Ægir - 01.07.1930, Síða 8

154
ÆGIR
Skýrsla
erindrekans í Norðlendingaí'jórðungi
fyrir mánuðina apríl—júní 1930.
Undanfarna mánuði hefi ég farið nokk-
uð um nærliggjandi verstöðvar, og auk
þess milli verstöðvanna við Skagafjörð og
Húnaflóa, en læt austurliluta umdæmis-
ins híða liaustsins. Lengst vestur á hóginn
fór ég til Hvammstanga. Þegar ég var þar,
seint í maímánuði, var ekkert farið að
aflast. Þá dagana reri einn bátur þangað
norður í svokallaða Polla, en varð sama
og ekki fiskvar. Báturinn hafði silung að
beitu, annað var ekki til, og má vera að
beilan hafi valdið því, því á sama tíma
voru togarar að staðaldri á veiðum þar
úti í Flóanum. Á Hvammstanga má heita,
að fiskiróðrar liafi verið liafðir sem auka-
atvinna fram á síðustu ár, en heldur er nú
að lifna vfir útgerð þar, og eru það opnu
vélbátarnir, sem eíngöngu eru notaðir nú,
eins og svo víða annarstaðar, ekki voru
þeir nú nema 8 talsins samt, heimilis-
fastir þar, en búist var við, að eitthvað
mundi verða þar af aðkomuhátum á
sumrin. Á þessum bátum, sem annars eru
fremur stórir og vel útbúnir, eru 2—3
menn á liverjum. Að sjálfsögðu mætti
fiska á og út af Miðfirði fram eftir öllu
liausti, i mörgum árum, en þegar síldin
hverfur þaðan, eru róðrarnir einnig úti,
því frystihús kaupfélagsins á staðnum er
teppt við kjötfrystinguna þann tímann,
sem sildin stendur venjulegast inni á firð-
inum, en nú liefir kaupfélagsstjórinn mik-
inn hug á, að fá aukið við frystihúsið
rúmi til síldarfrystingar og yrði þá langt-
um betra aðstöðu með alla sjósókn þaðan.
Fiskmiðin út af Miðfirði og kringum
Vatnsnes voru fyr meir ein liiii beztu við
Húnaflóa og er ólíklegt, að þetta sé orðið
gerbreytt með öllu.
Sigurður kaupm. Pálmason og Kaupfél.
Vestur-Húnvetninga hafa undanfarið
keypt allan fiskinn blautan upp úr sjón-
um og munu gera einnig i ár. Hinn síðar-
taldi gerði lítilsháttar tilraun með að
senda út frosinn fisk, síðastliðið haust, en
ekki heppnaðist það vel, enda mun undir-
búningur ekki hafa verið að öllu sem
skyldi. Þetta var lika í fvrsta skipti, svo
ekki er vel að marka af þessari fyrstu til-
raun. — Fremur skildist mér að félags-
skapur með sjómönnum væri daufur þar
á staðnum og ekki líklegt að fiskideild
mundi þrífast þar að svo komnu, né ann-
ar félagsskapur í þá átt.
Á Skagaströnd eru 10—12 opnir vél-
bátar heimilisfastir og róa vanalega 3
menn á hverjum. Búist var við, að 8—10
aðkomubátar yrðu þar í sumar, liafa þeir
undanfarið liaft sömu áhöfn og heimabát-
arnir. Þar var í fyrra hæstur afli á bát 140
skpd., sögðu menn mér, að efiaust hefði
aflinn orðið mikið meiri ef veðráttufarið
liefði leyft sjósókn lengur, en úr því ágúsl
lauk voru róðrar því nær úti, vegna ó-
gæfta. Er Skagstrendingum afar bagalegt
hve lengi dregst með liafnarbæturnar þar.
T. d. sukku 3 vélbátar þar á legunni seint
í maí, í suðvestan stormi, og brotnuðu
nokkuð en náðust samt. Allir eru bátarnir
stórir og myndarlegir og virðist mér, að
þeir munu vera beztu sjóskip, enda þarf
þess með, þvi stundum er úfinn sjór á
Húnaflóa, ekki síður en sumstaðai annar-
staðar, og Skagstrendingar liafa frá fornu
fari verið ötulir og kappsamir sjósóknar-
ar.
Engin beita var fáanleg þegar ég var á
ferðinni og ekkert á sjó farið, því ekki
hafði orðið neitt vart við smásíid inni hjá
Blönduósnum, sem oft er þó um það leyti,
og eru venjulega fyrstu beituvonir Skag'-
strendinga og eiginlega þær einustu, þar
til reknetasíld kemur, enda byrjar vertíð