum á land þar,
sem iandtaka væri sæmileg. Því ekki sáu
þeir annað fyrir, en báturinn mundi
sökkva þá og þegar. Komust þeir upp
undir Kalmannstjörn. En þá var þar svo
gífurlegt brim að enginn möguleiki var á
að sigla bátnum upp, en ekkert viðlit
að bjargast á vélarlausum og segllitlum
bát, þó út væri lagt að nýju.
Þeir voru komnir fast upp undir brim-
garðinn, og sáu hvernig umhorfs var.
Létu þeir þá akkeri faila, höfðu áður mist
annað og keðju, og gáfu síðan út keðju,
auk kaðals. Festi báturinn sig og vildi
þeim það til Jífs. Síðan seltu þeir upp
nej'ðarflagg. Sást það úr landi. Og var
skjótt brugðið við, og sent í síma, og
bæjarstjóranum í Hafnarfirði gert aðvart.
Hann fór þegar til togarans Víðis, og
fékk hann til að fara á vettvang og reyna
að bjarga bátnum ef unt væri. Var það
auðsótt.
Víðir fór suðureftir. Og þó mjög væri
það torsótt, þá tókst honum, að leggja að
bátnum og ná mönnunum. En eitthvað
laskaðist báturinn, því sjór var hinn úfn-
asti og stormur mikill,
Þó lítil von væri um, að það lánaðist,
að koma bátnum úr brimgarðinum, gerði
Víðir þó tilraun til þess og reyndi að
draga hann. En hann sökk eftir nokkurn
tíma.
Skipverjar voru fjórir, og gátu þeir
bjargað ýmsu lauslegu úr bátnum. En á
þilfari var nokkuð af kolum og trjávið.
Það fór alt.
Málmey var um 7 lonn á stærð, og
vátrygð sæmilega. En alt óvátrygt, sem í
bátnum var.
Formaður bátsins, Gísli Gíslason, rómar
það mjög, hve bæjarfógetinn í Hafnarfirði
gekk vel fram í því, að fá einhverja til
hjálpar þeim, og þá ekki síður hitt, hve
skipstjórinn á Víðir, Magnús Kjærnested,
og menn hans, gengu vel og rösklega fram
í því að ná þeim. Mun hafa verið mjótt á
mununum, að skipverjum yrði bjargað,
því svo hefir frést að sunnan, að mjög
stuttu eftir að þeir komust í Víðir, hafi
verið orðinn einn samfeldur briíngarður
þar sem báturinn var.
Viðbót við togara landsins.
6. des. 1925: »Júpíter« G. K. 161, h.f.
»BeIgaum«, smíðaður i Englandi (Bórar-
inn Olgeirsson).
9. des. 1925: »Eiríkur rauði« R. E. 23,
Geir og Th. Tliorsteinsson.