Ægir - 01.08.1926, Síða 12

sveimi í Reykjanesröst, er við fórum þar
um, og annar mun hafa sést 9. ág. djúpt úti
fyrir Seyðisfirði, af mótorbát úr Norðfirði;
en fyrir Austurlandi er beinhákarl mjög
sjaldsjeður.
Eg mældi hitann í yfirborði sjávar á leið-
inn heim, frá Breiðdalsvík að Garðskaga,
12.—14. ágúst; hann var:
A Breiðdalsvík....... 6.5°
Á Berufirði ........... 7,8°
Við Papey.............. 6,7°
Við Eystra-Horn .... 7,4°
Undan Breiðamerk-
urjökli ............ 10,9°
Undan Brunasandi .. 10,9°
Við Dyrhólaey ........ 11,5°
Undan Þjórsárósi . . 11,6°
Út af Grindavík .... 12,2°
Við Garðskaga ........ 10,2°
eða, eins og vant er, lægstur við sunnan-
verða Austfirði og smáhækkaði svo að
Reykjanesi.
Meðan við dvöldum í Norðurflóanum,
vorum við tíðast innan um eða i nánd við
skipin, sem stunduðu síldveiðar frá.Norð-
urlandi og fengum því ágætt tækifæri til
þess að kynnast útliti þeirra og athöfn-
um. Þeim fór sífjölgandi eftir því sem
leið á júlí og hafa líklega öll verið kom-
in um 25- júlí; en um tölu þeirra gat eg
ekki l'engið neitt að vita nákvæmlega; lík-
lega hafa þau verið hátt á 3. hundrað. 24.
júlí töldum við um 117 skip á austanverðu
Grímseyjarsundi, flest eða öll snyrpinótar-
skip. Annars voru skipin tíðast í hópum
á vissum svæðum, snyrpinótarskipin á
Grímseyjarsundi, úti fyrir Fljótum og Al-
menningum (á Fljótagrunni), inni á Skaga-
firði, N. og V. af Skaga, allnærri landi og
svo úti fyrir Ströndum, milli Reykjar-
fjarðar og Dranga (þó voru nú engar
veiðistöðvar í gangi á Ströndum), yfirleitt
á grunnum sjó. Reknetaskipin voru eink-
um úti fyrir Eyjafirði og annarsstaðar,
þar sem djúp eða álar eru, og öft all-langt
úti til hafs á 67.° breiddarbaug eða jafnvel
lengra úti.
Um skip þessi má segja, að þar var
misjafn sauður í mörgu fé. Sum ný eða ný-
leg, oft ljómandi falleg skip, gufuskip og
mótorkúttarar, sum aftur þvert á móti
gámlir ræflar, tæplega sjófærir á sumar-
dag fyrir Norðurlandi, hvað þá í verra. Að
reiða til voru þau svo að segja sitt með
hverju móti, tiðast „kúttarar" eða gufu-
skip, með vanalegri lóðaskipagerð, fáeinir
sunnlenskir togarar og skonnortur, tví-
eða þrímastraðar og engir nýgræðingar
og stundum allskringilegar, vegna þess að
í þær hafði verið holað mótor og ofan á
þær tildrað brú, sem átti þar alls ekki
heima. Stærðin var af öllu tægi, frá 10—20
smál. mótorbátum upp í togara og allstór
flutningaskip, 3—400 smál. eða meira.
Einstaka ,,Norðmaður“ hafði móttöku-
tæki fyrir loftskeyti og aðeins togararnir
fullkomin loftskeytatæki.
Furðanlegust tilsýndar voru utanríkis-
skipin, sem söltuðu utan landhelgis. Þau
höfðu öll feikna mikinn tunnuhlaða, jafn-
háann reykháfnum, eða nærri því, á aft-
anverðu skipinu, og litu þau því helst út
eins og sker eða drangar, séð langt að.
En hvernig sem skipin litu út, þá sást alt-
af, þegar þau voru að leita að síldinni —
og í sumar var mikið leitað, siglt og leitað
fram og aftur, út og inn — maður eða
menn á verði, skimandi og rýnandi, með
kíkirinn fyrir augunum eða kíkislausir
í stýrishúsunum eða uppi á þeim, eða
„höit paa Skansen“ þ. e. uppi á tunnu-
kestinum, ef takast mætti að sjá síldar-
torfu „vaða“. Fór mikill tími og eldsneyti
í alla þessa síldarleit. Það mátti segja, að
síldin léki reglulegan feluleik og léki á
alla, hæði vísindamenn og fiskimenn. Eng-
um datt í hug, að hún væri helst inni í
afkymum, eins og Mjóafirði og Reyðar-