Ægir - 01.04.1934, Síða 16

102
ÆGIR
þar lítið af loðnu og varð því að flylja
síld frá Austfjörðum suður þangað til
beitu. Hefði átt að vera auðgert aðflytja
sildina nýja eftir hendinni, því að þá
veiddist oftast eða alltaf næg sildáAust-
fjörðum. Þessu var þó ekki að heilsa þá,
því að farkost vantaði til stöðugra beitu-
flutninga. Sama endurtekur sig nú í marz.
Fram eftir þeim mánuði var næg síld á
Eskifirði, en bátar á Hornafirði og Djúpa-
vogi urðu þá nokkrum sinnum að vera
í landi vegna beituleysis. Það er alger-
lega ófullnægjandi, þótt bátar, sem aðra
flutninga stunda, flytji beitu til þessara
staða — með höppum og glöppum —
þegar þeir eiga ferð þessa leið. Lang-
hentugasta og hagkvæmasta leiðin væri
sú, að sæmilega góður og hraðskreiður
bátur annist þessa beituflutninga ein-
göngu, eða fyrst og fremst beituflutninga.
Margur kann að segja, að síldina megi
frysta eystra og flytja hana síðan til
Hornafjarðar og Djúpavogs og annara
veiðistöðva, þar sem beituþörf er ogláta
hana á íshús þar. Þetta er vitanlega
hægt að gera, en með þessu móti verð-
ur síldin þrefalt eða fjórfalt dýrari, en
þegar hún er flutt ný til veiðistöðvanna.
Auk þess er mögur vetrarsíld léleg beita
þegar hún hefur verið geymd lengi í
frosti. Hitt er aftur á móti ekki hægt að
afsaka að menn skuli treysta svo ein-
vörðungu á möguleikana fyrir því að
geta stöðugt fengið ferska beitu, að menn
ekki frysti nokkuð af síld áður en ver-
tíð byrjar — til vara. — Þegar þess er
gætt að útgerðarmennirnir sjálfir, gera
engar ráðstafanir til að fersk síld sé reglu-
lega til þeirra flutt, þótt hún veiðist. Eins
og nú horfir við er ekki annað líklegra,
en að bátar verði tepptir frá veiðum
vegna beituleysis eða verði að kaupa
síld frá öðrum landsfjórðungum eða út-
löndum, fari síld ekki að veiðast bráð-
lega aftur. Væri það næsta óviðfeldið,
þar sem nokkur þúsund tunnur af síld
hafa veiðst á Auslfjörðum í vetur.
Þá vil ég enn minnast á einn mögu-
leika til beituaflana, sem lítið eða ekk-
ert er reyndur, en það er að veiða síld-
ina út af Hornafirði og þar fyrir vestan
í drifnet. Sannanir hafa verið færðar fyr-
ir því, að síld er oft á þessum slóðum
eftir að kemur fram í aprimánuð, en
sáralítið hefur verið gert til að veiða
hana. Eg hef sjálfur gert tilraunir i þess-
um efnum og get því talað af nokkurri
reynzlu. Eg skal tíl gamans geta þess,
að vorið 1923 seint í april eða snemma
i maí, var ég á skipi ca 22 sjómílur úti af
Hornafirði. Var þá svo mikil síldargengd
þar i uppivöðu, að ég minnist ekki að
hafa séð öllu meiri síldarbreiður. Á sama
tíma var beitulaust á Hornafirði og var
þá sent til Vestmannaeyja eftir frosinni
síld til beitu, sem kostaði, komin til
Hornafjarðar 140 krónur — eitt hundr-
að og fjörutiu kr. — hver tunna. Eng-
um kom til hugar að reyna að veiða
síld á þessum stöðvum. Menn rengdu
jafnve!, að þetta hefði verið síld er við
sáum þarna, þótt við skýrðum frá þvi,
að við hefðum veitt hana og notað til
beitu. Tveim árum síðar veiddi ég tals-
verða sild á þessum slóðum og vestur
við Hrollaugeyjar og seldi til beilu til
Hornafjarðar og Austfjarða, þá urðu
menn að trúa, en nú litur nærri útfyrir
að þetta sé gleymt.
Útfhitningur á ísvarðri síld. Einhvern
merkasta þáttinn er við kemur útgerð
Austfirðinga á þessu tímabili, má áreið-
anlega telja það nýmæli, að nú hefur
nokkuð af vetrarsíldinni verið flutt út í
ís. 1 síðustu skýrslu minni gat ég um
undirbúning, sem gerður var í fyrrahaust
i þessum efnum og um útflutninginn til
áramóta. Eftir áramót eru fluttir út 11