Ægir - 01.07.1929, Blaðsíða 9

ÆGIR
143
við að þú verðir mér, við nánari at-
hugun, sammála um að takmörkin séu
óskir kaupenda, en ekki ákveðinn
hundraðshluti af vatni. Nú veistu það
vel, að óskir kaupenda hafa, á seinni
árum (að minsta kosti allstaðar þar
sem kælirúm eru) farið i þá átt að fisk-
urinn væri linþurkaðri en áður (þ. e.:
að í honum væri meira af vatni) eða á
þínu máli líklega: að fiskurinn væri
„svikin vara“. Mér finst þessar óskir
eðlilegar: Því linari sem fislcurinn er
því ljúffengari er liann, og því meira
heldur hann af upphaflegu bragði sínu
og einkennum. Þess vegna hafá á síð-
ustu tímum komið fram þurkstigsheiti,
sem voru alveg óþekt fyrir nokkrum
árum, eins og %, 3Á, hálfþurkun,
pressufiskur o. s. frv.
Þú kémur mér til að nefna atvik, i
sambandi við þetta, sem ég hefði látið
liggja milli hluta, ef þú hefðir ekki
minst mín svona góðgjarnlega.
Árið 1912 fór héðan lítil fisksending,
sem líkaði ekki að öðru en því, að
þurkstigið var talið ágætt, og þess ósk-
að, að fiskurinn yrði ekki þurkaður
meira framvegis. En þegar þessi fiskur
fór, þá óttaðist ég einmitt að kvartað
mundi undan því, að hann væri of lin-
ur. Þetta reyndist alveg öfugt, og ég á-
setti mér að verða við þessari ósk kaup-
anda, þar sem hún líka hlaut að vera
framleiðendum hagur. Ég bar þetta
svo undir mann, sem réði mestu um
þetta í þá daga, en hann tók því fjarri
að linað væri á þurkinum og taldi það
hættulegt. Ég gjörði samt sem áður til-
raunir með þetta, og þær gáfust vel,
siðan hélt ég áfram að láta fiskinn fara
linþurkaðan, og stimplaði eftirfarandi
klausu neðan við matsvottorðin, (sem
þá voru á dönsku):
Modtageren anmodes om at tilsende
mig sin Udtagelse om Fiskepartiet.
Vragerformanden.
Ég fékk svo nokkrum sinnum umsögn
kaupenda um fiskinn, og það var sam-
eiginlegt í þessum umsögnum, að þurk-
stigið líkaði vel. A þennan hátt varð
svo til sérstakt þurkstig fyrir fisk á
Austurlandi, sem hefur löngu seinna
verið tekuð upp annars staðar og nefnt
% þurkun. Nú vildi svo til, að á þess-
um árum likaði Austfjarðafiskur svo
vel, að fyrir hann fékst jafnan hæsta
verð. Ég fullyrði ekki, að það hafi verið
linri þurkun að þakka, eða „pækilfisk-
inum“ en hvorutveggja var þó vel tek-
ið, og satt að segja veit ég ekki hvaða
yfirburði hann hafði að öðru leyti,
fram yfir hið venjulega. En ég er ekki i
vafa um að Austfirðingar græddu mik-
ið bæði á „vatninu“ og hærra verði.
Mig minnir að ekki væri farið að draga
úr þurkuninni á Barcelonafiski annars
staðar fyr en 1922, eftir för tveggja
yfirfiskimatsmanna til Spánar, og það
var þá gjört beinlínis eftir ósk kaup-
enda þar.
Ég er að segja þér frá þessu, til þess
að þér skiljist að það getur stundum
skift nokkru fyrir almenning að tekn-
ar séu upp eða reyndar skynsamlegar
nýungar, þó þær brjóti í bága við eldri
venjur eða skoðanir. Og ég tók þetta
dæmi af því það snerti dálítið sjálfan
mig, og það sem þú deilir á mig fyrir,
Enn þá ganga kröfur kaupenda í þá
átt að fá fiskinn linþurkaðri. Nýlega
er einhver helsti innflytjandinn í Barce-
lona, farinn að leggja sig eftir % þur-
um fiski, og hann hefur sagt mér að
hann vildi helst ekki kaupa annan fisk
þangað. Aðrir innflytjendur eru að talca
upp sama hátt, og eitt firma i Sevilla
álítur, að þessi fiskur geti útrýmt
frönskum „lavé“ þar.