Ægir - 01.10.1936, Síða 6

232
Æ G I R
settar hraðfrystivélar. Vélar þessar fram-
leiða allt að 32°/o kulda, og er fiskurinn
orðinn helfrosinn innan tveggja tíma,
eftir að hann er veiddur.
Tilraun ]>essi gai'sl svo vel, að félagið
er nú búið að lcaupa og koma sér upp
5 slíkum skipum, og sér þar að auki
um útgerð á því sjötta (einu af gamla
llotanum, sem ítalir fengu frá Þjóðverj-
um upp í stríðsbælur, og nii hefur ver-
ið breytt í kæliskip). En jafnframt befir
blutaféð verið aukið upp í 12 milljónir
líra.
Félagið befur aðalskrifstofu í Róni, en
útgerðin er rekin frá Livorno,vegna góðr-
ar hafnar, nægilegra frystihúsa og legu
staðarins, nær þvi í miðju larnli, en
þaðan er flskurinn sendur um alltland-
ið, er bann seldur svo ódýrt, að ítalir
eru óvanir sliku, því nýr sjávarfiskur er
þar afar dýr, og cr því eftirspurnin að
þessum frysta fiski, svo mikil, að birgð-
ir safnast aldrei.
Skipin fiska eingöngu við vesturströnd
Afriku, út af Mauritania og Gullslröndinni,
á milli 20° og 30° suðl. breiddar, og er
talinn þar nægur fiskur, þó mestur í
landbelgi, þar sem annarsstaðar, en þann
fisk, sem liinir innfæddu veiða innan
línunnar, ílytja þeir um i)orð í skipin og
kaupa Italarnir af þeim. Veiðiferðin fram
og lil baka með dvöl í böfnum, tekur
um 45 daga og koma skipiu þá fiill-
fermd, en þau bera um 120—140 smál.
af íiskinum þannig frystum. Ilafa þau
þá veitt 4—500 smál., en að eins binar
verðmætustu tegundir eru birtar, öllu
öðru kastað fyrir borð. Er það sama
aðferðin og Englendingar böfðu bér fyr-
ir aldamót.
Mér gafst koslur á, að sjá 3 skipin, og
var verið að afferma eitt þeirra, einnig
frystibúsin i Livorno og vélar og varð
ég að viðurkenna, að allt gekk þetta fram
af mér, og flaug mér í hug, bvort ekki
myndi hér fyrirmynd að framtíðarútgerð
okkar. Ferðir béðan, bvort heldur lil
Evrópuhafna eða Norður-Ameriku sizt
lengri, fiskimiðin ríkari og vafalaust
betri fisktegundir. Vafalaust er þessi bug-
myndþess verð, að benni sé gaumur
gefinn.
Fisktegundirnar, sem logarar þessir
flytja á markaðinn, voru án efa um 20,
en engan fisk sá ég líkan okkar nema
skarkola og »sole«. Voru þessar tegund-
ir, bumar og kolkrabbi taldar verðmæt-
astar. Hefi ég aldrei séð eins stóran lnim-
ar og þar var innanum. Borðaði ég þó
nokkrar tegundir af fiskinum og ellaust
oft á matsölustöðum, án þess að vita
það, og líkaði mér liann ágætlega, og
eigi var liægt að sjá né bragða, að hann
befði verið frystur, enda ómögulegt, að
fá bann ferskari í braðfrystinguna en
bér á sér stað.
Með þeirri reynzlu, sem félagið hefur
nú fengið um smíði togara í Ítalíu og
i væntanlegri samvinnu við danska skipa-
smíðastöð, um tekniska aðsloð, bef-
ur félagið nú ákveðið að befjast banda
um það, sem þeir kalla »stórútgerðina«
og byggja nú þegar tvö skip lil reynzlu,
en það er »plan« þeirra, að smíða sem
samsvarar, að jafnaði, 4 skip á ári, næstu
0 árin, þannig að 1942—1944, eigi þeir
nógu stóran llota lil ])ess, að nægja salt-
fiskneyzlu ítala, eða 35—40000 smál.
Félag þetta nýtur eðlilega mikillar bylb
einvaldans og þjóðarinnar allrar, og má
nærri gela, að eigi muni standa á bvers
konar friðindum því lil handa, sem rik-
ið má veita.
Talið er að »planið« muni krefjast 7.)
milljóna líra fjármagns, sem blutalé, og
var það fé talið víst.
Hver vá er hér fyrir dyrum, ef fyrir-
ætlanir þessar rætast, þarf ekki að lýsa.