Ægir - 01.04.1932, Blaðsíða 13

ÆGIR
99
þeir að borga brúsann, sem sízt máttu
við: smáútvegsmenn og sjómenn, sem
varla eða ekki hafa til hnífs og skeiðar.
Og ég held að íslenzkum stjórnarvöldum
hefði verið sú synd fyrirgefin, þótt þau
hefðu veitt styrk til þessara tilrauna, eins
og lög heimiluðu. En nú mun lítil von
um að svo verði.
Dragnótaveiði. Haustið 1930, stunduðu
skip frá Vestmannaeyjum dragnótaveiði
við Austurland. Gafst það fremur vel.
Það haust veiddu Færeyingar og Danir
einnig með dragnótum við Austurland
og var sagt að það hefði gefist sæmilega.
Þegar því stofnað var til útflutnings á
isvörðum fiski í stórum stíl, vaknaði
eðlilega áhugi manna fyrir þvíaðstunda
þessa veiði. Voru veiðarfæri pöntnð frá
Englandi gegn um Fiskisölusambandið.
Ekki vorn þó eins margir sem notuðu
þessi veiðarfæri, eins og ráð var fyrir
gert í fyrstu. Sumir byrjuðu en hættu
von bráðar. En aðrir sem höfðu ætlað
að stunda þessa veiði bjrrjuðu aldrei
þegar þeir sáu hvernig hún gafsl. Nokkr-
lr bátar frá Keflavík og Vestmannaeyjum
komu auslur og stunduðu kolaveiði með
d>agnót. Þá stunduðu 9 færeyskir bátar
þessa veiði og að sögn 15—20 danskir
bátar. Munu bátarnir, sem dragnótaveiði
stunduðu bafa verið um eða yfir 50 að
tölu, þegar þeir voru flestir — þar með
taldir aðkomubátar. Ekki er hægt að
segja að dragnótaveiðin gæfist vel hér
eystra. Innfjarðakolamiðin — sem mest
eru smáblettir — virtust þurausin eftir
einn eða tvo daga. Úti fyrir Austfjörðum
er örðugleikum bundið að stunda þessa
veiði, i stórstrauma nema þá norðantil.
Afli hjá dragnótaveiðibátunum var yfir-
teitt lítill. Hæzta kolaveiði er nálægt 500
körfur á bát. Þó ber þess að gæta, að
enginn bátanna stundaði dragnótaveiði
óslítið allt haustið. Kolinn sem veiddist
innfjarða var yfirleitt smár. Kunnugur
maður sem stundaði þessa veiði siðast-
liðið haust, — sagði mér, að stærstan
kola hefði hann fengið út af Stcðvarfirði
og Bakkafirði. Sá koli er veiddist sunn-
an Papeyjar, var yfirleitt mjög smár.
Stöðfirðingar veiddu nokkuð af kola á
lóðir, var það vænn koli og veiði sæmi-
leg. —
Togargútvegur á Austurlandi. 1 hinni
ítarlegu grein Kristjáns Bergssonar um
sjávarútveginn 1931, kemst hann að þeirri
niðurstöðu, að ekki muni vera »jarðveg-
ur á Austurlandi til þess að koma þar á
fót togaraútgerð«. Tekur hann til dæmis
togarann Andra, sem hefur átt heimilis-
fang á Eskifirði undanfarin ár, að á því
skipi hafi verið sárafáir skipverjar af
Austurlandi. Vegna þess að mér þykir
kenna nokkurs ókunnugleika, að þvf er
viðkemur þessari Andra-útgerð, vil ég
skýra þetta nokkuð. Andri er keypturtil
Austurlands á vetrarvertíð. Útgerð hans
hefst á þeirri sömu vertíð, á þeim tíma
sem Hornafjarðarvertið stóð yfir. Voru
þá sjómennirnir á Eskifirði bundnir við
vélbátana, línuveiðarann Sæfara, eða í
atvinnu Vestmannaeyjum eða annars-
staðar á Suðurlandi. Heima voru þá
helzt verzlunar- og skrilstofumenn og
aðrir landvinnumenn. Var ráðið á log-
arann í Reykjavík og því ekki um ann-
að að gera en að fá menn þar. Þó voru
einhverjir sendir frá Eskifirði til að vera
á skipinu. Voru það helzt menn sem
afgangs voru, þegar ráðið var á vélbát-
ana til Hornafjarðar og Sæfara. Þótt ég
vilji ekki lasta þá menn, sem suðurfóru
til þess að vera á Andra, þá mun þó ó-
hætt að fullyrða, að þeir voru ekki van-
ir sjómenn, að einum undanskildum,
þvi siður að þeir hefðu nokkurntíma
verið á togara. Þetta var fyrsta reynzlan
um það, hvort hér væru sjómenn starf-